" แกเป็นผู้หญิงรึเปล่า..ทำไมทอมๆแก่นๆ ไม่เห็นเรียบร้อย เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น
ผมก็สั๊นสั้น..แล้วทำไมไม่ชอบใส่กระโปร่ง นุ่งแต่กางเกงยีนส์เนี้ย..กี่วันแล้วไม่ได้ซัก..."
"...ไอ้บ้า..." เสียงเล็ก แต่ห้าว ที่เธอตะคอกในวันนั้น....ผมยังจำได้ดี
นั่นเป็นช่วงเวลาแรกๆ..ที่ผมได้รู้จักเธอ.....เด็กสาวหุ่นเพรียวลม กระโดกระเดก
ตัวเล็กๆ แต่น่ารัก..และชอบอ่านหนังสือ..เธอมักชอบพูดอะไรออกมาเป็นคำกลอน
แล้วบางที ก็พูดบางประโยค..ลอยๆขึ้นมา
"...แกว่า..หมามันอยากพูดมะ.." หรือไม่ก็.." แกดูท้องฟ้าซิ วันนี้ไม่มีเมฆเลย "
" เออ!..เห็นแล้ว ถึงได้ร้อนไง..ทำไม..หรือว่า...คิดถึงมัน.."
แล้วเธอก็เงียบ..พักหนึ่ง ก็มีประโยคหนึ่งหลุดออกมา
"..สิทธิในตัวเขา ฉันไม่เคยมี..ฉันก็แค่ผู้หญิงเขลาๆ.."
คำพูด..ที่เธอเอื้อนเอ่ย..บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจ...รู้แต่ว่า..เธอรักเขามาก อาจมากจนเพี้ยน
ไปบ้างในบางครี้ง...อย่างตอนที่ฝนตก ก็จะดึงมือผม ออกไปตากสายฝนเล่นให้เปียก
ซะอย่างนั้น บางครี้งก็บ้าบื่นเกินหญิง ร้องเพลงตะโกน ฟังไม่ได้ศัพท์
แรกๆ...ผมไม่เข้าใจความรู้สึกลึกลับของเธอ...เพียงแต่รู้สึกว่า เวลามีเธออยู่
โลกดูช่างสดใส......งดงามกว่า เวลาที่ผมอยู่เพียงลำพังคนเดียว
ผมมาเข้าใจเอามากๆ ก็ตอนที่เราไม่เจอะเจอกันเลย..มีเพียงแต่ข้อความทางอีเมล
และนั่นคงเป็นจุดเล็กๆ...จุดแรก....ที่ก่อตัว....ขึ้นมาในความรู้สึก
จากความห่วงใย...ที่ผมมีต่อตัวเธอ...ขณะที่อ่านข้อความ กลับกลายเป็นความรู้สึกที่
พิเศษอย่างประหลาด ทั้งอักษรและสระ ดูช่างอัศจรรย์ ตีความไปได้อย่างที่คนอ่านรู้สึกบางทีผมอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า..ผู้หญิงที่ผมเคยต่อว่า ชอบนุ่งกางเกงยีนส์คนนั้น
....เธอกำลังรักผม
จากความห่วงใย... กลับกลายเป็นความผูกพัน..... อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ผมเริ่มเฝ้ารอข้อความของเธอ....เพ้อรำพันต่างๆ นานา....เราต่างถ่ายทอดแลกความรู้สึก
กันไปมา....ดูเธอสนุกร่าเริงกับตัวอักษรที่เล่าบอก...หลายครั้งที่ผมอดเขียนตอบไปไม่ได้ว่า
"....ยังไง..ก็ยังมีฉันอีกคน..ที่ห่วงใยแกเสมอ.....และฉัน..คิดว่า...ฉันรักแกเข้าแล้ว.."
และเพราะคำพูดประโยคนั้น..แค่อักษรไม่กี่คำได้เปลี่ยนเวลาของผมไปอย่างไม่อาจย้อนคืน
ผมไม่รู้ว่า..เธอรู้สึกเช่นไร ความรู้สึกของเธอบางครั้ง..เร้น..และลับ
แต่ก็ได้............................................
ทำให้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม เธอเริ่มเว้นห่าง ...และห่างหายไปในที่สุด
มีข้อความฉบับสุดท้าย..ส่งมาเพียงสั้นๆว่า......................
" ฉันรักแกไม่ได้..เพราะแกจะมาเป็นฉัน ..อย่ามาอ่อนแอเหมือนฉันเลย.."
อักษรเพียงไม่กี่บรรทัด..ก็ทำให้ผมน้ำตาริน..บางครั้งผมรู้สึกว่า..วันที่ทุกอย่างอบอุ่น
ตัวอักษรก็พลอยร่าเริง..หากแต่..วันที่ท้อแท้..ตัวอักษร..ก็ร้องไห้ได้เช่นกัน
"..แต่ฉันอยากเป็นแก....เพราะฉันเป็นอยู่แล้วในตอนนี้..."
นั่นเป็นข้อความสุดท้าย....ที่ผมส่งให้เธอ.....ผู้หญิงตัวเล็กๆ.....ที่เริ่มไว้ผมยาว
และหันมานุ่งกระโปรงยีนส์ ผมยังชอบมองรูปภาพใบนั้นที่เธอส่งมาให้.............
.....เวลาที่รู้สึก...เงียบ และ เหงา...........................
ด้านหลังของรูปภาพ..มีข้อความเขียนไว้ว่า.........
..ฉันได้ทำบางสิ่ง...เพื่อแก...แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบเลยก็ตาม........
ผม..อมยิ้มได้..และรู้สึกมีความสุขทุกครั้ง เวลาที่นึกถึงแล้วเห็นภาพเธอ กำลังปีนป่าย........
หรือไล่เตะผู้ชาย ขณะใส่กระโปรงยีนส์ และผมที่ยาวสวยๆนั้น ปลิวว่อน........
