ภ..า..พ..เ..ขี..ย..น..อั..ก..ษ..ร
.......^-^
ในวันที่ร้องไห้
ในวันที่ยิ้มได้
เธอยืนอยู่ตรงนั้น..ที่เดิม
..............
...........
ชีวิตที่บางที...
ผมคิดว่าง่ายๆที่จะเดิน...มันกลับไม่ง่ายเหมือนอย่างที่คิดไว้
เหมือนที่รู้สึกถึง
และคงแตกต่างจากเมื่อสมัยเด็กๆที่เราหัดเดินแล้วบางทีก็ล้ม แต่ล้มแล้วลุกขึ้นมาใหม่ได้เอง
แตกต่างจากตอนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่พอล้มแล้วกลับทรุดอยู่ตรงนั้น...
หมดเรี่ยวแรงกำลังใจ......ไปกับทุกสิ่งที่เผชิญ
บางคน....โชคดีมีเพื่อนดึงมือลุกขึ้น...มีคนรักโอบกอดประคอง
สำหรับผมกลับมีคำพูดเพียงประโยคเดียว....จากเธอ
"เมื่อไหร่จะพาฉันไปย่ำเม็ดทราย ที่คุณบอกว่า..ทะเลสวยนักสวยหนา"
ใช่..เธอพูดแบบนั้น เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ ก็ทำให้ผมลุกขึ้นได้แล้ว
คงเพราะเธอ ที่ผมยังเป็นห่วง...ห่วงว่าเธอจะไม่เหลือใคร..หากวันใดที่ผมอ่อนแอ
แล้วใครกันจะยืนอยู่เคียงข้างเธอ
................
นับตั้งแต่เธอเข้ามาร่วมเดินอยู่บนเส้นทางความฝัน...ธารน้ำสีใสสะอาดและเย็น
ที่ไหลเอื่อย ก็มุ่งไปสู่เส้นทางที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้แคบลงเหมือนอย่างที่เคยเป็น
เธอเป็นใบไม้ที่ลอยเล่นอยู่บนธารน้ำนั้น
ทุกๆช่วงของการเดินทาง....ทุกๆภาพที่ฝันถึง...มีเธออยู่ตรงนั้นเสมอ
ทำให้ชีวิตเริ่มมีรอยยิ้ม............และหัวใจผมยิ้มได้อีกครั้ง...
เราต่างเติมเต็มให้แก่กันในวันที่ท้องฟ้าสีหม่น และแต้มสีสันในวันที่ทะเลขุ่นมัว
ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ตรงนี้ และเธอจะอยู่ไกลโพ้น จนเหมือนห่างกันคนละฝั่งฝากฟ้า...
ไกลจากกันเหมือนภาพฝัน.....ที่จิตรกรเอกเพียรวาดขึ้นมาจากจินตนาการ
เขาวาดผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตรงมุมภาพด้านล่างมีรอยยิ้มนิดที่มุมปาก
ก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอย่าง...ในขณะที่มุมซ้ายด้านบน
เป็นภาพของหญิงสาวกำลังแย้มยิ้มเช่นกัน และจ้องมองชายผู้นั้นอยู่
นอกเหนือจากนั้นเป็นรายละเอียดของท้องฟ้า และท้องทะเลสีน้ำเงิน
.............
ความรู้สึกของผมตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากภาพนั้น....
เฝ้ามองดูเธออยู่ด้วยความคิดถึงและห่วงใย....จากอักษรมากมายในสมุดบันทึกยิ้มได้ของผม
ในวันอันเหนื่อยล้า..หมดแรง..แม้ผมได้หลบมุมนั่งพักนิ่งๆ....ก็ยังไม่สุขใจ..
เมื่อเห็นเธอยิ้มแย้ม และกำลังหัวเราะ
เหมือนภาพรอยยิ้มของท้องฟ้า และเสียงหัวเราะของสายลม
แม้อาจมองและได้ยิน ไม่ชัดนัก แต่ก็รู้สึกได้ถึงความสุข.....ความร่าเริงที่เธอมี
.............
เป็นรอยยิ้มที่ผมคิดว่า...สวยมากที่สุดแล้วในตอนนี้ เสียงหัวเราะ ที่ไพเราะที่สุดแล้ว ณ ขณะนั้น
และผมอยากให้คงอยู่....ติดตาตรึงใจอย่างนั้นตลอดไป และคงไม่มีวันเลือนหาย
เพราะ....ภาพของเธอคงเป็นเพียงภาพวาด...ที่ผมเพียรพยายามเขียนขึ้น..ให้เป็นจริง
.................
.................
