....วันนี้..มาถึงแล้วใช่ไหม..
จากคนขำๆฮาๆ..ที่เธอชอบ...
เดี๋ยวนี้กลับกลายเป็นคนบ๊องส์ๆ ที่เธอหัวเราะไม่ออก
ฉันเพียงอยากเห็นเธอ..มีความสุข
แต่กลับทำให้เธอรู้สึกอึดอัด...
ระหว่างเรา..ทำไมถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาได้
เธอบอก..เธอไม่เคยเปลี่ยนไป
ฉันเองก็ยังคงเหมือนเดิม...
แล้วอะไร..ทำให้เราหันหลังต่อกันเสมอ
....ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเธอ..
ฉันรู้สึกว่า เธอไม่อยากใช้อากาศหายใจ ร่วมกับฉันอีกแล้ว
ฉัน..ไม่อยากเห็นคนที่ฉันรักเป็นแบบนี้เลย
เวลาเธอเครียด..ทุกครั้งที่เธออารมณ์เสีย..
ฉันอยากจะกอดเธอไว้..แต่เธอกลับไม่ต้องการ
เธอ..ชอบขอเวลา..อยู่กับตัวเองเงียบๆลำพัง
ทั้งที่แต่ไหนแต่ไร..เราก็มีกันและกัน
....ทางที่เราร่วมเดินมันไม่จุดหมายสำหรับเธอแล้วใช่ไหม
เลือนลาง และเลื่อนลอย..
เธอไม่อาจจับมือ..หรือแม้แต่จะก้าวเดิน..
ไม่ต้องการให้ใครมาผลัก..เธอไปสู่หนทางเบื้องหน้า
เส้นทางที่เธอเดินอยู่..มุ่งมั่น..และคงไม่ต้องมีฉันอีก
....ฉันอาจจะเป็นแค่คนเขลาคนหนึ่ง ที่ทำเป็นไม่เข้าใจ
ในสิ่งที่เธอรู้สึก..เพียงแต่เธอไม่กล้าเอ่ยปาก
เธอกลัวว่าจะทำร้ายฉัน..กลัวว่าฉันจะเสียใจ
แต่ฉันก็อยากบอกเธอเหมือนกันว่า..
ทุกครั้งที่ฉันเห็นสีหน้าเธอ เวลาที่เธอหลบสายตาฉันนั้น...
หัวใจฉันมันก็ได้ร้องไห้อยู่ ณ ขณะนั้นแล้ว...
เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะ..ฉันรู้ว่า..ไม่ช้าวันนี้ก็มาถึง
และฉัน..ได้ลบตัวฉันเอง..ออกไปจากชีวิตเธอเรียบร้อยแล้ว
....ฉันหวังว่า..จะได้เห็นรอยยิ้มเธออีก..ณ ที่หนึ่งที่ใด
บนโลกใบนี้..หากเรามีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง