ตอนที่ 6 เลาะรั้วปัญญาชน
" กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ มหินทราอยุธยามหาดิลก ภพนพรัตน์ราชธานี บุรีรมย์อุดมราชนิเวสน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิตย์ สักกะทัติยะวิษณุกรรมประสิทธิ"
กรุงเทพมหานคร หรือเมืองบางกอก เมืองฟ้าเมืองอมร เมืองแห่งแสงสี ดินแดนอันสิวิไลว์ ของเหล่าเศรษฐีมีเงิน เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นจุดศูนย์รวมอยู่ที่นี่ ตึกรามบ้านช่องหรูๆ บริษัทห้างร้านดังๆ ภัตตาคารร้านอาหารที่มีชื่อเสียง สถานศึกษาระดับต่างๆที่มีชื่อเสียงและเป็นหน้าเป็นตาของผู้ที่ได้เข้าไปศีกษาหาความรู้ และใช้ชีวิตอยู่ ณ สถานที่แห่งนั้น
หลังจบมัธยมปลายในเดือนมีนาคม 2531 ชะตาชีวิตก็ได้พลิกผันอีกครั้งหนึ่ง จากผลการเรียนในชั้นมัธยม อาจารย์ได้ให้คำแนะนำในการเรียนต่อ โดยแนะนำให้เรียนวิทยาลัยพลศึกษาใกล้บ้าน ซึ่งท่านคงจะเห็นแววในเรื่องของกีฬา แต่ด้วยฐานะอันต่ำต้อยของทางบ้าน จึงได้ระหกระเหินมาใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพมหานคร เมืองฟ้าเมืองอมรของคนมีตังค์ ภายใต้โครงการอันสวยหรู
" เรียนไป ทำงานไป "
พี่ชายคนรองซึ่งเป็นครูอยู่ศรีสะเกษ ให้ทุนรอนสำหรับเลี้ยงชีพมา 2000 บาท พี่ชายคนติดกัน ตอนนั้นเป็นทหารเกณฑ์อยู่ที่ค่ายวีรวัฒน์โยธิน จังหวัดสุรินทร์ ได้ติดต่อเพื่อนที่ทำงานอยู่กรุงเทพชื่อพี่แกละ ซึ่งทำงานเป็นช่างไฟอยู่ที่สวนอาหารเจ้าคุณ ถนนรัชดาภิเษก ให้ไปรับที่สถานีรถไฟหัวลำโพง และแล้วในเช้าวันที่ 19 เมษายน 2531 ขบวนรถไฟสายสุรินทร์-กรุงเทพฯ ก็ได้เทียบชานชาลาสถานีรถไฟหัวลำโพงในเวลาตีห้า พี่แกละก็ได้พานั่งรถเมล์กลับที่พักซึ่งเป็นห้องเช่าน้อยๆ.งปากซอยมีร้านเซเว่น..เอ๊ยไม่ใช่ เป็นห้องเล็กๆ อยู่ในซอยอยู่เจริญ ถนนรัชดาภิเษก เขตห้วยขวาง ถึงที่พัก อาบน้ำเปลี่ยนชุด ทานอาหารเช้าเรียบร้อย พี่เค้าก็พาไปสมัครงานที่สวนอาหารเจ้าคุณ ได้ทำงานในตำแหน่งอันโก้หรู " พนักงานเดินอาหาร " เวลาทำงานคือห้าโมงเย็นถึงห้าทุ่ม วันรุ่งขึ้นก็เป็นเวลาที่ต้องไปสมัครเรียนต่อ ที่หมายไม่มีเปลี่ยนนั่นคือ มหาวิทยาลัยที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยและใหญ่ที่สุดในโลก....นั่นคือ
" มหาวิทยาลัยรามคำแหง "
ตื่นเช้า....ตื่นเต้นที่ต้องเดินทางคนเดียว ท่ามกลางการจราจรที่แสนจะสับสนวุ่นวาย คิดดูนะคิดให้ลึกๆ ท่านเป็นคนบ้านนอกคอกนา วันๆไม่ค่อยได้ไปไหนไกลบ้าน นอกจากท้องทุ่งนา จับพลัดจับผลูได้มาขึ้นรถเมล์ที่กรุงเทพฯเป็นครั้งแรกคนเดียว...ย้ำครั้ง...แรก คันแรกมาก็แล้วคนเต็ม คันสองสามสี่ก็แล้ว..คนเต็มอีก คันหลังทำงัยล่ะ..เอ้าก็เกาซิ...ฮ่าๆ ไม่ใช่ซิ ยืนอยู่ป้ายรถเมล์เป็นชั่วโมงไม่ได้ขึ้น ทำงัยล่ะทีนี้ ประสบการณ์สอน มองคันไหนคนก็เต็ม หากว่าไม่ได้ขึ้นก็ไม่ได้ไป..ตัดสินใจโกนหัวบวชเณร..เอ๊ยไม่ใช่ซิ ขึ้นเป็นขึ้น โอ้โห ยังกะปลาซาร์ดีนในซ๊อสมะเขือเทศ คนเต็มทุกเที่ยว ขสมก.ยังมีหน้ามาบอกว่าขาดทุน ก็ใช้เวลาเบียดเสียดยัดเยียดอยู่บนรถประมาณ 40 นาทีเห็นจะได้ ก็ถึงที่หมาย...ลงจากรถเดินเข้าไปอย่างไม่มั่นใจ เข้าตรงนั้นออกตรงนี้ประมาณสองชั่วโมง จึงได้ตัดสินใจเข้าไปขอรับคำแนะนำจากรุ่นพี่ๆพากรอกใบสมัคร เดินไปจ่ายเงิน ไปซื้อหนังสือและอื่นๆตกลงวันนี้ใช้เวลาไปครึ่งค่อนวัน จึงเสร็จเรียบร้อย ไชๆๆๆ โยๆๆๆๆ
" ได้เป็นลูกพ่อขุนแล้ว "
รหัสประจำตัว 31206036 4 คณะบริหารธุรกิจ เอกบริหารทั่วไป เรียนเป็นคณะแรก แต่ไม่ใช่คณะสุดท้าย เปลี่ยนคณะปีละครั้ง กว่าจะมาเจอคณะที่ถูกใจ " คณะศึกษาศาสตร์ เอกพลศึกษา โทสุขศึกษา " และได้ตั้งปณิธานไว้ว่า จะเรียนให้จบในคณะนี้ และก็จบจริงๆ แต่ก็ใช้เวลาเรียนกว่าหกปีในรั้วพ่อขุนแห่งนี้ หลังจากจบแล้วชีวิตจะดำเนินต่อไปยังงัย..........
....โปรดติดตาม....
