เวลาที่เราพบใครสักคน...พบคนที่วิเศษสุด...สวยปริ๊ด หล่อจ๊าก....
คุยกันรู้เรื่องไปเสียทุกอย่าง มีความสุขที่ได้เห็นหน้า แค่ได้ยินเสียง ใจก็
เต้นตึกตัก..หัวอกหัวใจเต้นรัว..ราวกับมีมือกลองมาเคาะทำจังหวะให้กับ
ชีวิต เสียงเพลงที่เคยหมองเศร้า ทำไมไพเราะเข่นนี้ แสงแดดที่เคยร้อนแรง
ก็พลันอบอุ่น..แล้วยังมีปุยเมฆขาวก่อตัวเป็นรอยยิ้ม ยามฝนตกทำไมช่าง
โรแมนติกเสียจริงๆ..อาหารที่วางอยู่ตรงหน้าก็แสนอร่อย เฝ้าเดินวนเวียน
อยู่แต่หน้ากระจก..เฝ้ามองดูตัวเอง..ยิ้มให้ความน่ารักที่เห็น..
พยายามปิดบังก้อนเนื้อเม็ดเล็กสีชมพู ตรงใบหน้า ยกมืออฐิษฐาน..ว่าอย่า
เพิ่งขึ้นมาตอนนี้เลย..ตัดสินใจไม่ได้กับชุดที่ใส่..แนวน่ารักหวานแหว๋ว
เขาจะชอบมั้ย..เอ!..หรือว่าจะให้ดูเรียบร้อย..ไม่ดีกว่าเดี๋ยวจะกลาย
เสาซีเมนต์เกินไป ..ดูสับสน ทั้งกังวล กับคนที่จะไปพบ..กลัวจะถูกตำหนิ
กลัวสายตาเขาที่มอง...บางครั้งเราก็ขาดความมั่นใจกับสิ่งเหล่านี้....
แต่ช่างมีความสุข..เต็มไปด้วยรอยยิ้ม..และเสียงหัวเราะ.......
ถ้าวันเวลาเป็นอยู่อย่างนี้....ก็คงจะดี...พบคนที่ใช่..และไม่เปลี่ยนแปลง
เพราะเขาคือคนที่สวยปรี๊ดหล่อจ๊าก....ในใจเราเพียงคนเดียว