ช่องว่างเล็กๆ
ของคนสองคน
เหมือนเส้นเล็กๆ ของขอบฟ้าและทะเล
เวลาที่ผม..มีความรู้สึกดีๆกับใครสักคน...ผมรู้สึกเหมือนว่า...
กำลังเดินอยู่บนก้อนเมฆ ก้อนสีขาวๆ เท้าที่เยียบย่ำไป มันราวกับว่า
ผมไม่ได้เดินอยู่บนสิ่งใดเลย...มันล่องลอย...เบา...และ อ่อนโยน
ราวกับความฝัน....ที่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ได้รับ
ความรู้สึกดีๆคงเกิดขึ้นได้ไม่บ่อยนัก..แตกต่างจากความชอบ...ชื่นชม...การเป็นคนเก่ง
หรือน่าภูมิใจ...ความรู้สึกดีๆ...อาจมีให้ได้กับทุกคนที่เราพานพบ
แต่ก็คง...แตกต่างจากความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กับคนที่เราได้รู้จัก
มีความรู้สึกดีๆบางอย่าง...ที่ผมรู้สึก....ถ้าผลกลับมาที่ได้
ไม่เป็นไปอย่างที่คาดหวัง
ก็ทำให้เกิดความเสียใจ....ได้เหมือนกัน
ความรู้สึกดีๆที่ว่า....มันแปรเปลี่ยนจากความห่วงใย...จากเพื่อนคนหนึ่ง..กลับกลายเป็นความรัก
ที่ผมมีให้กับใครคนนั้นอย่างจริงใจ
...................
เมื่อใดที่เราต่างเกิดช่องว่าง.....ต่างเกิดความคลางเคลงใจ...ทั้งคุณและผมก็คงรู้สึก
ไม่ไว้ใจกันขึ้นมา....ผมอาจชอบความเป็นศิลปินของคุณ....ชอบในอย่างที่คุณเป็น
ชอบในสิ่งที่คุณทำ
....ผมหลงใหลได้ปลื้มกับคำไพเราะ......ที่คุณบอกไว้
บวกกับจินตนาการที่ผมสร้างขึ้นมาในตัวเอง
.....จากคำบอกเล่าของคุณ ว่ามันสวยงาม...และแสนดี....
ในความเป็นเพื่อน ผมแค่ผูกเชือกไว้อย่างหลวมๆ
แต่คุณผูกไว้เสียแน่นหนา
....อย่างซับซ้อน
ผมรู้ว่า....คุณกลัว...ที่เชือกจะคลายออก...และคุณกลัวจะอ่อนไหว
ไปกับภาพที่คุณเห็นได้อย่างไม่ชัดเจน...
เราต่างหวาดกลัวกับความเจ็บปวดที่ผ่านๆมา......ทำให้เราไม่อาจขยับจากจุดเดิมๆ
ก้าวไปสู่หนทางเบื้องหน้า ที่เราไม่มีทางรู้ว่าจุดหมายที่ไป จะสวย....หรือหม่นกว่ามีเคยเป็น
...........................
แต่..คุณก็พูดเสมอว่า....ตราบใดที่ผมยังเป็นผม ..และคุณก็ยังเป็นคุณอยู่อย่างนี้...
มันก็คง.....อยู่กับเราไปอีกนาน
ถึงตอนนี้...คุณคงไม่รู้หรอกว่า...ความรู้สึกของควาามเหงา...ความอ้างว้าง
มันไม่ได้แตกต่าง...จากสิ่งที่คุณพบเลยแม้แต่นิดเดียว.....เพราะช่องว่างเล็กๆ
ที่ขวางเราอยู่นั้น......มันไม่ได้แคบลง.....แต่กลับกว้างขึ้น....วันละนิด
...................
แต่.....ผมยังคงเป็นเพื่อนคุณ......ตราบเท่าที่คุณยังต้องการ
....................
คำว่า..เพื่อน
แท้จริงยิ่งใหญ่
เกินกว่า..ความรักที่เราฝันถึง
');
}
document.write('