p.s.
............^-^
............คุณ..
..............ช่วงนี้...ที่นี่มรสุมเข้า
..........ฝนตกไม่ขาดสายแทบทุกวัน..เบาบ้าง..แรงบ้าง ตามสายลมที่หอบพัดมา
..........ผมชอบมาเดินย่ำเม็ดทรายอยู่ที่ทะเล ในวันที่ฝนตก..
..........มาเดินตากสายฝนเล่น..สายฝนของทะเล ที่คุณเคยบอกว่าชอบ...
..........ที่คุณบอกว่า ..ขอเป็นเพียงแค่หนึ่งเม็ดทราย ที่มีความหมายต่อทะเลเสมอ
..........ไม่รู้ว่าคุณยังจำได้ไหมนะ..
...............ทุกครั้งที่ผมคิดถึงคลื่นสีขาว เสียงคลื่นที่กระทบฝั่ง ผมก็คิดถึงคุณเสมอ..
..........ทุกครั้งที่ได้เห็นเม็ดทรายเม็ดเล็กๆเหล่านั้น หนึ่งเม็ดคงแทนความรู้สึกหนึ่งครั้งที่คิดถึง
..........เม็ดทรายตรงนี้ช่างมากมาย คงเหมือนความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณ ...........
..........คุณว่าคุณจะนับมันหมดไหม...
.................มันมากมาย จนอาจทำให้ใครบางคนเป็นทุกข์เพราะความคิดถึง..แต่ผมกลับ
..........ไม่รู้สึกแบบนั้น เวลาที่ผมคิดถึงคุณ ผมกลับรู้สึกอบอุ่นใจมากกว่า..
................ในวันที่ผมเดินจากคุณมา มันไม่ใช่วันที่ผมจะคืนหัวใจ คืนความห่วงใย หรือแม้แต่
...........คืนความคิดถึงให้กับตัวเอง....ความรู้สึกเหล่านั้นผมยังมีให้คุณเสมอ...เพียงแต่
...........มันไม่ได้ถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด ไม่ได้กระซิบที่ข้างหูคุณอย่างเคย...
...........แรกๆที่ผมถามคุณว่า..รักผมบ้างไหม..แล้วคุณนิ่งเงียบไม่ตอบ....
...........ผมก็เข้าใจคุณแล้ว ว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับผม...
....................ผมคงไม่อาจเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ทุกครั้งที่พ่ายแพ้....การเดินออกมาจากคุณ ไม่ได้หวังว่า
...........จะเริ่มต้นใหม่....เพราะผมเริ่มต้นไปกับคุณทั้งหมดแล้วในวันนั้น วันที่คุณเสียใจ..ฟูมฟาย
...........เป็นเด็กขี้แย...คุณอาจเป็นผู้หญิงที่ซ่อนความรู้สึกเก่ง...แต่ผมก็ชอบคุณที่ตรงนั้น...
...........ผู้หญิงที่ยิ้มได้ ร้องไห้ได้ แปรปรวน แกว่งไปแกว่งมา สิ่งต่างๆเหล่านี้ล้วนหล่อหลอม...ปั้นแต่ง
...........มาเป็นคุณ...
...........ต่อให้คุณตอบคำถามในตอนนั้น
...........หรือตอบในวันนี้...ผมก็คงต้องเดินออกมาจากคุณอยู่ดี....
...........ทำไม..คุณต้องถามผมแบบนี้...
.....................ลึกๆคุณเองก็คงรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่า..เพราะอะไร .ถึงแม้ว่าความรู้สึกดีๆทีเรามีให้แก่กัน
...........จะเหมือนกัน และช่างแสนวิเศษเสียด้วยซ้ำ...แต่มันคงไม่ใช่ความรัก เหมือนอย่างที่คุณเคยบอก
...........ผมอาจแค่รู้สึกดีๆ ชื่นชม..ผูกพัน...และหลงไปว่า....คือความรัก
...........แท้จริง...คงเป็นแค่คนอ่อนไหวสองคนที่มีโอกาสมาพบกัน รู้สึกดีๆในช่วงเวลาหนึ่ง
...........เราต่างไหวเอนติดกับของความผูกพัน..ติดกับดักของตัวอักษรที่เราต่างถ่ายทอดถึงกัน
...........เป็นเพียงเรื่องสั้นๆเรื่องหนึ่ง เป็นนวนิยายที่เราต่างชอบอ่าน...ด้วยเรื่องราวอันน่าตื่นเต้น
...........มีบางตอนที่เรายิ้มได้อย่างไม่รู้ตัว..และบางย่อหน้าก็ทำให้เราปลื้มจนน้ำตาซึม
...................ผมยอมรับว่า..มันเป็นหนังสือที่ดีที่สุดเล่มหนึ่ง..เพราะได้เล่าเรื่องราวของคนสองคน
...........ที่มีชีวิตอยู่จริงๆในโลกใบเล็กๆใบนี้..โลกที่คุณกำลังมองว่า สวยงาม และอบอุ่น....
...........หากมีผมยืนอยู่ ณ ที่นั้นด้วย....
...........คุณกลัวกับการเดินจาก คุณกลัวความอ้างว้าง คุณกลัวที่จะโดดเดี่ยว..และคุณกลัวความเหงา
...........ต่อให้ผมไม่ได้จากคุณไปไหน ก็คงไม่ได้ลดความกลัวในใจคุณไปได้ ธรรมชาติของมนุษย์ต่าง
...........ก็รู้สึกแบบนั้น....กันทุกคน..ไม่เว้นแม้แต่ผม
...................วันนี้ อาจเป็นจุดเปลี่ยนของการเดินของชีวิต เวลาส่วนหนึ่งที่ผมเคยมีคุณอยู่..คุณอาจคิดว่ามันหายไป
..........แต่ผมยังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่ดี ยังมีคุณอยู่ ยังมีความรู้สึก..ผมยังอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินจากคุณไปไหนเลย
..........ถ้าคุณเพียงรู้สึก..เหมือนอย่างที่ผมรู้สึกในเวลานี้...
..........ขอบคุณกับคำตอบที่ผ่านมากับสายลม..มันคงได้ยินอย่างไม่ถนัดเช่นเดิม เหมือนกับทุกครั้ง
..........ทุกๆครั้ง..ที่เราได้พูดคุยกัน..
..........คิดถึงคุณ..เช่นกัน
.........p.s. ไม่ว่าผมจะอยู่ตรงไหนของการมีชีวิตอยู่...ผมก็ยังรักคุณเช่นเดิม....
.............................................
