..คุณ...^-^
จดหมายของเธอ..เริ่มต้นแบบนั้น
......
...ไม่รู้เช่นกันว่า จดมายจะถึงมือคุณมั้ย นับตั้งแต่ที่คุณหายเงียบไป
ไม่รู้ว่าคุณจะได้อ่านมันไหมนะ...
...คุณจำได้ไหม วันแรกที่คุณพบฉัน ฉันเป็นเด็กขี้แยคนหนึ่ง
ร้องห่มร้องไห้..จนคุณล้อฉันว่า..ยัยขี้มูกโป่ง ..ยัยงอแง
แล้วคุณก็หัวเราะ จ้องมองเด็กโยเยคนนี้ ..
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าจะต่อว่าอะไรคุณ เพียงแต่โต้กลับไปว่า..
...คุณนั่นแหละที่มาต๊องตามฉัน..
...แต่ก็จริงของคุณนะ..คุณเข้ามาพบฉันในวันที่ฉันเป็นแบบนี้
อ่อนแอและหมดท่า ไม่พูดไม่จากับใคร ฟูมฟายแต่เรื่องเศร้าๆ คิดถึงอยู่กับ
ใครคนหนึ่ง ทั้งที่เขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว เขาทิ้งไปอย่างที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
แต่..คุณคุยกับฉัน อยู่เคียงข้างฉันมาตลอด และต้องทนกับเรื่องเขลาๆ
เรื่องที่ฉันฟูมฟายถึงความรักเก่าๆ เป็นผู้หญิงเสียสตินิดๆ
...มันตลกนะที่ฉันร้องไห้ต่อหน้าคุณ ต่อหน้าคนแปลกหน้าที่ฉันเพิ่งรู้จัก
แต่คุณก็ห่วงใยกับอาการโคม่าของฉัน....เป็นกำลังใจให้อยู่เสมอๆ
ไม่ว่าจะบทความของความรู้สึก ความห่วงใย ที่มีต่อฉันต่อผู้อื่นที่คุณเขียนไว้
อย่างมากมาย...ทั้งเสียงเพลงที่ขับกล่อมในวันเหงาๆ ..
รวมไปถึงรูปภาพ...รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ที่ทำให้วันหนึ่งๆ...ผ่านไปอย่างมีความสุข และอบอุ่น
...ความรู้สึกดีๆที่คุณมีให้กับฉัน..มันช่างอ่อนโยน ..จนไม่น่าเชื่อว่า
ผู้ชายคนหนึ่งจะยืนอยู่ตรงนี้ แทนที่จะไปอยู่กับผู้หญิงสวยๆสักคน
ที่พูดเพราะ ใจดี และไม่มีอดีตอันขมขื่นเหมือนอย่างฉัน....
แล้วคุณก็บอกว่า....คงเพราะคุณรักฉัน....รักที่ฉันเป็นแบบนี้ เป็นผู้หญิง
แบบนี้...แล้วคุณก็ถามฉันว่า...รักคุณบ้างมั้ย..
...ตอนนั้น ฉันได้แต่นิ่งเงียบ ..และที่ผ่านมาฉันก็ไม่เคยให้คำตอบกับคุณเลย...
ความรู้สึกที่ดีต่อกัน ที่นับวันก็เพิ่มพูน..มันกลับกลายเป็นความรักได้อย่างที่คุณไม่รู้ตัว
ฉันเองก็สับสนนะในข้อนี้...จนกระทั่งคุณเดินจากไป...ความอ้างว้าง
ที่เคยมีคุณก็ทำให้รู้สึกได้ว่า...คุณกำลังทำเพื่อฉัน....
คุณคงไม่อยากทำให้ฉันเจ็บปวดอีก หากวันใดที่เรารักกัน และต้องเลิกร้างต่อกัน
ฉันคงต้องยอมรับกับเหตุผลข้อนี้ของคุณ...อย่างที่คุณเคยบอกฉัน เอาไว้
...แต่เพียงแค่ฉันรู้ว่าจะไม่มีคุณอยู่ข้างๆอีกแล้ว..ฉันกลับรู้สึกอ้าวว้างและเงียบเหงา
เหมือนอยู่ลำพังคนเดียว แต่ฉันไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายหรอกนะ...
แต่ฉันคิดถึงเสียงที่คุณกระซิบอยู่บ่อยๆ..เป็นห่วงนะ..คิดถึงนะ..ดูแลตัวเองด้วยนะ..
...คุณว่า..ฉันจะร้องไห้มั้ย..เมื่อไม่มีเสียงกระซิบเหล่านั้นอีกแล้ว
ไม่มีผู้ชายอ่อนไหวคนนั้น..คนที่ยืนอยู่ข้างๆ คนที่คอยกลางร่มให้เวลาฝนตก
คนที่เล่าเรื่องตลกๆกลบเกลื่อนความเศร้าให้ฉัน....คนที่ครั้งหนึ่ง...บอกว่า..รักฉัน..
...ฉันอยากให้คุณกลับมานะ มาอยู่ที่เดิม แล้วบางทีฉันจะตอบคำถาม ที่ฉันไม่เคยตอบ
แต่ในเวลานี้..ฉันได้ตอบคำถามข้อนั้น ผ่านสายลมไปถึงคุณแล้ว..คุณได้ยินบ้างไหม
...คิดถึงคุณนะ..
.........
...จดหมายจบลงเพียงเท่านั้น...
ผมจ้องจดหมายแน่นิ่ง..อยู่อย่างนั้น..จนกระทั่ง แสงแดดลำสุดท้ายหลุบแสงลงจากท้องฟ้า
และความมืดก็เริ่มคลืบคลานอย่างเงียบๆ ...
...ผมยังไม่รู้ว่า...จะเริ่มต้นตอบจดหมายฉบับนั้นอย่างไรดี....
.............
...........
