สวนสาธารณะ
โต๊ะม้านั่ง
เด็กหนุ่มเด็กสาว
...ผืนหญ้าสีเขียวกว้างๆ กับไม้ใหญ่ยืนต้นร่มรื่น..มากมายที่สวนแห่งนี้
ทำให้เหมือนอยู่ในป่าย่อมๆ..อากาศดีในยามเย็นๆ ลมพัดอ่อนๆ มาพร้อม
กับกลิ่นหอมๆของหมู่ไม้ ผ่านบึงกว้างใหญ่ แห่งนี้..ทำให้รู้สึกได้ถึงความ
ชุ่มชื้น ที่ฝนทิ้งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน....
...ที่นี่ยังเป็นที่พักพิงของฝูงนกที่เกาะกิ่งอยู่บนพุ่มไม้ ยังมีฝูงปลาแหวกว่ายเหนือน้ำ
ไล่งับอาหารเม็ด...เศษขนมบัง ที่เด็กผู้หญิงสองคน โยนให้อย่างสนุก
เวลาแย้มยิ้มหัวเราะ..โลกก็พลันสดใสไปด้วย
...ตามบาถวิถีใกลักับไม้ดอกที่ปลูกเรียงรายเป็นทิวแถว ทั้ง แดง ส้ม เหลือง ชมพู
ทำให้ทางเดินราวกับอยู่บนความฝัน
บางทีก็เห็นเจ้าเต่าเดินกันต้วมเตี้ยม..ราวกับเป็นทาง ที่เดินอยู่เป็นประจำ
เดินข้ามถนนกันไปมา...อย่างไม่สนใจใยดี กํบรถที่วิ่งอยู่ ใครเห็นก็ต้องจอดให้
จอดรออยู่ด้วยความใจเย็นสักนิด..เพราะเขาเดินยังกับเต่า....
...ผมเดินทอดน่องใจเย็นเหมือนเต่า..เพราะสิ่งที่อยู่ร่ายรอบตัว..ล้วนหน้ามอง
สัมผัส แตะต้องได้...รู้สึกถึงได้ กับกลิ่นหอมๆของดอกไม้ไทย...รวมไปถึง
ความสุขของมวลสรรพสิ่งที่มีชีวิต.. เช่นเดียวกับคนชรา คนหนุ่มสาว และเด็กๆ
ที่มาวิ่งออกกำลังกายกัน...อย่างร่าเริง
...ผมเคยมาที่นี่บ่อยๆ..มานั่งหลบมุมที่ม้านั่งไม้เก่าๆ ...บางครั้งก็มาตอนอ่อนล้า
หลายครั้งที่มาตอนอ่อนแรง
...บรรยากาศที่นี่..ช่วยชีวิตผมไว้ทุกครั้งที่มา...และเข้มแข็งขึ้นทุกครั้งที่จากไป
บางครั้ง..เราต้องรู้จักห่วงใยตัวเอง...มาหลบมุมแอบพักในที่ที่เรารัก ที่เราคุ้นเคย
และรู้สึกดีอยู่ในใจเราเสมอมา...และคงปฏิเสธไม่ได้ว่า....มันเป็นที่ ที่แสนวิเศษเพียงไหน
บางแห่งหน
ตรึงใจ
มาถึงวันนี้