30 เม.ย. 2565
** อยากถูกรางวัลที่ 1 จัง**
ฉันรู้ตัวเองดี..ว่าฉันเกิดมาไม่ได้เป็นคนชอบตามใจหรือต้องตามง้อใครขนาดนั้น..แต่สิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้คือ..ฉั น ต้ อ ง ทำ มั น..ในทุกลมหายใจที่ฉันยังทำงานที่นี่ (ที่ทำงานใหม่) ฉันต้องฝืนตัวเองขนาดไหนกันเพื่อต้องแลกกับสิ่งที่ฉันไขว่คว้า..ฉันรู้ว่าฉันต้องอดทน..แต่ฉันไม่รู้ว่าจะอดทนได้นานแค่ไหน..
ความยากหรือความท้าทายในงานอย่าเพิ่งไปพูดถึงเรื่องนั้น..ทดเอาไว้ในอีกจักรวาลนึงไปก่อน..
ความยากและความท้าทายของฉัน คือ.......คน........คือผู้คน สั้นๆง่ายๆนั่นแหละ..ถ้าใครเข้าใจก็เข้าใจ..ถ้าใครไม่เข้าใจก็จะไม่เข้าใจ..หึหึ..
และถ้าจะพูดเรื่องความภาคภูมิใจของคนอย่างฉัน..คืออะไรรู้ไหม..คือการกล้าก้าวออกจากห้อง..ไปเจอโลกกว้าง..นั่นคือสิ่งที่ฉันภูมิใจในตัวเองที่สุดแล้ว..
ปัจจัยภายนอก..มันเป็นสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้..ฉันเข้าใจเรื่องนี้ดี..เราเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้..แต่ฉันก็จะไม่เปลี่ยนตัวเองเหมือนกัน..ตัวตนของฉัน..จิตวิญญาณของฉัน..มันคือของของฉัน..มันคือฉัน..ทำไมฉันต้องเป็นคนอื่นด้วย..จริงไหม?..แต่ถ้าทำได้ก็แค่เสแสร้ง..แกล้งทำเพื่อเสิร์ฟความพึงพอใจของผู้คน..ซึ่งมันต้องใช้พลังงานมากนะ..ก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกเหนื่อยหรือหมดแรงในแต่ละวัน..แต่ข่าวดีคือฉันสามารถชาร์จพลังได้ง่ายๆด้วยคำว่า 'บ้าน' แค่คำว่า 'กลับบ้าน' ก็คือการกลับเข้ามาในพื้นที่ปลอดภัย..การได้อยู่ในพื้นที่ส่วนตัว..มันคือการฮีลตัวเองที่ได้ผลเสมอ
**ความจริงแล้วสิ่งที่ฉันไขว่คว้าไม่ใช่ความก้าวหน้าในหน้าที่หรอก..แต่มันคือ..ความรวย!!..รวยแบบไม่มีเหตุผลอ่ะ..เงิน..ทำให้ทุกสิ่งง่ายขึ้นเสมอ..เชื่อไหมล่ะ..กูพูดกับใครเนี่ย..ฮ่าฮ่าฮ่า..บาย~
