*** คำเตือนก่อนอ่าน***
หากมีตัวหนังตัวสือ ตัวใดที่เขียนผิดเพี้ยนไป หรือก่อให้เกิดความหมายผิดไป
ผม ลูกชิ้น ต้องขอ กล่าวคำว่า ขอโทษครับ กับคุณผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง
***************************************************************************
เวลาที่เจ็บ 1
มาถึงในเรื่อง นี้ ตัวผมเอง ไม่คอยชอบเขียนสักเท่าไร หรอกนะครับ คุณผู้อ่าน หากถามว่าทำไม ผมถึงไม่อยากเขียนเลย ก็เพราะ เวลาที่เขียน มันมีความรู้สึก แปลกในหัวใจขึ้นมา ทันที มันเป็นการพูดถึงความรู้สึกของเด็กกำพร้า คนหนึ่ง ที่ต้องอดทน เก็บความรู้สึก ในบางเรื่อง ทั้งที่เราเองไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมาอีก แต่มันเป็นความจริงที่เด็กกำพร้า อย่างเราต้องพบเจออยู่ทุกวีวัน กับข้างกายที่มีเพียงเงาของตัวเอง ไร้เงาของของผู้ที่ให้ กำเนิดตัวเอง ที่ใครๆ เขาเรียกกัน นัก กันหนา อย่างเต็มประโยค ว่า“ พ่อ ...ครับ แม่ครับ....” ซึ่งประโยคนี้ มันเหมือน เป็นคำต้องห้าม สำหรับผมเลยที่ไม่เคยได้เอยปากออกไปสักครั้งเลยในชีวิต
หนักไปกว่านั้น ตัวผมเองได้เห็นเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆของผมที่อยู่ในสถานสงเคราะห์ เขากลับ มีญาติ พี่ น้อง กัน คอยมาหมุนเวียน ผลัดกันมาเยี่ยมหาเอาขนม นม เนย มาให้ ผิดกับตัวผม ที่ได้แต่ นิ่งเงียบ มองดูรอยยิ้มของ เพื่อนผมที่มีความสุข ยิ่งกว่าตอนที่เราเล่น ด้วยกัน ซะอีก มันทำให้ผม อดคิดไม่ได้ ที่ว่าไม่มีพ่อแม่มันก็เจ็บปวด เกินจะทน อยู่แล้วนี้ ตัวผมเอง ไม่มีแม้กระทั้ง ญาติ พี่น้อง กับเขาเลยหรอก ชีวิตที่ ไม่มีใคร มันชังหดหู่เหลือ ได้แต่แอบฝาก น้ำตา ไว้ หมอนที่ใช้นอน พร้อมกับเอาผ้าห่มคลุม เพื่อปิดบังความรู้สึก ไม่อยากให้ใครมาเห็น ตอนที่ผมร้องไห้ เพราะถ้าใครเห็น ก็จะชอบ นำไปล่อเล่นในหมูเด็กกำพร้า ด้วย กัน
นอกจากนี้ยังมีสิ่งหนึ่งที่ตัวผมเอง เป็นตัวแปลก ในหมูเด็กกำพร้าด้วยกัน ตรงที่ว่าเพื่อนๆ พี่ ๆ น้องๆ เขามีซื่อ พร้อม นามสกุล เรียกกันอย่างเพราะๆ แต่ตัวผมเองกลับ มีเพียง ซื่อเรียกเท่านั้น แต่นามสกุลไม่มีให้ขานรับ เหมือนคนอื่นๆเขากันมันทำให้ ผมอดคิดมากไม่ได้ที่ พ่อ แม่ก็ไม่มี ญาติพี่น้อง ก็ไม่มี นี้ยังนามสกุล ก็ไม่มีให้ตีตรา ว่าลูกเตา หลานใคร กลายเป็นว่าตัวผมเองไร้ซึ่งนามสกุลให้เรียกกัน
แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ทุกวันนี้ผม ยังจำได้ดีเลยว่า ทำให้ผมต้องอยากมีนามสกุล กับเขามาไม่งั้นผมอาจ จะโดนล่อไปตลอดชีวิต ช่วงนั้นผมได้ทุนของโรงเรียน เป็นทุนที่ช่วยเหลือสำหรับ ทุนนะทรัพย์การเรียนไม่พอ ( อะไรประมาณนี้ แหละครับ )ซึ่ง อาจารย์ที่ท่านหาทุนมาให้ผม เขาได้ให้คนมาขอซื่อ พร้อมนามสกุล เพื่อใช้ประกาศเรียกตัว รับทุน บนเวที ผมจึงได้บอก กับเขาไปว่า ผมมีแต่ซื่อ แต่นามสกุลผม ไม่มี แล้วเขา ก็ได้จดซื่อ พร้อม นามสกุล ผมทันที พอถึงเวลารับทุน ก็ต้องเรียกเป็นคิวๆ เท่านี้มาถึงคิวของผม อาจารย์ก็ประกาศเรียกตัว เด็กชาย เชิดชู ไม่มี( ซื่อจริง ผมนะ) ซึ่งผม ต้องขึ้นไปรับ ด้วยเสียงหัวเราะมากว่าเสียวปรบมือ แล้วเป็นเป้าสายตาทันที พอลงจากเวที เท่านั้นแหละครับ เสียงพูดคุย ย่องล้อและแซ่วมาตามทางที่ผมเดินผ่าน บางคนก็ตะโกนถาม นามสกุล อะไร ไม่เคยได้ยินเลยจากนั้นตามเสียงหัวเราะ เหมือนเป็นเรื่องตลก ผมทำได้แต่ก้มหน้ารีบเดินให้เร็วที่สุด
หลังจากที่ได้รับทุนในครั้งนั้น ผมจะไม่ไปเอาทุนที่ไหนอีกเลย จนในที่สุดผมก็มี นามสกุลเป็นของตัวเอง กว่าที่ผมจะมีนามสกุลได้ก็นานมากๆ เพราะเป็นนามสกุล ที่ทางราชการแต่งให้แล้วเริ่มใช้ปักเสื้อนักเรียนที่จากเดิมที่เพียงซื่อ มาเสื้อนักเรียนตัวนี้ จึงเรียกได้ อย่างภาคภูมิใจ ว่า เด็กชาย เชิดชู ธรรมปรัชญ์
*******************************************************************************
โปรดติดตามอ่านสถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม เวลาที่เจ็บ 2 ในวันจันทร์ที่ 12 มีนาคม 2555
ผมลูกชิ้น สวัสดีครับ คุณผู้อ่าน บ๊ายๆๆ....บ๊าย
