29/11/2562
วันนี้เป็นวันที่ฉันอยากจะจดบันทึกมากที่สุด ไม่มีความเพ้อเจ้อมาเกี่ยวข้อง ไม่ใช่ความดีอกดีใจหรือความประทับใจที่อยากจะบันทึก..แต่มันเกี่ยวกับความตาย
เรื่องมันมีอยู่ว่า..เมื่อเช้ารู้สึกว่าตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกบ้านหมุน คือเวียนหัวมากๆ(ความจริงรู้สึกนิดๆละตอนก่อนนอนเมื่อคืน..แต่คิดในใจว่านอนหลับไปเดี๋ยวก็ดีขึ้น) พอตอนเช้ายังไม่หายแถมหนักกว่าเดิมเยอะมาก..เพราะไม่ใช่ว่ารู้สึกแค่บ้านมันหมุนแต่เหมือนมันเหวี่ยงอย่างแรงเลยล่ะ..รู้สึกพยายามนอนให้หลับอีกครั้งเพื่อหนีความทรมานนี้..แต่มันไม่หลับแล้ว..ไม่มีความง่วงอยู่เลยเหมือนร่างกายมันตื่นหมดแล้ว..สุดท้ายฉันจึงลุกไปเข้าห้องน้ำ..แต่พอขยับร่างกายลุกขึ้นนั่งเท่านั้นแหละทั้งคลื่นไส้ทั้งเสียวท้อง..เหมือนจะออกทั้งข้างบนข้างล่าง..แต่ฉันเป็นคนไม่ชอบอาเจียนเลยเลือกเอาข้างล่างออกอย่างเดียวแล้วกลั้นอาเจียนไว้แต่ยิ่งกลั้นก็ยิ่งแย่เวียนหัวไม่หยุด..จนต้องตัดสินใจอาเจียนออกมา..ทีนี้แหละงานยากเลย..คือมันไม่ได้อ้วกออกมาง่ายๆเหมือนตอนกินอะไรอิ่มๆ..แต่นี่มันไม่มีอะไรออกมาเลยมีแต่ลมกับน้ำลายแล้วกรดอะไรสักอย่างสีเหลืองออกมานิดหน่อยแสบคอมาก..แต่พอไอ้น้ำเหลืองๆนี่ออกมามันก็เป็นอันสิ้นสุดลงต่อการอ้วกแต่ละครั้ง..แล้วก็พักแล้วก็เริ่มใหม่อยู่อย่างนี้ชั่วโมงกว่า..ฉันออกจากห้องน้ำไม่ได้เลย..เหมือนต้องพร้อมอ้วกตลอดเวลาเพราะเวียนหัวบ้านหมุน..ขยับตัวก็คลื่นไส้..เงยหน้าก็คลื่นไส้..หลับตาหนียิ่งคลื่นไส้..และที่เลวร้ายที่สุดคือการหายใจ..ยิ่งหายใจเข้าก็ยิ่งเวียนหัว..วิธีการที่ดีที่สุดคือนั่งก้มหน้านิ่งๆหายใจเบาๆทีละนิดทีละนิด..มันเป็นช่วงเวลาที่แย่มากๆ..ณ ตอนนั้นฉันนึกถึงพี่คนนั้นเลย..ที่เขาป่วยจนขอให้ตัวเองตาย (เคยออกข่าวเมื่อปีที่แล้ว) ฉันเข้าใจและรู้ซึ้งถึงความทรมานนั้นเลย..มันทรมานมากๆ..ฉันโก่งคออ้วกอยู่ในนั้นจนไม่มีแรง..น้ำมูก..น้ำตา..แขนที่ค้ำกับเข่าก็สั่นไปหมด..แต่ก็ยังเป็นอยู่อย่างนั้นเรื่อยๆปราบที่ฉันยังหายใจ..เพราะยิ่งหายใจก็ยิ่งคลื่นไส้..เป็นอยู่อย่างนั้นราวๆเกือบสองชั่วโมง..แต่รู้สึกยาวนานนับปี..ให้เอาความเจ็บปวดทรมานทั้งชีวิตที่เคยประสบมา..มารวมกันยังไม่ได้ครึ่งกับเมื่อเช้าที่ฉันเจอเลย..มาถึงตอนนี้..ฉันดีใจที่ฉันผ่านมันมาได้..และฉันยังมีชีวิตอยู่..ตอนนี้บ่ายสามฉันดีขึ้นแล้ว.
