*** คำเตือนก่อนอ่าน***
หากมีตัวหนังตัวสือ ตัวใดที่เขียนผิดเพี้ยนไป หรือก่อให้เกิดความหมายผิดไป
ผม ลูกชิ้น ต้องขอ กล่าวคำว่า ขอโทษครับ กับคุณผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง
*********************************************************************************
เวลาที่เจ็บ 2
ความเจ็บมีใครมั่งที่อยากพบเจอ อยากวิ่งเข้าไปหาทันที ตัวผมเองเชื่อเลยนะครับ ว่าคุณผู้อ่าน ร้อยทั้งร้อย นะไม่ว่าใครๆก็ตามแต่ ก็ไม่อยากพบเจอ ไม่อยากวิ่งเข้าไปหามัน เพราะรู้ดีแก่ใจ ถึงรสชาติความเจ็บปวดของ มัน เป็นอย่างดี มันคงจะทุกข์และทรมานน่าดูใช้ไหมครับ คุณผู้อ่าน แล้วความเป็นจริง เราก็ไม่สามรถ หนีความเจ็บไปได้เลยเพราะความเจ็บมันชอบ วิ่งเข้ามาหาเราเอง อยู่เสอม เพียงแต่ว่า มันจะเกิดขึ้น กับเราเมื่อไร เท่านั้นเอง ไม่ว่าจะช้า หรือเร็ว แต่ที่แน่นมันเกิดขึ้นเราแน่นอน
แต่มันไม่สำคัญเลยที่ความเจ็บ จะวิ่งเข้ามาหา มันสำคัญตรงที่ว่า เราจะเรียนรู้ เพื่ออยู่กับความเจ็บ ได้อย่างไร โดยที่เราเองไม่หลงไปกับ มัน จน ตัวเรา กลับมาไม่ได้ อย่างเช่นตัวผมเองที่หนีความจริงไม่ได้ว่าเลยทีเป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่งที่ อยู่ในสถานสงเคราะห์เอาแต่ หลองตัวเองอยู่ บ่อยๆ ว่า ตัวเองมี พ่อ แม่ มาหามาเยี่ยม ทั้งทีความเป็นจริงแล้ว ในชั่วชีวิตที่อยู่ในสถานสงเคราะห์นั้น ไม่เคย มี พ่อ แม่ มาหาเลย หนำซ้ำยังจินตนาการพร่ำเพ้อ คุยอยู่ คนเดียว เหมือนใกล้เป็นคนบ้า สติ ไม่อยู่กับตัว ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า คอยที่พ่อ แม่ จะมาหาที่สถานสงเคราะห์ เหมือน คน อื่นเขา กว่าที่ตัวผมเอง จะยอมรับความจริงและหลุดออก จากการ พร่ำเพ้อ บ้าบอ ชีวิตที่เหลือ อยู่ ก็เกือบจะสายไป
แต่นับว่าเป็นความโชคดีของ ตัวผมเองเป็น อย่างมาก อยู่ๆ ก็มีเจ้าหน้าที่ประชาสงเคราะห์โผล่ตัวพร้อมกับลูบ หัวผม อย่างเบาๆ ซึ่งสำหรับผมแล้ว ไม่เคยเห็นหน้าเลยและก็ไม่รู้จักด้วย ว่าเขาเป็นใคร ทำหน้าที่ อะไร ในสถานสงเคราะห์ แต่ ท่านมัก ชอบออกมาพบเจอ กับ เด็กกำพร้าใน ช่วงเวลาตอนเย็นๆอยู่บ่อย เพื่อถามทุกข์สุขพร้อมกับรับฟังความคิดเห็นของเด็กกำพร้าทุกๆคน ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆหน่อย ๆท่านก็ให้ความสำคัญเท่ากับเรื่องใหญ่ ที่ไม่แตกต่างกันเลย
เพราะท่านคนนี้แหละครับที่ทำให้ผม มี กำลังใจ ที่จะใช้ชีวิตในรั่วสถานสงเคราะห์ เพราะคำสั่งสอนที่เตือนสติ โดยเฉพาะที่ท่านมักชอบพูดว่า เราเป็นเด็ก กำพร้าก็จริงแต่ มันไม่ใช้เหตุผลเลย ที่จะเอาปมด้อย มาเป็นข้อ อ้าง ในการใช้ชีวิต ประชด ประชัน มันไม่ใช่สมเหตุ สมผลเอาเลย พวกเธอเองแหละ ทีเลือกใช้ชีวิตยังนี้เอง ไม่มีใครไปบังคับชีวิตพวกเธอ ทำอย่างนี้ แล้วชีวิตพวกเธอมันดีขึ้นไหม และยังมีประโยค วลีหนึ่ง ที่ตัวผม จำได้ติดหู นั้น คนเราเลือก เกิด ไม่ได้ แต่ เลือกที่จะเป็น เป็นได้ ซึ่งเป็นคำสั่งสอง ที่เด็ก กำพร้าทุกคน ได้ยินอยู่เสอม แล้วคุณผู้อ่านล่ะครับเคยได้ยินไหม ครับ คนเราเลือก เกิด ไม่ได้ แต่ เลือกที่จะเป็น เป็นได้
*******************************************************************************
โปรดติดตามอ่านสถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม เวลาที่เจ็บ 3 ในวันจันทร์ที่ 15 มีนาคม 2555
ผมลูกชิ้น สวัสดีครับ คุณผู้อ่าน บ๊ายๆๆ....บ๊าย
