มอง..อย่างเป็นสุข

ขนมปังทาเนย
ลืมทิ้งเอาไว้
หนูแทะเล็มไปกิน



ผมนอนดึกมาหลายคืน.....เพราะมัวแต่ยุ่งกับงานมากมายที่อยู่ตรงหน้า

บ้านช่องแทบไม่มีเวลาดูแล หลังคาที่รั่ว..ก็ยังไม่ได้ขึ้นไปซ่อม  รูโหว่

ที่มุมบ้าน...ก็ยังมีให้เห็นอยู่อย่างนั้น....ฝนตกลงมาที ก็มีน้ำหยดตามลงมา

ทำได้แต่เพียงหาอะไรไปลองแก้ขัดไป...


ดึกๆมีเพียงกาแฟกรุ่นๆ พอให้หายง่วง...กับขนมปังทาเนยพอให้อิ่มท้อง

ยามค่ำคืนเงียบนิ่งเหมือนทุกวัน  ดูร่าเริงหน่อยคงเป็นวันที่ฝนตก

ลมจะแรง และฝนสาด ต้องขยับโต๊ะทำงานถอยห่างออกจากหน้าต่าง

และจะเป็นคืนที่มองไม่เห็นดวงดาว


ผมชอบนั่งทำอะไรใกล้กับหน้าต่าง ได้มองเห็นความเงียบงันภายนอก

บางวันมีเสียงจิ้งหรีด บางวันก็เป็นเสียงกบ โชคดีหน่อยก็ได้เห็นหิ่งห้อย

ส่องแสงระยิบ แข่งกับดวงดาว...

บรรยากาศที่สวยงามแบบนี้ คงเพราะนอกหน้าต่างเต็มไปด้วยทุ่งต้นกก

ที่ขึ้นอยู่เต็มหนองน้ำ กลางวันเห็นเป็นใบเรียวสีเขียว

ยามต้องลมใบปลิวเสียดสี ราวกับเสียงดนตรี


ไม่มีงานศิลป์ที่ไหนสวยเท่าหลังบ้านของผม....ยามดึกแม้จะเงียบ ไม่มี

เสียงเด็กๆมาวิ่งเล่น... แต่ก็มีเสียงร่าเริงแบบอื่นมาทดแทนให้

ตราบใดที่ผมมองด้วยสายตาของความเป็นสุข

ผมก็คงรู้สึกดีและยิ้มได้กับสิ่งนั้น....


ผมคงอ่อนเพลียมากมาย...ทิ้งแก้วกาแฟกับขนมปังครึ่งหนึ่งไว้ที่โต๊ะ  มาตลอดทั้งคืน
 
พอรุ่งเช้า ถึงได้พบว่า ขนมปังทาเนยได้หายไปแล้ว.......

ทุกคืนผมชื่อว่า..อยู่ลำพังภายในบ้าน แต่แท้จริงกับมีสิ่งอื่นปะปนอยู่กับผมด้วย

คงเพราะคนเรา..ไม่อาจอยู่ได้เพียงลำพังในโลกใบนี้....กระมัง


อย่างน้อยผมก็รู้ว่า...มีพวกมันอยู่เป็นเพื่อนยามที่ผมไม่มีใคร



คืนที่คิดว่าเหงาที่สุด
กับมีสิ่งอื่น
ทั้งมีชีวิตและไม่มีชีวิต
อยู่รอบๆตัวเรา

---

---