ดวงใจ...เท่ากระเป๋า

ผมมีย่ามใบเล็กๆอยู่ใบหนึ่ง.........เป็นย่ามที่ได้มาจากการไปเชียงใหม่ครั้งแรก
ข้างในบรรจุสมุดเขียน และดินสอ กับหนังสือเก่าสองสามเล่ม
มีกล้องฟิลม์ ตัวเล็กๆ และข้าวของบางอย่างที่เธอทิ้งไว้

ทุกวันผมเคยพามันไปไหนมาไหนด้วย ขาดย่ามจะคล้ายๆขาดชีวิตไปส่วนหนึ่ง
แต่เดี่ยวนี้.........ผมไม่ได้พกพาไปไหนด้วยแล้ว
เพราะรู้ดีว่า...........ผมจะพกพาความทรงจำไปด้วย ในทุกๆที่ ที่ไป

ในย่ามนั้น....เคยเป็นที่เก็บความทรงจำ และมิตรภาพ
มีรูปเธออยู่มากมาย และลิปสติกที่เธอชอบทิ้งไว้
มีทั้งรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ เปิดย่ามออกทีไร ความร่าเริง
ก็กระโดดโลดเต้น

แต่ในวันนี้.........ว่างเปล่า
ผมเดินตัวเปล่า........ไม่พกพาอะไรไปด้วยอีก...คิดว่าคงช่วยอะไรได้บ้าง
มุ่งหน้าก้าวเดิน สู่หนทางเบื้องหน้า ด้วยรอยยิ้ม
หลายครั้งที่ควานหาย่ามข้างตัว..โดยลืมไปว่า มันถูกวางอยู่ในมุมเงียบๆในบ้าน

มารู้ตัวว่า..ความทรงจำไม่ได้มีเพียงแต่ในย่ามใบนั้น.........แต่มันได้ติดตาม
ไปในทุกที่ เพราะผมไม่เคยวางความรู้สึก วางความทรงจำเหล่านั้น

ผมยังคงพกพา ไปกับหัวใจที่ยังเต้นอยู่......ทุกที.....และทุกเวลา

ย่ามใบเก่า ที่เริ่มขาดและเปื้อนฝุ่น
แต่ความทรงจำข้างใน กลับยังอยู่ในสภาพเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ในเมื่อไม่มีทางหลีกเลี่ยง..หลบหนี ก็คงต้องเผชิญหน้า...กับความรู้สึกที่ตามติดไป
พร้อมกับความทรงจำใหม่ๆที่จะก้าวเข้ามา

และไม่รู้ว่า........จะหนักหนาสาหัสแตกต่างกันไหม
วันข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึง...............สิ่งที่ดักรออยู่ยังไม่รู้เป็นอะไร
วันพรุ่งนี้และวันต่อๆไป..................ก็ไม่อาจรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตอีก
แต่......สิ่งที่ได้เรียนรู้มาพร้อมๆกับกระเป๋าความทรงจำ

สิ่งนั้นก็คงไม่อาจทำให้ผมหวั่นไหว และเปลี่ยนไปกับการก้าวเดิน หรือหลบหนี
สวมหน้ากาก เพื่อหลอกความเป็นตัวของตัวเอง..........
ความทรงจำ......ที่บางครั้ง.....ก็ยังทำให้ยิ้ม และกระโดดโลดเต้น.....ได้มากกว่าวันนี้.....ที่เป็นอยู่