25/12/2562
วันนี้วันคริสต์มาสซึ่งฉันก็ไม่ได้ตื่นเต้นกับเทศกาลอะไรอย่างนี้สักเท่าไหร่..แต่เผอิญวันนี้เมื่อปีที่แล้วมันมีคนมาสร้างความทรงจำไว้ให้..มาปีนี้เมื่อวันนี้มาถึงเลยทำให้อยู่ดีๆก็คิดถึงใครสักคน(ที่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว)ขึ้นมา..นึกถึงเหตุการณ์ที่ไอ้ตัวแสบนั่นทำแล้วก็ยิ้มออกมาเฉยเลย..จะว่าไปเธอออกไปกี่เดือนแล้วนะ? น่าจะออกช่วงเดือนมีนา..ก็ประมาณเก้าเดือนได้แล้วสินะ..มาวันนี้ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นดี๊ด๊ากับเช้าวันคริสต์มาสกันอยู่..เวลาเดิมๆบรรยากาศเดิมๆฉันก็แฟลชแบคกลับไปโดยอัตโนมัติ..นึกถึงว่าเธอทำอะไรให้ฉันไว้แล้วฉันก็ทำอะไรกลับไป..มันยิ่งทำให้ฉันคิดถึงเธอมากๆ..พอมาตอนบ่ายนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะจู่ๆก็ได้ยินเสียงพูดอะไรสักอย่างดังมาก..ฉันรีบหันไปดูว่าเป็นใคร..เพราะเสียงนั้นคล้ายเธอมาก..สรุปเป็นคนแผนกอื่นเขามาติดต่องาน..พอหันกลับมาฉันยังพูดกับพี่ในทีมที่นั่งใกล้ๆกันอยู่เลยว่าเสียงเหมือนพี่(...)เลยเนอะ..เขาก็พากันแซวว่าคิดถึง(...)ล่ะสิ ฉันก็บอกเปล่าาา..
แต่ใครจะไปคิด..ว่าตอนเย็นนั่งทำงานอยู่ดีๆประมาณทุ่มนึง..ได้ยินพี่ม.พูดกับพี่อีกคนนึงว่าเดี๋ยวน้อง(...) จะเข้ามานะ..ฉันได้ยินแล้วใจกระตุกเลยภายนอกคือเฉยๆแต่ข้างในคือตื่นเต้นมากดีใจที่จะได้เจอเธอ..แล้วก็ไม่ถึงห้านาทีเธอก็ปรากฎตัว..รู้ละว่าเธอมา..แต่ไม่ได้หันไปมองทำท่าตั้งใจทำงานทำเป็นไม่สนใจ..แต่แอบหันไปมองแวบๆแล้วรีบหันกลับมาหน้าคอมทำทีเป็นยุ่งมาก..(ซึ่งทำแบบนั้นทำไมก็ไม่รู้) พอเขาพูดคุยทักทายเพื่อนๆพี่ๆกันเสร็จ..พี่คนที่แซวฉันเมื่อตอนบ่ายก็พูดขึ้นมาว่า(...)ไปทักทายน้อง(ชื่อฉัน)หน่อยสิน้องมันคิดถึง..ฉันได้ยินแบบนั้นแทบอยากจะกรี๊ด..ใจนึงนี่อยากจะข่วนหน้าสักที..อีกใจก็อยากจะให้รางวัลด้วยการจับมาจุ๊บหน้าผากสักฟอด..พอเธอได้ยินแบบนั้นก็เดินมาที่โต๊ะฉันเลยจ้า..ขนาดเธอเดินมาหาถึงที่ก็ยังไม่ยอมหันไปคุยกับเขาดีๆคือก็พูดคุยด้วยนั่นแหละแต่ไม่ได้หันไปมองหน้า..ก้มหน้าทำงานไปคุยไป(ตอนนี้ทำตัวให้ดูโคตรรรรยุ่ง..ซึ่งฉันทำแบบนั้นทำไมฉันก็อยากรู้เหมือนกัน) พอฉันแสร้งทำเป็นยุ่ง..เธอเรียกร้องความสนใจยังไงรู้ไหม..พระเจ้าเธอชะโงกหน้าก้มลงมามองฉันใกล้ๆเหมือนเอาตัวเองมาบังหน้าจอให้ฉันดูหน้าเธอแทน..อื้อหือระยะประชิด..โอ้มายก้อชชช..เธอสวยมากกก..ยังสวยเหมือนเดิมเลย..แต่มองไม่ได้นานเพราะเขินมาก..แต่ภายนอกก็คุยเล่นแหย่เล่นอะไรปกติ..เหมือนเมื่อก่อนที่เคยเล่นด้วยกันเรียกว่าเป็นคู่ปรับกันได้เลย..เธอมานั่งเล่นพิงบนโต๊ะฉันอยู่สักพักก็บอกว่าจะกลับแล้วแค่แวะมาเอาของที่ฝากพี่ม.ไว้เฉยๆ
สรุปคือระยะเวลาที่เธอมาแค่แป๊บเดียวไม่ถึงสิบนาทีว่าน้อยแล้วนะ..แต่เวลาที่ฉันใช้มองหน้าเธอน้อยกว่า..ถ้านับแล้วเอามารวมกันคงประมาณสี่วินาทีได้..
คนที่สมควรจะโดนข่วนหน้าที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก..ตัวฉันเองนี่แหละ..ฉันทำอะไรลงไป..เขาคุยด้วยก็ทำเป็นยุ่งเหมือนไม่ว่างคุย..จนเธอต้องขอกลับ..ฉันทำแบบนี้กับคนที่คิดถึงมากๆ..ดีใจที่รู้ว่าเขาจะมามากๆ..อยากเจออยากเล่นกับเขามากๆ..อยากกอดเขามากๆ..คนที่ไม่ได้มีโอกาสเจอกันบ่อยๆ..คนที่อยากจะรั้งเขาไว้..ยื้อและขอต่อเวลาไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้..นี่เหรอคือสิ่งที่ฉันทำ
