ตราตรึง

วันเวลาล่วงเลยผ่านไป
อดีตยังแสนหวาน
ตราตรึงมาถึงวันนี้



ในวัยเยาว์ กับรักครั้งแรก...สมัยตอนเป็นเด็ก....เคยแอบลอบมองเด็กสาวตัวเล็กๆ  แล้วทำ

เป็นฮีโร่ ช่วยเธอซ่อมจักรยานสามล้อ บางครั้งเราพากันเล่นก่อกองทรายกัน   หรือบางที

ก็ไปเล่นตุ๊กตา สมมุติให้เธอเป็นแม่ แล้วผมเป็นพ่อ ยังมีฉากแต่งงานกัน

อยู่เคียงคู่กันไปตลอดชีวิต


พอโตขึ้นมาอีกนิด  ผมถึงได้รู้ว่า...สิ่งที่เราได้ทำไปเป็นเพียงความรักต่อเพื่อนเด็กสาวคนหนึ่ง

ที่มีให้ต่อกัน...อย่างคนที่อยู่ในวัยเด็กๆ เที่ยวเล่นหัวเราะ สนุกสนานกันไปตามประสา
 
พอต่างเติบโต ต่างแยกย้ายกันไปศึกษา...แยกย้ายกันไปมีชีวิต ผมก็แค่รู้สึกไม่ดีที่ไม่มี

เพื่อนดีๆเล่นอีก...แต่พอเวลาผ่านไปก็หลงลืมไปบ้าง  อาจเพราะยังเด็ก

และมีเรื่องอื่นๆที่ต้องทำกันอีกมากมาย


พอเริ่มเข้าสู่วัยหนุ่มสาว  ครั้งที่ได้รู้จักกับใครสักคน และผูกพันเป็นเป็นความรัก...

มีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งตื่นเต้นเวลาเธอยอมไปเที่ยวด้วย  สุขใจที่ได้เห็นรอยยิ้ม

จำได้แม้กระทั่งเธอใส่ชุดสีอะไรในวันแรกพบ...หรือดอกไม้ดอกแรก  ที่เธอเคยให้

มันยังถูกเก็บดีอยู่ในหนังสือเล่มโปรด ที่ถูกทับเก็บไว้ หรือแม้แต่ บทเพลงแสนหวาน

เพลงที่เราชอบ  มันยังคงกึกก้องไพเราะ และยังฟังได้อยู่ทุกวัน

แต่ความรักในครั้งนั้นไม่ยาวนานมาถึงวันนี้


คนทุกคนสามารถจดจำเรื่องราวในอดีตของความรัก กันได้ดี.....ความทรงจำอัน

หลากหลายของวันเก่าก่อน  ถูกเก็บไว้อยู่ในส่วนลึกๆของใจเราเรื่อยมา

ในวันนี้..เราต่างอาจได้พบรักใหม่...แต่เราก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่า..มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ความรัก

เบิกบานตราตรึง....และคงไม่มีวันที่จะยอมยสูญเสียความฝัน ความทรงจำ  รวมไปถึง

จินตนาการที่อยู่ในห้วงเวลาเหล่านั้น...ที่เคยรู้สึกได้รักใครคนหนึ่งไปอย่างมากมาย



ใครคนนั้น
เคยเงียบอยู่ในความทรงจำ
พอได้คิดถึง
กลับเหมือนมีตัวตนอยู่ตรงหน้า

---

---