เพียง..ความรู้สึก

...ความรู้สึก..

บางครั้งก็ไม่อาจอธิบายได้เลย

ว่าคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

เธอรู้สึกอย่างไร หรือคิดกับเราแบบไหน

เหมือนอย่างเวลาที่คิดถึงใครสักคน...

รักใครสักคน..

เรารู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ อยากพูดคุยด้วย...

เราล่วงรู้จากจิตสัมผัสที่เรามี

จากรางสังหรณ์ว่า...เธอก็คงรู้สึกเหมือนเรา 

เดี๋ยวเธอก็มา รออีกแป๊บเดี๋ยวก็มา

หรือมีแนวโน้มสันนิษฐานว่า..

เธอก็รักเราเหมือนกัน จากคำพูดในวันนั้น

......

...ความรู้สึก..คงมาจากสิ่งเหล่านั้น

จากจิตสัมผัส...จากรางสังหรณ์...จากการสันนิษฐาน

เป็นความรู้สึกที่เกิดขั้นมาในจิตใจเรา..เพียงคนเดียว

เราอ่อนแรง อ่อนล้า ก็เพราะความรู้สึกของเราเอง

เราเจ็บปวด ร้องไห้..ก็เพราะเรารู้สึกเองเพียงลำพัง

แล้วเราก็ปล่อยให้ความรู้สึกเข้ามาทำร้ายเราเสมอๆ

เพราะเราใช้ความรู้สึก...มากกว่าใช้เหตุผล

เราใช้ความรู้สึกมากกว่าใช้ความเป็นจริง

และในบางครั้งเราก็ใช้ความรู้สึกหลอกตัวเราเอง

........

ความรู้สึกเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว..

เมื่อเราได้รักใครสักคน

แต่เราบอกไม่ถูก..อธิบายไม่ได้..ว่ามันคืออะไร

ได้แต่รู้สึกว่า..เป็นแบบนั้น...และนั่นคือความรัก...

แท้จริง..จะเรียกว่ารัก..

คงต้องมีอะไรมากว่านั้น 

มากว่าใช้จิตสัมผัส รางสังหรณ์ หรือการสันนิษฐาน

ความรักคงต้องอาศีย...

กายสัมผัสร่วมด้วย

เราอาจรู้สึกได้ ในวันที่จับมือกันครั้งแรก..

หรือวันที่ต่างสวมกอดกันและกัน..อย่างอบอุ่น

.......

ความรู้สึกเกิดขึ้นได้ง่ายๆ..เกิดขึ้นได้บ่อยๆ...

เพียงแค่คิดถึง..

ภาพต่างๆ..ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ หรือแม้แต่น้ำตา

ก็ฉายชัดขึ้นมาตามความรู้สึกของความทรงจำ

เหมือนกับในเวลานี้..

ที่ผมมีเพียงจิตสัมผัส

และรู้สึกว่า...

เธอเองก็กำลังคิดถึงผมอยู่เหมือนกัน..

เหมือนที่ผมรู้สึกคิดถึงเธอเหลือเกิน

......