บนดาดฟ้าเป็นที่ที่เด็กหนุ่มชอบมานี่งพักผ่อน
ตริน..ชอบขึ้นไปอยู่บนที่สูงๆเสมอ
มองเห็นเบื้องล่างเล็กลงไป
เขาเคยฝันว่า..อยากมีบ้านอยู่บนนี้
เขาเริ่มต้นทำความใฝ่ฝัน
สร้างบ้านหลังเล็กๆ
ดึงไม่ไผ่ใบจากจากด้านล่างขึ้นมาด้านบน
แม้จะยากลำบาก..แดดร้อนกร้าว
แต่เด็กหนุ่มรักที่จะทำ
เขายังเก็บกักน้ำไว้บนดาดฟ้า
ในไม่ช้าบ้านของเขาก็อยู่เหนือน้ำใสแล้ว
มีหลังคามุงด้วยใบจาก
สะพานเดินเป็นไม้ไผ่ยาวผูกติดกัน
เก็บต้นผักตบในคลองมาใส่
เก็บต้นไม้ใบหญ้ามาเติม
เที่ยวหาปลาตัวเล็กตัวน้อยมาแหวกว่าย
รอบๆบ้านมีทิวทัศน์สวยงาม
ด้านหลังเป็นองค์พระปฐมเจดีย์ สูงเสียดฟ้า
ด้านหน้าเป็นถนนที่ทอดเหยียดยาว มุ่งสู่ชนบท
ตริน..แลเห็นโค้งขอบฟ้า
เห็นทั้งพระอาทิตย์ตกและขึ้น
กลางคืนเด็กหนุ่มอย่างตรินยังได้ทักทายกับดวงจันทร์
บางคืนเขาเห็นหิ่งห้อยวับแวม
วันๆไม่ได้ว่างเปล่าอีก..
และไม่ต้องคิดอะไรให้สับสนอย่างที่เคยเป็น
ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว...
ตริน..หลับตาลงอย่างแสนง่ายที่นี่
เขารักบ้านหลังนี้
บ้านที่มีชื่ออยู่บนแผ่นไม้เก่าและผุกร่อน
"บ้านลืมเลือน" คือชื่อที่ตริน..เขียนไว้
...........
เด็กหนุ่มอย่างตริน..เข้าใจแล้วว่า..เวลาที่รู้สึกเงียบเหงา
เศร้าเพราะถูกใครบางคนทิ้ง....
ไม่กล้าออกไปสู้หน้าใคร
แต่..เขาไม่จำเป็นต้องประชดชีวิต
เหมือนกับบางคนที่กินเหล้าเมายา
หรือหาของคมมาทำร้ายตัวเอง...
เพียงเผื่อ..เรียกร้อง..และเพื่อจะลืม
ตริน..ได้สร้างบางสิ่งบางอย่าง ชดเชยกับความคิดฟุ้งๆ
และได้เห็นผลงานต่อหน้า..และเขาลืมไปแล้วว่า
ข้างในหัวใจ..ครั้งหนึ่งเคยอ่อนแอ..
ใครหลายคนต่างทำได้ ในบางสิ่งบางอย่างนั้น
เช่นเดียวกับตริน..