......^ ^
.....คุณยิ้มได้ใช่ไหม...
เวลาที่ใครมาทำให้คุณหัวเราะ ทั้งที่น้ำตายังเปื้อนแก้ม
คุณชอบหยอกล้อกับเขาเหมือนเด็กๆ...เพื่อให้ลืมเวลาเหงาๆไป
คุณเล่นกับความรู้สึกของเขา...โดยที่คุณไม่ทันระวังว่าหัวใจเขาเองก็บอบบาง
คุณคงลืมไปแล้วใช่ไหม ว่าได้ทำร้ายความห่วงใยนั้นลง
.............
พอคุณลุกเดินเองได้...
คุณกลับวางไม้ ที่ช่วยพยุงคุณเดินอยู่ที่ม้านั่งเก่าๆนั้น
คุณทิ้งคนที่คุณเรียกว่า เพื่อน ...คนที่คอยอยู่เป็นเพื่อนคุณ ยามที่คุณไม่มีใคร
เขาต้องอยู่อย่างเดียวดาย....เพราะคุณลืมความรู้สึกดีๆ
.................
คุณใจร้ายไปไหม...
กับเพื่อนผู้หวังดี.....ทั้งที่เขาห่วงใยคุณตลอดเวลา
....คุณนำพาเขามาอยู่ที่ตรงนี้...ที่ซึ่ง...เวลาจะไม่ขยับไปไหน
ด้วยเสียหัวเราะ ด้วยการพูดคุยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขา
นำพาคุณไปในทุกที่..ทุกแห่งหน
.............
ไม่ว่าจะเป็นอาณาจักรไร้น้ำตา หรือ ทะเลแสนสวยที่เขาวาดไว้ให้
ทะเลของสายฝนพรำที่คุณชอบ ที่ยังไม่มีผู้ใดเคยไป...ในเวลาค่ำคืน
เขา..ตั้งใจวาดไว้ให้กับคุณ...เพราะรู้ว่า...เป็นที่ที่คุณโปรดปราน
................
คุณแค่เพียงใช้คำพูดเพียงไม่กี่คำ...
เขาก็เดินจากคุณไปอย่างไม่รีรอ...เพราะเขาไม่ต้องการรั้งคุณไว้
จากความสุขที่คุณควรจะมี..
และเขาคงเป็นเพื่อนอยู่อย่างนั้น เพื่อรอคุณเรียกหา แม้น้ำตาจะซึมอยู่ก็ตาม
กับวันที่เดียวดาย
ไม่ว่าใคร
ก็ต้องการเพื่อนสักคน
......