วันนี้เหนื่อยจังเลย..
ขับรถไกลๆและต้องใช้ความคิดหลากหลายเรื่อง
หากแต่ปราศจากสมาธิ
คนเราบางช่วงของชีวิตนี่มันหนักนะ
หนักเหลือเกิน...(เกินกว่าจะบรรยายและทน)
ทั้งที่เราต้องแบกรับมันไว้
การบอกเล่าอาจทำได้แค่เศษเสี้ยวของความรู้สึก
ความจำเป็นที่ต้องเป็นเช่นนี้(สิ่งที่เผชิญอยู่)
ความเป็นจริงเราไม่สามารถพูดมันได้หมดจริงๆ
ล้านะเพราะกำลังใจเริ่มเสื่อมถอยไปเป็นระยะๆ
คือ...คนเราหากยอมรับตัวตนไม่ได้แล้วละก็...
ชีวิตไม่มีทางที่จะสดชื่นได้เหมือนใบไม้ผลิใหม่อย่างแน่นอน
บางครั้งแค่ได้พูดว่า
เหนื่อยนะ
สำหรับที่นี่
ยังรู้สึกดีอยู่เสมอๆ
ขอบคุณที่รู้สึกว่ามีเพื่อน
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าคือใคร
อย่างน้อยคำว่าเหงา
ก็เบาบาง
ไม่ได้เข้ามาเขียนไดอารี่หลายวันแล้ว
แต่วันนี้เข้ามาไม่มีสาระอะไร
เป็นความรู้สึกส่วนตัว
แค่ความรู้สึกลึกๆในใจที่เป็นเช่นนี้
ที่อยากบอกเล่า และส่งผ่านให้พ้นไป
ให้ความรู้สึกเช่นนี้จากพรากไปโดยเร็ว
คนเราก็เช่นนี้นะ
สุขทุกข์เศร้าคละเคล้ากันไป
เป็นสัจธรรมแท้จริง
นึกถึงงานเขียน (นิยาย)
มีเรื่องที่รักมาก ฝึกเขียนและ
บางครั้งแค่ไม่อยากให้รู้ว่าเป็นของใคร
ชอบนะเรื่องนี้แต่ไม่ค่อยได้ตรวจทานหรือพิสูจน์อักษรเลย
เคยลงที่เว็บนี้
โดยใช้นามแฝง ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า
คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาจะนำมาลงเก็บไว้ที่บล็อกนี้เลยคะ
ชื่อเรื่องเก็บรักไว้ที่ปลายรุ้ง
แม้จะไม่ค่อยประสบความสำเร็จ
แต่รู้สึกรักอักษรมากขึ้นเมื่อได้เขียนเรื่องนี้
