*** คำเตือนก่อนอ่าน***
หากมีตัวหนังตัวสือ ตัวใดที่เขียนผิดเพี้ยนไป หรือก่อให้เกิดความหมายผิดไป
ผม ลูกชิ้น ต้องขอ กล่าวคำว่า ขอโทษครับ กับคุณผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง
********************************************************************************
ก้อนหิน กับ ดวงดาว 2
การพบเจอครั้งแรก ใน ครั้งนั้น คนที่หวั่นไหว เป็นพิเศษเป็นคือเพื่อนผม และในสายตาเธอนั้นไม่มีความรู้สึกอะไร นอกจากความเห็นใจ คนที่กำลังป่วยนั้นเอง จึงยื่นยาให้อย่างเดียว ก่อนที่เธอจะยื่นยาให้นั้น เธอ ได้ปลุกเพื่อนผม โดยการใช้ไปมือปรบที่ หน้า อย่างเบาๆ เพื่อที่จะ ให้เพื่อนผม ตื่นขึ้นมากินยา แล้วในขณะนั้นเอง เพื่อนผม ที่กำลัง หลับๆ ตื่น ๆ ก็ฝืนใจ ตื่นขึ้นมารับยา กับ ต้องสะดุด กับ ความน่ารักของ เธอคนนั้น อย่างจังโดยที่ไม่สนใจ คำพูดของเธอ สักคำ ในขณะเธอที่ พูดว่า รีบ กินยาซะแล้วก็ยาลืม กินน้ำจะได้หายเร็วๆ จะได้ไปเล่น ๆ กับเพื่อน เธอต่อนะ ไม่นาน เพื่อนผม ก็เริ่มสุขภาพดีขึ้นเรื่อยๆ จนหายเป็นปกติ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เพื่อนผม เอาแต่พูด ถึง เธอคนนั้น ให้ผม ฟัง เวลาที่ เพื่อนผมคิดถึง เธอคนนั้น เมื่อจะไหร่ จะได้เจอ เธออีกนะ ทั้งที่ความเป็นจริง เธออยู่ใกล้พวกผม ตลอดเวลา เพียงแต่ เส้นผมบังตาเท่านั้นเอง ด้วยความเมตาของ ฟ้า จึง บันดาให้เพื่อนผมได้เจอกับเธออีกครั้ง แต่การเจอครั้งนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เพื่อนผม ต้องระวังเป็นพิเศษ เพราะว่า เพื่อนผม ดันแอบปีน รั้วกำแพงออกไปนอก สถานสงเคราะห์ ซึ้งเป็นความผิดของสถานสงเคราะห์ขั้นร้ายแรงที่สุด ถ้าโดนจับได้ ก็ โดนลงโทษ อย่างหนัก แต่บังเอิญ เพื่อนผม ปีนรั้ว กำแพงไปลง ตรงที่ เธอผ่านมาพอดี
บทสนทนา เพื่อนผม กับ เธอ
เธอ ร้องออกมา อย่างตกใจ ว๊าย ทำไม เธอ ถึงทำอย่างนี้ ล่ะ เล่น เอา ฉันซะตกใจเลย
เพื่อนผม ใครจะรู้ล่ะ ว่าจะมีคน เดินผ่านมาทางนี้พอดี ในขณะที่ยังไม่ได้มองหน้า
แต่ เมือ เงยหน้าขึ้นมาได้เห็นใบหน้าเธอ ถึงกับดีใจเล็กหน่อย เอา เธอเอง หรอร
ขอโทษแล้วกัน ที่ทำให้ตกใจ ว่าจะขอบใจที่เอายาไปให้กิน
เธอ ยืนงงๆ อืม............ อ้อจำได้ เคยให้ยากิน แล้วแต่ว่า หนีออก มาอย่างนี้ ไม่กลัว
โดนจับได้หรอก...... ถ้าโดนจับได้ขึ้นมาล่ะ ถูกลงโทษ อย่างหนังเลยนะ ไม่กลัวหรอก.......
เพื่อนผม กลัว ดิ ก็ถึงรีบไปแล้วรีบกลับ แค่ออกไปซื้อขนมกิน ในนั้นไม่มีอะไรขาย
นี้ ไม่ได้ไป ถึง 2 - 3 ชั่วโมงซะเมื่อไร ว่าแต่เธอ บ้านอยู่แถวๆนี้หรอก
เธอ ใช่อยู่แถวนี้แหละ แล้วก็อยู่ ที่เดียวกับเธอด้วยแหละ
เพื่อนผม เอ่ย...พูดเล่นใช้ไหมเนี้ย นี้มันสถานสงเคราะห์ผู้ชาย เขาอยู่กันนะ
ไม่ใช่ สถานสงเคราะห์ผู้หญิงซะหน่อย
เธอ ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ฉันอยู่ในนั้นจริงๆ ไม่เชื่อก็ตามเข้ามาดิ
เพื่อนผม แล้วทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอเลยล่ะ แล้วอย่างนี้ เธอจะฟ้องเจ้าหน้าที่ประสงเคราะห์ไหมเนี้ย
เรื่องที่ฉันแอบปีนรั้วกำแพง หนีออกมา
เธอ ไม่หรอก ฉันไม่ใช่คนขี้ฟ้อง ซะหน่อย
เพื่อนผม จริงหรื.... งันจะรีบไปและก็จะรีบกลับมา อย่าฟ้องนะ
การเจอในครั้งนี้ ทำให้เพื่อนผม แอบปลื้ม เธอ มากขึ้น แล้วยิ่ง เธอ มีน้ำใจ ช่วยเหลือปิดบัง เรื่องที่ เพื่อนผม แอบหนีออกไป นอกสถานสงเคราะห์ ด้วยแล้วมิหรือ เพื่อนจะไม่หลงรักเธอ เข้า อย่างจัง แต่ยังมีข้อสงสัย เรื่องที่ ว่า เธออยู่ที่นี้ จริง อย่างที่เธอ บอกหรือเปล่า แต่ไม่เคยพบเจอสักครั้งหนึ่ง
สุดท้ายความจริงไม่เคยตาย มันเป็นเหตุการณ์ ที่แม่บ้าน ลืมเบี้ยเลี้ยง ( เงิน ค่าขนม )ที่จะมาแจกจ่าย ไปโรงเรียน จึงรีบเคาะที่หน้าต่างห้องของแม่ เพื่อเรียกให้คนในห้องช่วยหยิบเบี้ยเลี้ยงออกมาให้หน่อย แต่คนที่หยิบเบี้ยเลี้ยงออกมานั้นออกมานั้นไม่ใช่ ใครเลย ก็คือ เธอ นั้นเอง ที่สวมใส่ชุดนักเรียน ผูกโบว์สีนำเงิน ทำเอาเพื่อนผมตกใจเล็กหน่อย
*******************************************************************************
โปรดติดตามอ่านสถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม ก้อนหิน กับ ดวงดาว 3 ในวันศุกร์ที่ 2 มีนาคม 2555
ผมลูกชิ้น สวัสดีครับ คุณผู้อ่าน บ๊ายๆๆ....บ๊าย
