เจอกับตัว

7/08/2562

วันนี้ทั้งวันนั่งทำงานเกือบไม่ได้..ภาพปากเป่าเปาติดตามาก..เพิ่งรู้ว่าตัวเองกลัวเลือดหรือกลัวแผลก็วันนี้แหละ..ไม่สิ..ถ้านับจริงๆก็ครั้งนี้ครั้งที่สามละ..ที่เป็นแบบสาหัส..ก่อนหน้านี้คิดว่าบังเอิญ..

ครั้งแรกเป็นตอนบริจาคเลือดครั้งแรกตอนอายุ 22 ตอนนั้นก็ไม่ได้กลัวเข็มกลัวเจ็บอะไรนะ..ก็นอนบีบไอ้ลูกยางบนเตียงไปเรื่อยๆชิลๆ..แต่ก็พยายามไม่มองแหละ..ไปถึงก็ยื่นแขนให้หมอให้พยาบาลจัดการทุกอย่างไป..เราก็คุยเพลินๆกับเพื่อนไป(เพื่อนมาให้กำลังใจติดขอบเตียง) นอนบีบมาซักพักหมดเรื่องคุยเลยเหลือบไปมองรอยเจาะที่แขนข้างซ้าย..เห็นเข็มจิ้มเสียบคาอยู่ที่แขน..ก็มองได้ไม่เป็นไร..ข้างๆเข็มมีถุงเลือดเล็กๆ..ขนาดเท่าซองยาแก้หวัดได้..เราก็สงสัยไงทำไมให้เลือดไปตั้งนานทำไมเลือดออกนิดเดียว..เลยเก็บรายละเอียดดูดีๆ..แวบแรกมันจะเห็นแค่สายยางเล็กเชื่อมจากเข็มเข้าถุงเล็กที่แปะไว้ให้เห็น..แต่ถ้ามองลึกเข้าไปอีก..มันจะเห็นสายยางบิ๊กเบิ้มขึ้นมาอีกหน่อยสีแดงเข้มต่อออกจากเข็มหลบลงข้างแขนแล้วเลี้ยวลงใต้เตียง..ฉันมองตามสายนั่นไปเรื่อยๆมันจะไปจบลงตรงไหนจนไปเจอถุงเลือดขนาดใหญ่ที่ได้เลือดเกือบเต็มแล้ว!!..โอ้วว..นั่นหรอเลือดฉัน..เลือดสีเข้มๆ..ตอนนั้นอาการเริ่มมา..รู้สึกหายใจไม่ออก..ตัวชาๆ..เหงื่อออก..เพื่อนที่เล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆหันมาเห็นเราอาการเปลี่ยนไปก็หาเรื่องมาคุยให้เราลืม..แต่ตอนนั้นพยายามฟังแต่ฟังไม่รู้เรื่องละ..เหมือนมันมีอะไรมาบีบคั้นที่หัวใจ..วิงเวียนเหมือนหายใจไม่ออก..สุดท้ายทนไม่ไหวเพื่อนช่วยเรียกพยาบาลมาดู..พอมาถึงคงรู้ว่าเราเป็นอะไร..คนนึงคว้าถุงมาให้..คนนึงรีบแกะเข็ม..จากนั้นอ้วกพุ่งแบบไม่คิดชีวิต..อายมาก..ตอนนั้นอยู่ที่มหา'ลัยด้วย..เขามารับบริจาคถึงที่..มีหลายเตียงและอีกหลายชีวิตเลยที่นอนอยู่รอบๆ..แต่มีเราคนเดียวที่อ้วกแตกคาเตียงแบบนี้..เขินเลยตอนนั้น

ครั้งที่สองนี่รู้สึกจะเพิ่งผ่านมาไม่ถึงสามเดือนนี้เอง..วันนั้นกำลังนั่งกินหมูกระทะอยู่กับแม่ที่ร้าน..แล้วน้ำแข็งมันหมด..บริกรผ่านมาพอดีเลยจะยกมือเรียกให้เปลี่ยนถังน้ำแข็งให้หน่อย..แต่ในตอนที่ยกมือจากใต้โต๊ะขึ้นมาสงสัยไปเกี่ยวกับขอบโต๊ะที่เป็นเหล็กเข้า..พอบอกความประสงค์ของเราเสร็จเด็กเขาก็ยกไปเปลี่ยนให้..เราก็กลับมานั่งกินต่อ..กินไปกินมารู้สึกมีอะไรเปียกๆที่ข้อมือเลยยกขึ้นมาดู..มันมีเลือดซึมๆออกมานิดหน่อยแต่ด้วยความที่ตอนที่โดนก็ไม่ได้เจ็บอะไรเลยไม่ได้สนใจดู..พอมาดูอีกทีเลือดมันก็ซึมออกมารวมกันเยอะเลย..แต่ด้วยความที่แผลเล็ก..เป็นแค่รอยขูดความยาวเซนกว่าๆไม่ถึงสองเซนก็ไม่อะไรมาก..เช็ดๆเลือดออกแล้วนั่งกินต่อ..แต่พอมาย้อนนึกดูว่าได้แผลมาได้ยังไง..ไปเกี่ยวอะไรเข้า..นึกมาเป็นฉากๆแล้วก็ยกแผลขึ้นมาดู..ถึงแม้เลือดจะไม่ค่อยมีแล้วแต่มันก็ลึกพอสมควร..เลยเห็นเป็นเนื้อขาวๆ..พอคิดไปคิดมา..กินไปก้มมองแผลไป..อาการก็เริ่มมา..ฉันวางตะเกียบแล้วนั่งนิ่งๆสูดหายใจเข้ายาวๆ..ฉันมองหน้าแม่แล้วก็หัวเราะออกมาไม่คิดว่าแผลแค่นี้อาการจะมา..แม่ก็เป็นห่วง..เราก็พยายามไม่เป็นไรหัวเราะกลบเกลื่อน..ใช้มือพัดๆๆให้มันเย็นเพราะรู้สึกหายใจไม่ออก..ตอนนั้นเหงื่อแตกหมดแล้ว..แต่คิดว่าเพราะเตาเพราะควันเลยออกมาเดินสูดอากาศเล่น..แต่ยิ่งสูดยิ่งคิด..ภาพแผลมันติดตา..สูดไปสูดมาจนอยากจะอ้วก..แต่ตอนนี้ห้องน้ำคงไปไม่ทันแน่..จะขอความช่วยเหลือจากเด็กร้านก็ไม่มี..จะไปหาแม่..ตอนเดินมาก็เดินออกมาไกลแม่มาก..แม่มองไม่เห็นเรา..ระหว่างที่ตัดสินใจว่าจะเอายังไง..ตอนนั้นฉันอยู่กึ่งกลางระหว่างโต๊ะแม่กับห้องน้ำซึ่งระยะทางก็แค่สิบเมตร..คิดดูถ้าเป็นคนปกติเดินสิบยี่สิบก้าวก็ถึง..แต่ตอนนั้นฉันเดินไม่ไหวแม้แต่ก้าวเดียว..ฉันตัดสินใจจะเดินไปอ้วกที่ห้องน้ำ..แต่อาการที่เป็นมันหนักมาก..ฉันไม่มีแรง..ยืนโงนเงน..หน้ามืด..หายใจไม่ออก..ฉันยืนกำราวบันไดแน่น..เหงื่อซึมจนชุ่ม..และฉันก็เจอเป้าหมายใหม่..ร้านมันเป็นร้านกว้างมีบริเวณเปิดโล่ง..ฉันมองออกไปนอกร้าน..แล้วคิดว่าจะพุ่งไปปล่อยพงหญ้านอกร้าน..ฉันกลั้นใจลากสังขาลตัวเองไปจนถึงนอกร้านจนได้..และด้วยความที่ฝนตกปรอยๆรินๆ..พอออกพ้นบรรยากาศในร้านที่มีพวกกลิ่นอาหารกลิ่นควัน..พอได้ลมเย็นๆอากาศบริสุทธิ์ๆตีเข้าหน้า..ฉันก็เริ่มดีขึ้น..แต่พอนึกถึงมันก็ยังมีอาการอยู่..เลยเดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆว่าจะปล่อยดีไม่ปล่อยดี..ชั่งใจอยู่นาน..สุดท้ายก็อดทนจนอาการมันหายไปเอง..ฉันเดินกลับไปหาแม่ที่โต๊ะ..แม่ตกใจบอกว่าฉันหน้าซีดมาก..ไม่คิดว่าฉันจะอาการหนักขนาดนี้..แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟังแล้วก็หัวเราะขำตัวเอง

พอมาครั้งนี้สดๆร้อนๆเห็นแผลเป่าเปาในไอจี..ตอนแรกสงสารน้องนะ..แต่หลังๆนี่สงสารตัวเองละ..อาการมาแล้ว..มาทั้งวันด้วย..นั่งดมยาทั้งวัน..ตัวชาๆ..รู้สึกไม่มีแรง..ภาพมันบีบคั้นหัวใจจนเหนื่อย..แล้วสลัดไม่ออกด้วย..ทั้งวันอ่ะ

นี่ฉันต้องเป็นโรคแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย..โรคที่เคยดูถูกคนอื่นว่ากลัวอะไรนักหนา..เว่อร์รึเปล่า..จ้ะ..นั่นแหละจ้ะ..เจอกับตัวเป็นไงล่ะ!

นับๆดูแล้วฉันก็กลัวอะไรแบบที่ไม่นึกว่าจะเกิดกับตัวเองเยอะเหมือนกันนะ..อย่างเช่นเคสหนักๆที่ถึงขั้นเห็นแล้วตัวสั่น..หน้ามืด..หายใจไม่ออกเลยก็มีกลัวเลือด, กลัวรู, กลัวเครื่องตัดหญ้า, แต่ถ้าเคสที่เบาลงมาหน่อย..คือแค่ไม่ชอบ..จะมีเสียงอึกๆที่เกิดจากเสียงคนกระดกน้ำ..เสียงคนเกาไม่ว่าจะเกาผ่านเสื้อผ้าหรือเกาไปเจอผิวหนังโดยตรง (แต่สองเคสนี้คือตัวเองทำเองไม่เป็นไรนะ..แต่ถ้าได้ยินจากคนอื่นนี่..หัวร้อนเลยจ้ะ)