วันนี้ตื่นเช้าเหมือนทุกๆวันไม่มีอนาคต แต่รู้สึกกลัวเกี่ยวกับชีวิตตัวเองว่าจะไปทางไหนดี เห็นคนอื่นเขามีชีวิตที่ดีเราก็อดคิดเกี่ยวกับตนเองไม่ได้ ตอนนี้36แล้ว ชีวิตแทบจะไม่มีอะไรเลยเหมือนไร้ซึ่งอนาคตของตนเอง ส่วนเรื่องศรัทธามันก็มีอยู่แล้วละ แต่มันคนละเรื่องกัน จะมานั่งหวังว่าจะมีสิ่งนั้นสิ่งนี้เกิดขึ้นมันเป็นไปไม่ได้ถ้าไม่เซาะแสวงหาเอาเอง วันนี้แค่กังวลก็เลยไปขอพรจากประธานสาขาดีกว่า เพื่อการปลอบโยน คิดว่าจะมีอะไรดีขึ้นนะ พรุ่งนี้ถึงจะได้รับพร พยายามต่อไปสิ่งดีงามจะตามมาเอง
***บันทึกแห่งความสำเร็จวันนี้ก็อ่านหนังสือต่อ การเงินลวงโลก***
