09 กันยายน 2562 (วันแห่งความผิดหวัง)
วันนี้ฉันรอโทรศัพท์ทั้งวัน..รอจนวินาทีสุดท้าย..สุดท้ายความหวังและความฝันของฉันก็ดับลง..
ฉันไม่ได้เสียใจที่เขาไม่เรียกนะ..แต่ฉันเสียใจที่ต้องอยู่ที่เฮงซวยนี่ต่อแบบไม่มีอนาคต
สามวันที่ผ่านมาฉันมีความสุขมาก..ความสุขจากแสงแห่งความหวังที่ฉายสว่างอยู่ปลายอุโมงค์
แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่มีพลังเลย..ฉันรู้สึกว่าฉันเศร้า..และอ่อนล้ามาก
ฉันได้แต่หวังให้ตัวเองกลับมาเข้มแข็งและต่อสู้กับวันที่แสนยากลำบากได้โดยไว
