ยิ้ม...กับวันนี้

ยิ้ม...กับวันนี้

.....^^

วันที่สบายๆ..วันที่ผมอารมณ์ดี..ทุกสิ่งที่อยู่รอบกายดูเป็นเรื่องยิ้มได้ไปเสียหมด

ไม่ว่าจะเป็นเจ้าฝูงมดแดง ที่ไตกันไปไตกันมา เพื่อหาความหวานจากแก้วกาแฟ ที่เหลือเพียง

ก้นแก้ว เป็นเมื่อก่อนคงสวมบทฆาตรกรเลือดเย็น เอาแก้วกาแฟไปแช่น้ำแล้วให้ฝูงมดจมน้ำ

ไปต่อหน้าต่อตา และเทพวกเจ้าตัวเล็กไหลไปตามท่อน้ำทิ้ง

หากในวันนี้ต่างกัน..ผูงมดที่ปีนป่าย กลับเป็นภาพของสัตว์ตัวเล็กๆ ที่อยู่ในแก้วกาแฟ

เป็นภาพของความสามมัคคี ของพวกพ้อง เพื่อได้อาหารกลับไปสู่รวงรัง

ไม่ต่างกับใบไม้ ที่กิ่งแกว่งไปมา ยามสายลมพัด หากเธอต้านสายลม ก็คงหักได้อย่างง่ายดาย

การลู่เอนตาม..เป็นภาพที่ทำให้ผมรู้สึกไหวไปกับเธอด้วย เจ้ากิ่งไม้น้อยผู้อ่อนไหว..

การได้มองอย่างเป็นสุข การได้ยิ้มรับกับความจำเจน่าเบื่อ การมองต่างมุม การรู้สึกถึงการมีชีวิต 

ที่ต้องดำเนิน และดำรงคงอยู่..คงทำให้สุขใจไม่มากก็น้อย..กับการมีดวงตา

ที่ทอแววแย้มยิ้ม.....

ยังมีเรื่องขำๆ..ของเช้าวันที่ไม่คิดว่าจะได้มาพบ..เมื่อผมพยายามเร่งรีบแข่งกับเวลา

ที่ไม่เคยรั้งรอใคร..ผมสามารถใส่เสื้อกลับจากด้านในมาไว้ด้านอก ตะเข็บเป็นสันโดดเด่น

แต่ไม่เคยคิดเหลียวมองตัวเอง ผ่านสาวๆที่จ้องมอง กลับรู้สึกไปอีกว่า วันนี้ผมคงดูดีเป็นพิเศษ

ต่อเมื่อรู้ตัว..รอยยิ้ม ก็ได้ยิ้มไปแล้ว..เสียงขบขันหัวเราะก็ผ่านไปแล้ว  คงไม่เสียหายอะไร 

วันพรุ่งนี้ก็แค่ไม่เดินออกทางเก่า  เดินอ้อมซอยไปอีกทางหนึ่ง

ตลอดทั้งวันกับสิ่งที่อยู่รอบๆ..

ได้หัวเราะกับชายผมเผ้ารุงรัง ที่ใครๆหาว่าเขาเป็นบ้า

เจอหน้าทีไรเป็นให้เลขสองตัวซะทุกที..เลขเดิมๆซ้ำๆ ไม่เคยเปลี่ยน และไม่เคยถูก

เพราะผมยังไม่เคยซื้อสักที..เขาพูดไปพร้อมกับรอยยิ้ม ..ให้เงินก็ไม่รับ

ในมือคงจับรถเข็นที่มีของเก่าเศษขวดเศษกระดาษอยู่เต็ม 

เขาคงไม่รู้หรอกว่ากำลังช่วยลดโรคร้อน

..นอกจากการมีกิน มีใช้ มีชีวิตอยู่อย่างสุจริต..รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้ากร้านแดด ที่บางคน

เหมาเอาว่าเขาบ้า..แต่ผมกลับรู้สึกว่า..เขายังมีความสุขกว่าอีกคนหลายคน  เมื่อเด็กน้อย

เนื้อตัวมอมแมม ที่นั่งอยู่บนกองกระดาษกลางรถเข็นเผยรอยยิ้มให้ผมอย่างไร้เดียงสา...

เวลาที่ผมได้รับรอยยิ้ม ทั้งจากธรรมชาติและผู้คน..

โดยเฉพาะกับผู้หญิงของความรู้สึก..ที่แสนดี..ทำให้รู้สึกว่า...

..โลกที่เราอยู่นี้ไม่ได้ใหญ่โตเกินไป ท้องฟ้าไม่ได้กว้างเกินไป และความคิดถึง ไม่ได้ไกล

เกินไป ที่จะส่งไปถึง..ที่จะให้เธอได้รับรู้ ว่ายังมีคนไกลอีกฟากฟ้า  ที่ห่วงใยเสมอ..

ทุกๆเช้าเธอคงได้รับคำทักทาย และยิ้มได้ ..ทั้งจากสายลมเย็น และเสียงนกร้องเจือแจ้ว

เหมือนที่ผมได้พบเจอ..ในทุกๆเช้า ทุกๆเย็น ทุกค่ำคืน เช่นกัน

ช่วงเย็นๆ ลมพัดเบาๆ

ผมยังได้หัวเราะกับไดอารี่..ที่บางทีมีเรื่องให้ขำๆ บางเรื่อง อาจเศร้าสร้อย..

แต่คนเขียนส่วนใหญ่ยังมีอารมณ์แย้มยิ้ม..ที่ไม่อาจหนีหายไปจากตัวของเราได้..

ความเศร้าที่มี ก็ยังแฝงไปด้วยความเบิกบาน  ในความอ่อนล้า ก็ยังมีความเข้มแข็งอยู่ด้วย

กำลังใจ...ความห่วงใย...และความคิดถึง ยังอบอุ่นอยู่เสมอๆ...

เหมือนกับไดอารี่ในวันนี้..ของผม

..................