หัวใจที่เคยนิ่งเงียบ
มาวันนี้
กลับมีเสียงเต้นรัว
"เวลาของฉันส่วนหนึ่ง ก็มีคุณอยู่ด้วยเช่นกัน"
ผมยังจำประโยคนี้ได้ดี....คุณเคยบอกกับผมไว้....ถึงแม้ว่า
มันไม่ใช่เวลาทั้งหมด....แต่เพียงแค่เวลาบางส่วน ที่คุณมีผมอยู่ ณ เวลาหนึ่งของคุณนั้น
มันก็มากเกินพอแล้ว....
ก่อนหน้า.....
ผมมีเวลามากมาย ใช้ชีวิตอยู่...ทุกๆวัน อย่างไม่มีแบบแผนอะไรของชีวิต
เรียบ..และง่าย เป็นอยู่อย่างนี้ มานานแล้ว
แต่..พอคุณเดินเข้ามา..ด้วยรอยยิ้ม..ที่แสนอบอุ่นนั้น....และมิตรภาพอันงดงาม
ที่คุณทิ้งเอาไว้ เวลาของผมก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
...หัวใจก็เช่นกัน...
มันไม่ได้เต้นอย่างเงียบๆเหมือนเคย....หากแต่เร็วและแรงขึ้น
คงเพราะ...คุณได้สร้างเวลาแห่งการรอคอยขึ้นมา...
เป็นช่วงเวลา.....ที่ผมไม่อยากให้ขยับไปไหน
เวลาแห่งการรอคอย ...ที่ผมไม่เคยรู้ว่า..ต้องมาพบเจอ..มันเป็นเวลาที่ทั้งสุขและทุกข์
..ยิ้มและร้องไห้ ในเวลาเดียวกัน....
จนผมแยกไม่ออก ชั่งน้ำหนักไม่ถูก ว่า
..สิ่งไหนจะมากหรือน้อยกว่ากัน
มันคละเคล้า อยู่ในความรู้สึก
ที่บางครั้งเหมือนหนาวจนตัวสั่น
แต่บางครั้งกลับอบอุ่น อย่างน่าแปลกใจ
...เวลาแห่งความสนุก..ร่าเริง..ที่บางครั้ง...คุณมอบให้มานั้น เราต่างสวมบทบาท
กันอย่างเพลิดเพลิน
คุณเล่นเป็นนางฟ้าตัวน้อย..ที่เคยน่ารักใสซื่อ แต่ชอบเอาแต่เศร้าซึม
จนผมต้องเล่นเป็นเจ้าแห่งรัตติกาล คอยปกป้องภัยอันตราย ที่จะเข้ามาทำร้าย
ไม่ว่าจะเป็นความเศร้าที่น่ากลัว...ความเดียวดายที่คอยเข้ามาใกล้
ผมจะคอยคุ้มกัน
ช่วยเหลือยามที่คุณอ่อนแอ อ่อนไหว...หรือล้มลง
...คุณบอกว่า...ผมเป็นผู้พิทักษ์ความเหงาในใจคุณ...
ในอาณาจักรแห่งความฝันที่เราเพียรกันก่อขึ้นมานั้น ผมได้ยินเสียงคุณหัวเราะ
แทนที่จะงอแงแบบแต่ก่อน...ผมดีใจที่ทำให้คุณยิ้มได้..ไม่หวาดกลัวความเศร้า
ไม่กลัวที่จะอยู่ลำพังกับความอ้างว้าง....เดียวดาย....อย่างน้อยก็....ชั่วขณะหนึ่ง...
ก่อนที่โลกของความเป็นจริงจะย้อนกลับมาหาคุณอีก
....หากแต่เวลา
บางครั้งก็แสนเศร้า....
เพราะเวลาที่คุณมีผมส่วนหนึ่งนั้น มันจางหายไปอย่างรวดเร็ว....
แต่ยังคงติดตามผมไปในทุกที่ ที่ยังมีลมหายใจอยู่
.....ผมไม่อาจบอกคุณได้ว่า...
ผมรู้สึกเช่นไร..เวลาที่มีคุณอยู่ด้วย และเวลาที่ไม่มีคุณ
....เพราะผม
ก็ยังคงเป็นได้เพียง....
ผู้พิทักษ์ความเหงาในใจคุณ
...เท่านั้น...
วันหนึ่งๆที่ผ่านไปนั้น
ทำให้หัวใจยิ้มได้
และร้องไห้
สลับกันไป
');
}
document.write('