14 ธันวาคม 2562 [อยู่บ้านแม่]
ฉันไม่รู้ว่าใจสั่นแบบคนกินกาแฟเขาเป็นยังไงนะ..เพราะฉันไม่ดื่มกาแฟ..แต่เมื่อเช้าฉันคิดว่าฉันสั่น
เมื่อเช้าฉันรู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงบางอย่างดังโครมครามอยู่ข้างเตียง..ปึ้งๆๆๆๆๆๆๆ คิดว่าแม่ลื่นล้มแล้วอะไรหล่นทับรึเปล่า..เพราะเสียงดังแล้วดังติดต่อกันนานมาก..ฉันรีบดีดตัวไปดู..เจอแม่จริงๆ..ฉันเห็นแม่หน้าจุ่มอยู่ระหว่างตู้เสื้อผ้ากับตะกร้าผ้าในสภาพคุกเขา..ไม่ขยับตัวไม่มีเสียงร้อง..ฉันเรียกแม่ครั้งนึงเพื่อที่จะถามว่าเป็นไรไหม..เจ็บตรงไหนรึเปล่า..แม่เงียบ..ฉันเริ่มเรียกเสียงดัง..เงียบ..แม่ไม่ได้ยิน..ฉันเขย่าตัวแม่แรงๆเพื่อให้แม่รู้สึกตัว..แม่ก็ไม่ขานไม่ขยับใดๆ..ฉันตะโกนเรียกแม่เสียงดังๆถ้าเกิดแม่แค่ละเมอตกเตียงแล้วยังหลับแม่จะได้ตื่น..แต่ตอนนั้นใจไม่ดีละ..ฉันพยายามตะโกนเรียกแม่อยู่นาน..แม่ก็ยังนิ่ง..ตอนนั้นฉันแน่ใจแล้วว่าแม่ไม่ใช่แค่หลับ..ตอนนั้นฉันกลัวมากๆ..เลยจะเข้าไปพยุงแม่จับแม่พลิกตัวขึ้นมาบนเตียง..ระหว่างที่สอดแขนกำลังจะหิ้วปีก..แม่ก็รู้สึกตัว..โอ้พระเจ้าฉันดีใจที่สุดในชีวิต! แม่ขยับตัวลุกขึ้นมาด้วยอาการงวยงง..ถามฉันว่าแม่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง..แม่หลับเหรอๆ..ถามอยู่หลายครั้งฉันก็ไม่ตอบ(แต่ในใจอยากจะบอกว่าเมื่อแม่ไม่ใช่แค่หลับ)..ได้แต่พยุงแม่จับขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆ..แม่นอนนิ่งๆเอามือขึ้นมาจับปากตัวเองแล้วบอกว่าเจ็บ..ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองได้แผลมายังไง..ทำไมอยู่ดีถึงเจ็บ..ฉันเห็นแม่ปกติดีทุกอย่าง..พูดจารู้เรื่อง..จำฉันได้จำตัวเองได้..ฉันเลยถามแม่ว่าแม่ทำอะไรก่อนหน้านี้..แม่บอกว่าก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำปกติ..แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย..ตื่นอีกทีตอนเห็นฉันพยายามพยุงให้ลุกขึ้น..ฉันเลยเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้แม่ฟัง..ตั้งแต่ฉันได้ยินเสียงเห็นแม่อยู่ในลักษณะไหนรวมถึงเรียกเท่าไหร่เขย่ายังไงแม่ก็ไม่ตื่น..แม่บอกว่าแม่ไม่ได้ยินอะไรเลย..ตอนเราเขย่าแม่ก็ไม่รู้สึก..แม่บอกแม่มารู้สึกตัวตอนที่เราพยายามพยุงให้ลุกขึ้นครั้งสุดท้ายนี่แหละ..เรานั่งคุยกันด้วยอาการที่คนนึงงงๆว่าเกิดอะไรขึ้นไม่รู้เรื่องรู้ราว..กับอีกคนที่ยังตกใจและยังสั่นอยู่..ตอนนั้นเองฉันก็สังเกตเห็นตรงสันดั้งใต้ตาแม่มันแตก..แล้วแม่ก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา..สรุปแล้วผลเสียหายบนร่างกายแม่มีหน้าผากแตกเป็นทางยาว สันดั้งแตก ริมฝีปากล่างแตก เหงือกบวม ใต้คางแตก เข่าสองข้างถลอกแดง..ซึ่งทั้งหมดนี้แม่ไม่รู้ตัวเลยว่าได้มายังไง..ก็คุยๆกันก็คงประมาณ..แม่อาจจะลุกขึ้นเร็วเกินไปแล้วระหว่างจะเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วเกิดหมดสติแล้วร่างกายก็ทิ้งดิ่ง..ใบหน้าก็เลยไปครูดเข้ากับสันตู้เสื้อผ้าจนยับเยินขนาดนั้น..สาบานเลยว่าเกิดมาฉันไม่เคยเจอเรื่องอะไรที่น่าใจหายขนาดนี้มาก่อน..นึกไปถึงช่วงเวลาสั้นๆที่ฉันปลุกแม่ไม่ตื่น..แต่ความรู้สึก..มันนานเกินไป..แม่นิ่งนานเกินไป..ฉันสับสน กังวล กระวนกระวายไปหมด..หัวใจแทบหยุดเต้น..มันเป็นความรู้สึกที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตที่ฉันเคยกลัวอะไรมาเลย..ฉันกลัวว่าแม่จะไม่ตื่นขึ้นมาอีก..กลัวว่าฉันจะเสียแม่ไป..เป็นช่วงเวลาสั้นๆที่ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ..
ตอนแม่รู้สึกตัว..มันคงเป็นความรู้สึกที่ดีใจที่สุดในโลกเลยล่ะมั้ง..คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว..ที่แม่ได้ชีวิตกลับคืนมา..ต่อหน้าต่อตาฉัน..แล้วก็ไม่อยากจะคิดว่าถ้าฉันไม่อยู่บ้านแม่จะเป็นยังไง
