เดินไปให้สุดฝัน..
....^^
จากกำลังใจ
จากความห่วงใย และจากความคิดถึงหลายกระสอบ
ที่ผมแบกเรียงซ้อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้เต็มหลังรถ
เพื่อที่จะเดินทางก้าวผ่าน วันร้ายๆ ฝ่าพายุฝนที่ตกกระหน่ำ
และลมพัดแรงอยู่เป็นระลอก..
ด้วยความรู้สึกเหล่านั้น..
ด้วยความหวังดี..และรอยยิ้ม..ที่มอบให้มา ทำให้ไม่ต้องทนยืน
เปียกสายฝน..อยู่ในความอ้างว้างเพียงลำพัง..
เป็นความรู้สึก..และคงเป็นเรื่องราวบันทึกบทใหม่ที่อยู่ในใจ
เป็นความอาทรที่ยังมีใครสักคนทักทายในวันเหงาๆ
มอบความหมายในใจระหว่างเดินทาง..
เป็นสายลมเย็นๆของวันพรุ่งนี้..วันที่จะไม่เดียวดายลำพัง
เป็นลมหนาวพัดเย็นให้คลายร้อน..ในวันที่แดดแรงไม่ปราณี
เคยคิดผลักความรู้สึกดีๆให้ถอยห่าง
ผลักความหมายที่ซ่อนปม ด้วยเพราะแคร์ความรู้สึก
แต่เหมือนยิ่งใกล้ยิ่งคิดถึง ยิ่งไกลยิ่งห่วงหา ยิ่งถอยห่างยิ่งหวั่นไหว
ยิ่งเหงากลับยิ่งต้องการใคร และในวันที่รู้สึกถูกห่วงใยกลับกลาย
ย้อนคืนสู่วันเวลาที่แสนดี...
วันที่เราต่างทำตัวเป็นเด็กน้อย..หัวเราะแย้มยิ้มกับวันเวลา
ที่ไร้เดียงสา..กระโจนโลดเต้นดีใจ กับเรื่องราวฝันเฟื่อง
เรื่องของจินตนาการที่รู้สึกได้จริงๆ..
เพื่อให้ไปให้สุดขอบฟ้า..เพื่อไปให้สุดขอบความฝัน..
ผมคงไม่มีของขวัญใดจะมอบให้ ..นอกจากความผูกพัน
ห่วงหาอาทร ในความรู้สึกที่คุณมีให้ มากมายกว่าที่ผมเคยมอบให้กับคุณ
และนำพาสิ่งต่างที่ที่ได้รับมา ออกเดินไปพร้อมกับความมุ่งมั่น
เพื่อที่จะได้พบกับความหมายที่ไม่เคยรู้ว่า...เรียกว่าอะไร
ณ ที่สุดปลายฝัน...
วันหนึ่ง..เราคงได้พบกัน
และยังมีลมหายใจที่ยังคงคิดถึงกันเหมือนเดิม
.......
...............................................