โบกโบยบินไป...

โบกโบยบินไป...

.....^^

ผมถูกสร้างมาจาก..ความรักของคนสองคน

หล่อหลอมมาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่กับความฝันเป็นส่วนใหญ่

มีคนเคยบอกว่า....

ถ้าชีวิตเป็นจริงไปเสียหมด  เราก็คงไม่เหลืออะไรให้ฝันต่อได้อีก..

ผมยังชอบอยู่กับความฝัน ที่ไหวไปกับทุกสิ่งที่ได้พบ

เพราะมีบางอย่างในชีวิต..ที่ยังไม่เคยเป็นจริง

......

ผมถูกสร้างมาดีแล้ว แต่อาจเรียนรู้มาอย่างผิดๆ  เป็นเด็กหัวรั้นตั้งแต่ยังเล็ก

ชอบเก็บตัวเงียบตามลำพัง

อยู่กับกองหนังสือมากมาย...ทั้งที่พ่อและแม่

ไม่ใช่นักอ่าน..และไม่ช่างคิด...

.....

ผมแปลกแตกต่างมาตั้งแต่ยังเล็ก..

ใฝ่ฝันกับเรื่องเพ้อฝัน..และช่างจินตนาการ

บางครั้งผมอยากเป็นในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

อยากมีปีกเหมือนนกนางนวล...เรียวปีกสีขาว บริสุทธิ๋ และอ่อนนุ่ม

อยากบินไปในที่สูงๆ แล้วหันกลับมามองภาพเบื้องล่าง

คงจะเป็นภาพที่สวยงามอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อได้มองลงมาแล้วเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเล็กลง..

เห็นทะเลที่ไม่มีขอบฟ้าขวางกั้นอีกแล้ว

คงพูดได้อย่างเต็มปากแล้วซืว่า...

ฟ้ากับทะเล...แท้จริงแค่อยู่ห่างกัน ไม่ได้มีขอบเขตมากั้นขวาง

เมื่อได้มองลงมจากข้างบน  ทะเลกลับยิ่งสวยอย่างน่าประหลาด

ยังมีก้อนเมฆที่ลอยผ่านหน้าไป...ผ่านอากาศที่ไม่เคยมีใครได้หายใจ

....

ผมอยากเป็นคนแรกที่บินได้..

....

จากนั้นผมจะสอนคุณบิน

ถึงตอนนั้น.....คุณก็จะได้เห็นเหมือนสิ่งที่ผมเห็น

ความสวยงามที่คุณไม่เคยพานพบ

ความอบอุ่นที่คุณไม่มีวันหาได้จากที่ไหน

.....

คุณอยากบินได้มั้ย  ไปบนฟ้าโน้นที่คุณคยบอกว่าสวยทุกวัน

...

คุณจะมาช่วยผมไหม  สร้างความฝันที่เป็นไปไม่ได้

ให้ผมได้เดินถูกทาง ให้ผมได้ก้าวต่อไป ให้ผมได้พาคุณไปด้วย

....

บางทีคุณอาจเป็นคำตอบทั้งหมดของชีวิตผม

ยามที่คุณพูดคุย..เป็นห่วง และคิดถึง ทำให้ผมรู้สึกตื้นตัน

คุณจะมาช่วยผมไหม...

เพราะผมรู้สึกไม่ค่อยแข็งแรงเสียเท่าไร

อาจเป็นเพราะอยู่กับคืนวันอันโหดร้ายเสียนาน..และทุกอย่างดูสับสน

เหมือนผมไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง..

เป็นเพราะสิ่งที่ผมพูดหรือเปล่า

เป็นเพราะเรื่องราวที่เป็นไปไม่ได้หรือเปล่า

หรือเป็นเพราะทั้งสองสิ่งรวมกันที่ทำให้คุณ....ไม่เชื่อมั่น

และคุณเริ่มเบื่อหน่าย

คุณรู้ว่าผมอยากให้คุณบินไปด้วยกัน

ไปอยู่ด้วยกันในที่ไกลๆ บนท้องฟ้า ที่ยังมีท้องฟ้าซ้อนทับอีกชั้นหนึ่ง

.....

คุณรู้ว่าพวกเราบางคนสับสนอีกแล้ว

หรืออาจเพราะผมคนเดียวที่ว้าวุ่นใจ

....

แต่ในเวลานี้...เราต่างต้องการเพื่อน

คุณคงไม่อยากบิน ถ้าไม่มีความฝัน....ไม่มีอะไรเหลือสำหรับคุณ

ผมรู้คุณชัง....ความคิดที่จะถูกลบเลือนไปในท้ายที่สุด

และนั่นเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในตัวผม ....ถ้าต้องเป็นเช่นนั้น

ไม่ช้าทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับไปอยู่ข้างหลังเรา

ทั้งอดีตและปัจจุบัน.....

แต่สัญญาณของความอ่อนแอสิ้นหวัง..คงเดินอยู่เคียงข้างเราตลอดไป

ขณะที่ผมกำลังใช้ชีวิตอยู่  ผมทำให้คุณเสียเวลาทั้งหมดหรือเปล่า

คุณยังต้องการเป็นนกนางนวลอยู่ไหม  อยู่บนท้องฟ้า ที่เรายังไม่เคยไป

คุณคงอยากใช้เวลาในการตัดสินใจ.....ที่จะเริ่มหัดบิน......

ไม่ต้องห่วงหรอกนะ......เพราะผมจะไม่บินถ้าไม่มีคุณ

..........