....
เกือบจะสองเดือนแล้วซิ.....ที่ได้ละเลงตัวอักษรมากมายผ่านไดอารี่
จนเหมือนเป็นสิ่งหนึ่งที่ต้องทำไปเสียแล้ว
ที่แรกก็มีแต่ความรู้สึกของตัวเอง..ที่อยากเขียน
ไปๆมาๆ...กลับมีความรู้สึกอีกตั้งมากมาย...ของเพื่อนๆ..
ที่ตั้งใจถ่ายทอด ไดอารี่..จนเป็นสังคมเล็กๆไว้สื่อสาร..แลกรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ
หรือแม้แต่น้ำตา......และเมื่อผมได้มาหลบมุมอยู่ตรงนี้ทีไร........ความเหงาก็เลือนลาง
...เจือจางไปได้บ้าง.....
ผมยังรู้สึกเสมอว่า...ตัวอักษร..นี่ช่างวิเศษ...บางครั้งบางที...
เปลี่ยนแปลงชีวิตเราได้......
ไดอารี่..ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่หลายคน...ผมยังจำได้ คนแรกที่คอมเม้นต์ให้ผม
เธอเม้นต์ว่า "..แวะ มา เยี่ยม ชม น๊า ท่า ทาง จา รัก แม่ น่า ดู ^^"
ก็ตอนนั้น..ยังเขียนอะไรไม่ออก เลยเอาแม่เป็นที่ตั้ง เขียนเรื่องเกี่ยวกับแม่
เพื่อเป็นสิริมงคลกับตัวเอง ต่อมาก็มีเพื่อนอีกมากมาย..มาคอมเม้นต์ให้
บ้างก็ชมไดอารี่ผม
บ้างก็มาแบบไม่มีตัวอักษร :] แบบนี้ ซึ่งผมแปล
เอาว่า..เธอกำลังยิ้มให้......
...........................................................................
มีไดอารี่ บางบทที่ผมชอบ...บทหนึ่งเขียนไว้ว่า
...ฝากให้เขา ฝากให้คนรักใหม่ ถ้าวุ่นวาย
ถ้ามากไป ขอโทษที ฝากบอกเขา ให้ดูแล
เธอให้ดี อย่าเหมือนฉัน ที่มันรู้ดี แต่ละเลย
ได้มาจากไดอารี่ของ
กางเกงยีน
........................................................................................................
หลายครั้งอีกเช่นกันที่ได้อ่านไดอารี่เพื่อนๆ แล้วก็อดใจไม่ได้
ที่ต้องหยิบยก ในความสดใส ก๋ากั๋นของเธอ เธอเขียนไว้ในไดอารี่ว่า...
....แม้จะเป็น แค่สองสามคำ ที่เธอเคยพูดกับฉัน
แม้ไม่มี อะไรสำคัญ แค่คุยกันธรรมดา แม้จะมี แค่สองสามวัน ที่เธอบังเอิญผ่านมา แม้จะมี แค่เพียงสายตา ที่ส่งมาทักมาทาย .....แค่นั้นฉันยังเก็บไปนอนหลับฝันถึงเธอทุกคืน แค่อยากจะนอนไม่ยอมตื่น ให้ใจล่องลอยไปไกล แค่นั้นฉันยังหลบตาเธอทุกครั้งเธอรู้บ้างไหม ว่าฉันเป็นเอามากมาย แค่เห็นเธอทีไรใจสั่นทุกที
จิ๊กมาจากไดอารี่ของ....
น้องอุ้มจัง
........................................................................................................
บางไดอารี่ ก็เต็มไปด้วยความเศร้า โปรยปรายมากับช่วงฤดูฝน
ที่ตกมาเหมือนน้ำตา สาวน้อยเธอเขียนไว้อย่างซึ้งๆ ว่า.....
.....ก็คล้าย – คล้ายดั่งเธอ ที่มีอิทธิพลเสมอต่อหัวใจของฉัน บางคราจุดประกายสว่างไว้กลางใจกัน บางคราวก็ทิ้งร้างมันจนมืดดับไป
แต่บางครั้งสาวน้อยก็ฮึด..ก็ดูเข้มแข็ง..เกินกว่าจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ
......ต่างจิต...ต่างใจ...ที่คิดฝัน ต่างกับวัน...เวลา...และความเหงา ต่างกับทุก..ทุกคืน..และทุกเช้า ต่างก็เฝ้าเดินตาม...ความคิดตน อุ๊บอิ๊บมาจากไดอารี่ของ....
น้องอินทนิล
........................................................................................................
บางไดอารี่..ก็พรั่งพรูไปด้วยน้ำตา...เหงาและเงียบ
......เคยถามตัวเอง..เหมือนกันว่า โซ่ก็ไม่มีมาล่ามขาไว้ซักหน่อย แต่ไปไหนก็ไปไม่ได้ ฉันรักอะไรของฉันนักหนา ทั้งที่เขาไม่เคยแยแสกับชีวิตฉัน ทั้งที่เขาเหมือนคนที่เห็นแก่ตัว เขาเดินหนี..เขาเดินออกห่าง....เอาตัวรอดไปเพียงลำพัง
อ่านแล้วเหมือนติดอยู่ในห่วงความเศร้า ซึ่งท่อนท้ายเธอลงเอยว่า
ทำไม่ฉันต้องมาติดกับดัก กับโซ่ที่เขาไม่ได้ล่ามแบบนี้ ไปเอามาดื้อๆ
จากไดอารี่ของ
น้องสาว
No Promises
........................................................................................................
......เรื่องราวบางเรื่อง
ก็เป็นกำลังใจให้ทั้งกับตัวเองและคนอื่น บอกเล่าจากชีวิตสู่ชีวิต
อ่านแล้วก็ให้รู้สึกดีกับหัวใจ...
.......นานแล้ว... ที่นั่งอยู่ตรงนี้...
นานแล้ว... ที่ได้แต่กอดตัวเอง นานแล้ว... ที่มองคนเดินผ่านไปมา นานแล้ว... ที่ไม่กล้าเผชิญอะไรต่อมิอะไร นานแล้ว... ที่เหงาและเดียวดาย และนานแล้ว...
ที่ไม่กล้าจะรักใครอีก ถึงจะมีเหงาบ้าง
ท้อแท้บ้าง แต่ถ้าคิดว่าใครสักคน
ก็รอเราอยู่ที่ปลายทาง... ที่อาจจะยังมองไม่เห็น เท่านี้...
ความหวังก็ช่วยพยุงให้เราเดินไปได้ไกลเชียวล่ะ!!
ไปขอมาแล้ว จากไดอารี่ของ
คุณแพท รักอิสระ
ชอบท่อเที่ยว 
........................................................................................................
และนี่ก็เช่นกัน....เป็นทั้งแรงกำลังให้กับตัวเองและคนรอบข้าง
อ่านแล้วทำให้หวลคิดคำนึง...บางเรื่องราว
ที่เต็มไปด้วคำถาม แต่เธอตอบไว้ให้แล้ว.....
ความรักจะทำให้เรามองข้ามลักษณะภายนอก
ที่มีวันเสื่อมสลายและเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
แล้วเลือกที่จะสัมผัสความรักที่มีให้กันด้วยหัวใจ
และมันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เราจะเลือกคบใคร
หรือจะดูใครที่เข้ามาในชีวิตของเรา
เรา..ไม่ควรจะมองเขาเพียงแค่ภายนอกหรือเพียงแค่..
กริยาท่าทางที่เขาแสดงออกมาเท่านั้น
แต่เราต้องค่อยๆใช้หัวใจดูเขาไปนานๆ
เพราะเขาอาจจะเป็นเทพบุตรหรือเทพธิดา..
ในคราบของซาตานก็เป็นได้.... เก็บมาจาก ไดอารี่ของ
ตะเีกียงแก้ว The way you look at me
........................................................................................................
.....เห็นไหมล่ะว่า..ไดอารี่มีอะไรมากมายให้ผมหลงรักได้.....
ความอ่อนโยน..อ่อนไหว..และความรู้สึก บางครั้งเธอก็ถ่ายทอด..ออกมาแบบนี้
......ความรู้สึก ..
ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หากไม่ชัดเจน
ก็น่าหวั่น หัวใจ.. ..
ไม่ได้มีไว้ท้าทายความผูกพัน หากไม่รักกันก็ไม่ควารสร้างเยื่อใย . ..
และอีกวันหนึ่ง........เธอเขียนว่า......
บางเวลา
คนเราต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องตัวเอง
และปกป้องผู้อื่น
แต่ในบางขณะชีวิต...
เราก็ควรจะมีคนคอยดูแล
คอยปกป้องเหมือนกัน
เมื่อเจอเหตุการณ์ที่เลวร้ายในชีวิต ..
ธรรมชาติจะอนุญาตให้เราร้องไห้
จะให้เราทรุดตัวลงกับพื้นอย่างเหนื่อยท้อ..
จะยอมให้เราอ่อนแออย่างไม่มีข้อแม้
ในบางครั้ง ... การแสดงความอ่อนแอ
ก็เป็นการที่เราซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง
......
เพียงแต่ความอ่อนแอต้องมีเวลาที่จำกัด
เมื่อได้ระบายความอ่อนแอจนถึงระดับหนึ่งแล้ว..
ก็ต้องรู้จักดึงความรู้สึกที่กระจัดกระจายของตัวเอง
กลับมาให้อยู่กับเนื้อกับตัว
หยิบยกแค่บางบทบางตอนจาก ไดอารี่
คุณ uu_ii
อ่านแล้วเข้าอกเข้าใจ..ธรรมชาติ..ความอ่อนแอ
........................................................................................................
และใช่ว่า....จะมีแต่เรื่องรักๆ....ลองมาอ่านเรื่องนี้กัน...
ฉันพูดกับพุทธองค์ว่า : ขอให้เพื่อนของฉันทุกคนมีความสุข
สุขภาพดี ตลอดไป พุทธองค์ตอบว่า : ขอได้เพียง 4
วันเท่านั้น ฉันตอบว่า : ได้
ถ้างั้นขอวันฤดูใบไม้ผลิ วันฤดูร้อน วันฤดูใบไม้ร่วง วันฤดูหนาว พุทธองค์ตอบว่า : 3 วัน ฉันตอบว่า : ได้ เมื่อวาน วันนี้ วันพรุ่งนี้ พุทธองค์ตอบว่า : ไม่ได้ ให้ได้แค่ 2 วัน ฉันตอบว่า : ได้ งั้นเป็นกลางวัน และ กลางคืน พุทธองค์ตอบว่า : ไม่ได้มากไป ให้ได้วันเดียว ฉันตอบว่า : อ๋อ ได้ พุทธองค์ถามว่า :
วันไหนล่ะ ฉันตอบว่า :
ขอเป็นวันที่เพื่อนๆของฉันยังมีชีวิตอยู่ พุทธองค์หัวเราะ แล้วพูดว่า : นับแต่นี้ไปเพื่อนๆของเธอจะมีความสุข มีสุขภาพแข็งแรงทุกๆวัน
อันนี้ ก็ไปจิ๊กมาจาก ไดอารี่
คุณตัวหนอน
........................................................................................................
บางครั้งเราก็หาคำตอบกับบางเรื่องไม่พบ...วนเวียนจนงงไปกับ
คำถาม.....อย่างที่น้องสาวคนนี้เขียนไว้
เคยถามตัวเองกันไหมว่าเราเหมาะกับสิ่งนั้นจิงๆรึเปล่า เมื่อระยะเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง มันอาจจะทำให้เรารู้สึกแย่ที่จะทำมันต่อ ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกัน ที่จะรู้ว่าเราต้องการอะไร
. มันต้องผิดพลาดก่อนใช่มั้ย
เราถึงจะได้เรียนรู้ ทำไมความสำเร็จต้องเริ่มจากความผิดพลาดอยุเสมอนะ ขอแล้วนะ จาก ไดอารี่
น้อง EVY
........................................................................................................
เรื่องรักกุ๊กกิ๊กก็มีให้เห็นมากมายจากไดอารี่...แต่เรื่องที่ผมอ่านแล้วสุขใจ คงจะเป็น
ของน้องสาซนๆคนนี้....เธอเขียนในสไตล์ของเธอไว้ว่า...
เค้าเปนผุ้ ชาย กะล่อนจาง แต่นึกไป นึกมา เค้าก้อดีน๊า เหอ ๆ ๆ นี่เราเปนไรไปนี่ เค้าเข้ามาในชีวิตเรา ทำให้เรารุ้สึกดี ฮา ๆ บ้า รั่ว ๆ เค้าบอกว่า ชอบเรา ง่าส์ (ทำไงหว๋า) เราทามเหตุผล เค้าบอกว่าเรา มึน ๆดี (ดีใจดีหรือป๊าว) แต่ได้คุยกานกะเค้า เรารุ้สึกดี น๊ะ ตลกได้ ไปวัน ๆ เค้าก้อถามเราน๊าว่ารุ้สึกไงกะเค้า แต่.... ยังมะกล้าตอบ กลัวใจตะเองจาง ง ง โกยมาจาก..ไดอารี่ของ
น้องปอน 
........................................................................................................
และนี่แหละที่เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของผม ...ที่ได้อ่านและเขียนไดอารี่
ขอบคุณเพื่อนๆทุกๆคน กับความรู้สึกหลากหลาย ที่มาอยู่ ณ ไดอารี่นี้
นี่คงเป็นความทรงจำของผม..อีกรูปแบบหนึ่ง...ที่ถูกบันทึกเก็บไว้และจะไม่จางหายไป
เหมือนกับอากาศ....ที่ไร้ความรู้สึก...เพราะพวกเธอต่างมีความรู้สึก..และรู้สึกกันแบบนั้นจริงๆ
เช่นเดียวกันกับผม.....ที่ยังใช้ความรู้สึกในการเขียนเรื่อยมา
ต้องขอโทษกับ...บางคน..ที่ยังไม่ได้ไปขโมย...(ขอ)..มาเลย...ก็ต้องขออภัยด้วยนะ
...........n.............a............n............i.............n.............
');
}
document.write('