สมัครเป็นสมาชิกไดอารี่....ก็ตั้งใจว่า..จะมาระบาย พื้นที่ฟรีๆนี้
ให้มันหายอึดอัด..เพราะไปแอบดูของหลายๆคน เขาก็ระบายกัน
เรื่องราวส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นเรื่องของความรัก
เจ้าความรักนี้.....ทำให้คนพูดอะไรไม่ออก..บอกใครก็ไม่ได้
แต่ขีดเขียนกันได้มากมาย..หลากหลายแง่มุม.
ผมเองก็เช่นกัน...ตั้งใจจะมาแอบเศร้า..มาเสียน้ำตา...แต่บางครั้ง
อ่านกันไปอ่านกันมา...ก็พลอยเศร้าหนักไปอีก
เอ๋!..เหมือนเราเลย.....เป็นกำลังใจให้นะ.....ซึ่งผมก็ชอบเม้มแบบนี้ให้
บางคนถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี
แต่ผมแค่ถูกเธอปล่อยมือจากไปเฉยๆ...ดูเบากว่า...ไม่สาหัส
และบางคนก็ยังไม่อาจลืมอดีตที่เพิ่งจะผ่านมาหยกๆ
ส่วนผมผ่านมาหลายปีแล้ว...สบายหน่อย...แค่อย่าว่างเท่านั้น
เพราะจะฟุ้งซ่านคิดถึงวันสวยงามที่แสนเศร้า..นั้นเสมอ
ต่างคนต่างอยู่ในอาการเดียวกัน...เม้มกันกลับไปกลับมาด้วยความห่วงใย
ก็คงมีแต่คนหัวอกเดียวกัน...ที่เข้าใจกัน....แย่งกันปล่อยน้ำตา...ลงสู่ไดอารี่
จนบางวันก็หนักกว่าฝนที่โปรยปราย.......เรื่องเศร้าๆ....เหงาๆที่ใครๆ
ก็ชอบเขียน...คงเพราะมีเรื่องราวมากมายที่ยังคั่งค้างอยู่ในความรู้สึก
พอได้ปล่อย..ความรู้สึกก็เริ่มดี
หลายครั้งที่ผมพยายามจะไม่พูดถึงกับเรื่องของความรัก
พยายามที่จะเขียนอะไรสนุกๆ ฮาๆขำๆ...เพื่อใครๆได้มาอ่านจะได้ลืม
ความเหงาไปได้บ้าง ...แต่บางที...มันก็วกกลับมาเป็นแบบเดิม
เพราะจริงๆแล้ว..คนเราถนัดที่จะเขียน..เรื่องของความรู้สึก
เพราะมันอยู่ข้างใน และมีเราเองเท่านั้นที่รู้.......ที่ถ่ายทอดออกมาได้
และได้ดีที่สุด
ผม.....คงไม่ต่างจากที่เพื่อนคนหนึ่งที่เคยบอกไว้เมื่อหลายปีก่อน
เพื่อนมันว่า......ผมเป็นคนมองความรักในแง่....ดี๊ดี
แต่ทำไมใครคนหนึ่ง บอกผมว่า.. ผมดีเกินไป
คุณว่าผมควรจะดีใจรึเปล่า