วันนี้ก็แค่ไปโบสถ์ ตอนเช้า ไปรับศีลรับพร ซะหน่อยและก็ได้รับการวางมือเป็นครูสอนที่โบสถ์ ก็โอเคอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ถึงไหน เหนื่อยเหลือเกิน บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมชีวิตมันเรามันถึงลำบากขนาดนี้ คนอื่นเขาเกิดมามีครอบครัวคอยอยู่ข้างๆ แต่ข้าพเจ้ากลับไม่มีใครเลย แม้แต่บ้านที่จะซุกหัวนอนยังไม่มี ที่ที่อยู่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาไล่ออกเมื่อไหร่ และบอกเลย โกรธ นางตุ๋ยที่สุด เลยเป็นคนที่ไม่มีความรับผิดชอบอะไรเลย มีลูกมาเลี้ยงไม่ได้ ก็เอาไปเป็นภาระของญาติพี่น้อง พวกเขาไม่ได้เต็มใจเลี้ยงดูเลย ด่าทุกวัน และเขาก็ไม่เคยได้สำนึกเลย ว่าตัวเองผิด ถ้าต้องเจอกันอีกในโลกหน้าก็ขอต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องเจอกันอีกต่อไป พอแล้ว ไม่ต้องเจอกันอีก หวังว่าพระเจ้าจะเข้าใจ เหนื่อยมาก อยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก
บันทึกแห่งความสำเร็จ ยังคงเขียนบันทึกประจำวันต่อไป
