ตุ๊กตาตัวเล็ก..ของแม่

 


 

แม่...แม่จ๋า
หนูง่วง..
หลับซิ..หลับที่ไหล่แม่นี่แหละ
..........



แม่..เห็นผมเป็นเด็กตัวน้อยๆเสมอ...
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเพียงใดก็ยังคงเป็นเด็กตัวเล็กๆในสายตาคู่อ่อนโยนนั้นของแม่
เติบใหญ่ด้วยข้าวสุก ที่แม่หุงหามาให้ตั้งแต่ไหนแต่ไร..วันนี้ ก็ยังได้ยินเสียงแม่ ร้องเรียกเสมอ

 

"กินข้าวได้แล้วลูก"..

 

โตก็ป่านนี้ แม่ก็ยังร้องหา เหมือนเดิม...ไม่ต่างจากตอนเป็นลูกน้อยเล็กๆ
สั่งสอนให้ผมเป็นเด็กดีมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก

 

   " แบ่งของเล่น...ให้น้องด้วยนะลูก....แน่ะลูกนี่...

ทำไมไปตีน้องแบบนั้น..แม่บอกให้แบ่งของเล่นไงลูก  อ้าว ! ดู หอบไปหมดเลย"

 
นั่นเป็นผมเองเมื่อตอนเด็กๆ....

   " นี่ลูก ไปช่วยพี่เขากวาดบ้าน ถูพื้นดีกว่ามั้ย ช่วยกันสนุกดีนะ"
   " หนูยังเล่นหุ่นยนต์ไม่เสร็จเลย จะไปช่วยพี่เค้าได้ยังไง"

 
นั่นตอนที่ผมอายุ 3 ขวบ เมื่อครั้งเยาว์วัย 

      ช่วงที่ผมเติบใหญ่ มีโอกาสได้คุยกับแม่หลายอย่าง ตอนที่ยังเป็นเด็กน้อย

เอาแต่ใจ และไม่รู้จัก  ช่วยเหลือผู้อื่น.. แม่ยังเล่าอะไรให้ฟังอีกมากมาย.

ซึ่งไม่น่าเชื่อว่า ผมจะเป็นแบบนั้น จะทำแบบนั้น

 
    " อะไรอยู่ในมือลูก ไหนดูซิ "
    " เปล่าฮะ "
    " แบ มือมาซิ.......ตายจริงนี่ลูกจับตั๊กแตนมาทำไม "
    " หนูเห็น ลุงเขายังกินเลย  หนูว่าจะลองดูซะหน่อย "
    " ตายแล้วลูกฉัน "

      เสียงโวยวายของแม่ในวันนั้น ผมยังจำได้อยู่เลย จากนั้นแม่ก็พร่ำสอน

ถึงโลกของสัตว์ตัวเล็กๆ  ชี้ให้ดูรูปทั้งจากหนังสือ

และตัวจริงให้กับผม ทำให้ได้รู้จักโลกของสัตว์น้อย  โลกของพวกเขามากขึ้น...
หลายสิ่งหลายอย่าง...ได้เรียนรู้ก็เพราะแม่....ความขยันขันแข็งเวลาที่เห็นแม่ทำงาน

...ก็เข้ามาอยู่ในตัวผม  ไม่ว่าจะความมีน้ำใจกับเพื่อนบ้าน

ก็ถูกถ่ายทอดมาด้วยเช่นกัน

      " เออ..นี่คุณช่วยแบ่งพริกไปกินหน่อยนะ บ้านฉันมันขึ้นจนกินไม่ไหวแล้ว ทิ้งไว้ก็แห้งไปซะเปล่าๆ "
      " งั้นเดี๋ยวฉันแบ่งตะไคร้ ใบมะกรูดให้นะ  มันขึ้นรกไปหมด "
      " แหม..กำลังต้องการอยู่พอดีเชียว  เครื่องต้มยำเนี้ย "

นั่น..คือแม่ผม...ทำให้ผมรู้จักกับคำว่า... "แบ่งปัน"

แม่ก็คงเหนื่อยไม่น้อยกับลูกคนเล็กคนนี้....คนที่บางครั้งก็ดื้อดึง..เอาแต่ใจ..
ตอนเด็กๆก็ทำให้แม่ลำบากหลายอย่าง ทำงานหาเงิน ส่งลูกไปเรียนรู้หนังสือ

ตั้งแต่ ก เอ๋ย ก.ไก่ จนไปถึงอังกฤษ ฝรั่งเศส...

ผมหมายถึงภาษา ที่ได้เรียน เอ บี ซี  อา เบ เซ เด ...ก็เพราะแม่
ท่องสูตรคูณเป็นก็เพราะแม่...แม้แต่จะจีบสาวแม่ก็ยังสอน....

" เอาน่ารักๆนะ..แม่อยากได้ลูกสาว"  

ทั้งที่ลูกของแม่ก็เป็นผู้หญิงกันทั้งนั้น ก็มีแต่ผมคนเดียวที่เป็นผู้ชาย

แต่พอเวลาผ่านไปถึงได้รู้ว่า..แม่ห่วง..
ห่วงว่า..จะเป็นหญิงเหมือนพวกพี่ๆ  ถึงได้อยากได้ลูกสาว แทนที่จะเป็นลูกชาย....
แม่ได้สอน...คำว่า.."ลูกผู้ชาย" ให้โดยที่ผมไม่รู้ตัว...เพราะของเล่นเมื่อสมัยเด็กๆ
ที่ยังคงเก็บไว้อยู่ในห้องนั้น มีแต่ของเล่นผู้ชาย  
ตุ๊กตาเด็กผู้หญิง  หรือลูกหมีขนปกปุย...ไม่มีให้เห็นแม้สักตัวเดียว

แม่ห่วงใยเราเพียงใด..ทุกคนคงรู้ดี..ไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่น...

แม่ก็เป็นร่มเงา บังแดด กันฝน
ให้เราได้อบอุ่น...สอนเราให้ก้าวเดิน และเดินอย่างตรงไปตรงมา...

คอยจูงมือเราไปในทุกที่ ที่เราหวาดกลัว เป็นแรงกำลังผลักเราไปข้างหน้า

...และไม่ว่าเราจะตัวใหญ่ สูงกว่าแม่เพียงใด
แม่ก็ยังคงมองเรา เป็นเพียงแค่ตุ๊กตาตัวเล็กๆ ที่แม่ยังห่วงใยอย่างไม่เสื่อมคลาย...

............

  " ลูกจ๋า.. วันแม่นี้ เราไปกินกันที่ไหนดี "
  " ประโยคนี้ ผมต้องเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอแม่ "

นั่นแหละแม่ผม....ผู้หญิงที่ผมรักสุดหัวใจ...


........................

---

---