..อีกแล้ว

25 กันยายน 2562

อุตส่าห์ได้เจอเธอทั้งที..ฉันทำได้แค่ขอตัวลาโบกมือบ๊ายบาย..ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่..รีบเหรอ? เหนื่อยเหรอ? ก็เปล่านะ..แต่ทำไมทำได้แค่นั้น..นี่เหรอคนที่เฝ้าคิดถึง..นี่เหรอคนที่ไม่ได้เจอกันนาน..นี่เหรอคนที่เคยสนิทที่สุด..นี่เหรอคนที่พอห่างกันก็คอยแต่จะแชทไปหาบ่อยๆ

แค่จะถามว่าทำงานที่โน่นเป็นยังไงบ้างก็ไม่ได้พูดออกไป..ตอนนั้นฉันเป็นอะไรกันนะ..ตื่นเต้นเหรอ..ดีใจเหรอ..ก็มีบ้างนะ..แต่เหตุผลที่ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นไปได้คือ..อาจจะเพราะเคยชินล่ะมั้ง..ชินกับการที่เคยเดินกลับบ้านพร้อมกัน..แวะหาซื้ออะไรกินก่อนกลับ..เสร็จแล้วก็จะแยกย้ายเพราะคิดว่าพรุ่งนี้ก็เจอกันอีกอยู่ดี..ซึ่งวันนี้ฉันทำแบบนั้นเล๊ย..แต่ติดที่ว่าพรุ่งนี้ที่ว่าหรือวันไหนๆก็แล้วแต่..เราไม่เจอกันแล้วน่ะสิ..

ซึ่งหลายๆครั้ง(กับคนก่อนๆ)ฉันก็จะพลาดอะไรแบบนี้เสมอ..สมองมัน blank ไปหมด..รู้ตัวอีกทีคือเอาตัวเองหนีหลุดออกมาจากเขาแล้ว..แล้วพอได้อยู่กับตัวเองค่อยมานึกอะไรหลายๆอย่างที่ควรจะพูดที่อยากจะทำได้ทีหลังทุกที..ทุกทีจริงๆ