..สะส่างงานเสร็จ..
ก็จะขอตัวของผมเอง..นี่แหละ ลาพักร้อนสักหน่อย
จะไปไหนสักแห่งที่ไกลๆ..
ไปตามหาความฝัน..ที่ไม่มีโอกาส และไม่เคยมีเวลา
ในช่วงที่ทำงานมาอย่างยาวนาน และแสนสาหัส
กะเอาไว้ว่า..วันนี้..
ชีวิต..จะต้องเป็นของเราเอง..
ทำในอย่างที่อยาก..ไปในที่ที่เคยถามหา
ตระเตรียมข้าวของ เสื้อผ้า เต้นท์ ตะเกียง สะเบียง
จิปาถะ..
แฟ้มงานที่อยู่ในรถโยนทิ้งออกมาข้างนอก
ไม่เต้องเอาโทรศัพท์ (คอยตาม) มือถือ ไป
จะได้ไม่มีใครกวน
เฮ้อ...รู้สึกมันโล่งอกโล่งใจไงก็บอกไม่ถูก
แล้วก็จัดแจงเดินไปร่ำลาแม่..
เห็นแม่มีสีหน้าสลดไงก็บอกไม่ถูก..
แล้วแม่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า...
"แม่ว่า..แม่ไปเป็นเพื่อนลูกดีกว่านะ ไปถึงแล้ว ลูกค่อยแยก
ไปตามหาความฝันก็ได้..ยังไงก็มีแม่เป็นเพื่อนเดินทาง"
นั่นแหละแม่ผม....
ชีวิตนี้..เป็นของแม่ผมทั้งหมด..
ฝันของผมดูท่า..จะไม่ราบรื่นซะแล้ว
.............................
เห็นแม่วิ่งหายแน่บไป กลับออกมาพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าเสร็จสับ
และมีร้อยยิ้มจากสีหน้าที่เคยสลดนั้น