เมื่อไม่กี่วันมานี้ได้ยินข่าวสหรัฐ-อิหร่าน หลายคนก็หวั่นจะเกิดสงคราม..ฉันเองก็มีความคิดและเกิดคำถามขึ้นมาเหมือนกัน
แรกเริ่มถึงแม้จะโตแล้วแต่ก็ยังมีความคิดแบบเด็กๆคือฉันสงสัยว่า ณ เวลานี้เราอยู่ในยุคที่เจริญทางอารายธรรมแล้วไม่ใช่หรือ..เราไม่ได้อยู่ในยุคล่าอาณานิคมที่เอาแต่จะรุกรานและควบคุมแล้วนี่..ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่..ยิ่งโลกเราเทคโนโลยีมาไกลขนาดนี้แล้วด้วย..ทำไมไม่แข่งกันพัฒนาหรือทำอะไรที่มันสร้างสรรค์..ช่วยกันสร้างให้โลกมันน่าอยู่แล้วอยู่กันอย่างสงบสุขไม่ได้หรือไง..
อ่อ..ฉันฝันอยู่สินะ? ความจริงแล้วมนุษย์เราไม่ได้ต่างอะไรจากที่เคยเป็นมาเลย..เคยโลภยังไงก็โลภอย่างนั้น..เห็นแก่ตัวยังไงก็เป็นแบบนั้น..ไม่ได้เรียนรู้อะไรจากประวัติศาสตร์อันเลวร้ายเลย..
ด้วยความหลากหลายทางชีวภาพ..สิ่งมีชีวิต..พันธุกรรม..รวมถึงอารายธรรม..จากการขยายและแพร่พันธุ์ของมนุษย์ที่เริ่มจากศูนย์..จนตอนนี้แทบจะล้นโลก..การเรียนรู้สิ่งเดียวที่มนุษย์มีคือความอยู่รอด..จากอดีตอาจเห็นเป็นภาพคนป่าหัวฟูๆแต่งกายคล้ายมนุษย์ยุคหินถือหอกถือตะกองใช้ความรุนแรงด้วยความป่าเถื่อนเพื่อความอยู่รอด..มาวันนี้ความป่าเถื่อนพวกนั้นยังคงอยู่..แต่อยู่ภายใต้คราบชุดสูทผูกไทรองเท้าหนังขัดเงา..
เด็กน้อยวัยแบเบาะแสนน่ารักและไร้เดียงสาพวกนั้นเขาจะเจ็บปวดแค่ไหนถ้าได้รู้ความจริงว่าผู้ใหญ่พวกนี้เตรียมอะไรไว้รอพวกเขาบ้าง..ขอกระซิบเบาๆแล้วกันนะเด็กน้อย..[ระเบิดปรมาณู ขีปนาวุธและนิวเคลียร์ยังไงล่ะ]
ฉันเองเมื่อเริ่มโตถึงได้มองเห็นโลกและถูกกระชากออกจากทุ่งลาเวนเดอร์อย่างรุนแรง..เมื่อรู้ว่าอะไรที่สูงๆมันต่ำแค่ไหน..อะไรที่ดีๆมันไม่ได้ดีอย่างที่เห็น..มุมมองที่เปลี่ยนไปหลังจากความไร้เดียงสาในวัยเด็กถูกกะเทาะออก..
จะว่ายังไงดีล่ะ..คือตอนเด็กฉันก็ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่..ไม่ได้สนใจอะไรกับประวัติศาสตร์ เศรษฐกิจ การเมืองการปกครองอะไรหรอก ใช้ชีวิตเรื่อยๆโง่ๆมาจนทุกวันนี้โดยไม่ทันสังเกตว่าพวกเขาเตรียมพร้อม..และเตรียมพร้อมมาตลอด
เขาสร้างอาวุธและกองกำลัง..ความจริงอาชีพทุกอาชีพบนโลกฉันว่ามันสำคัญนะ..ทุกคนต้องพึ่งพาอาศัยกัน ใช้ความถนัดและความสามารถของตนเองสร้างประโยชน์และเกิดเป็นอาชีพขึ้นมา..แต่อาชีพที่ทุกประเทศมันไม่น่าจะมีได้แล้วในยุคที่แค่ไถหน้าจอก็รู้ทุกอย่างได้แล้วแค่ปลายนิ้วสัมผัส..คืออาชีพทหาร
ทหารแต่ละประเทศมีหน้าที่รักษาและปกป้องผืนแผ่นดินประเทศตัวเองไม่ให้ใครมาบุกรุกหรือทำลายจากประเทศอื่นได้..และถ้าจิตใจมนุษย์มันเจริญขึ้นแล้วจริงๆ..มันก็ไม่จำเป็นต้องมีอาชีพนี้ก็ได้จริงไหม..อยู่ด้วยกันในโลกใบนี้ด้วยความเคารพ..ไม่ล้ำเส้นซึ่งกันและกัน
แต่น่าเสียดายที่มันเป็นแค่จินตนาการและประโยคเพ้อฝัน..ด้วยทรัพยากรที่มีอย่างจำกัด..อะไรก็ตามเมื่อมีขึ้นสักวันมันก็จะหมดลงไป..แต่มนุษย์เราย่นเวลาการใช้งานมันเร็วเหลือเกิน..
(พอก่อน..ง่วงนอนแล้ว)
