ฉันมีครอบครัวที่เคยน่ารักและอบอุ่นมากๆเมื่อยังเด็ก..ครอบครัวฉันมีทั้งหมดสี่คน..มีพ่อ แม่ พี่ชายแล้วก็ฉัน..แม่ฉันอายุมากกว่าพ่อฉันหนึ่งปี..ส่วนพี่ชายฉันอายุมากกว่าฉันห้าปี..ตอนนี้ที่ฉันกำลังเขียนบันทึกนี่อยู่ฉันอายุ22กำลังจะ23ในอีกสิบเดือน..แน่นอนว่าฉันไม่ใช่เด็กใสๆไร้เดียงสาแล้ว..ฉันโตพอจะรับรู้เรื่องราวทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น..ฉันรู้ที่มาที่ไปของทุกสิ่งอย่าง..ฉันรู้เหตุผลที่แต่ละคนใช้ในการตัดสินใจ..และฉันก็รู้อีกว่าฉันทำอะไรไม่ได้..ฉันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้..ฉันเปลี่ยนมันไม่ได้หรือเพราะฉันไม่ได้ลงมือกระทำอะไรสักอย่างฉันก็ไม่รู้..แต่ที่แน่ๆตอนนี้หมากบนกระดานมันกระจัดกระจายสะเปะสะปะ..มั่วซั่วยุ่งเหยิง..ฉันเป็นหนึ่งในกระดาน..มีส่วนเกี่ยวข้องกับความยุ่งเหยิงนี่ไม่มากก็น้อยหรืออาจจะเป็นทั้งหมดก็ไม่ทราบ..ฉันรู้ฉันเห็น..แต่ฉันไม่ได้เป็นคนเดินหมากพวกนี้สักตัว..ฉันแค่มองทุกคนที่สรรสร้างผลงานของแต่ละคน..บางคนก็ถูกใจฉันบ้าง..บางคนก็อยากจะเข้าไปตำหนิหรือด่ากราดหรือแม้กระทั่งสบถคำหยาบที่สุดจะหยาบให้โดยไม่ต้องถนอมน้ำใจกันเลย..แต่ฉันทำได้เพียงแค่มอง..มองพวกเขาละเลงสาดสีในแบบของพวกเขาที่พวกเขาคิดว่าดีคิดว่าสวยงามหรือละเลงไปเรื่อยๆเพราะจุดหนึ่งจุดมันถูกหยดลงมาแบบไม่ได้วางแผนบนพื้นที่สีพาสเทลสว่างสดใส..แต่แค่เพียงจุดหนึ่งจุดที่ว่านี้ถูกหยดลงโดยไม่คาดฝันพื้นที่อันสว่างสดใสก็ถูกเปลี่ยนไปหนึ่งเฉด..เกิดเป็นรอยตำหนิที่สามารถสะเทือนใจทุกชีวิตของผู้ร่วมชะตากรรม..แต่จุดสีดำเพียงน้อยนิดนี้ไม่ได้แปลว่าจะทำลายร้างทุกอย่างที่สวยงามได้เพียงครั้งเดียว..ในขณะที่สองมือของทุกคนกำลังละเลงสีของตัวเองอยู่..แม้หมึกสีดำจะถูกหยดลงเพียงจุดเล็กๆแต่มันก็อาจจะจางและเบาบางลงได้ถ้าทุกคนร่วมใจกันเกลี่ยสีดำที่เป็นตำหนินี้..ถ้าทุกคนหมั่นเติมสีขาวสีชมพูสว่างสดใสเข้าไปสม่ำเสมอไม่นานหมึกสีดำที่บังเอิญถูกหยดลงมาบนหน้ากระดาษจุดเล็กๆนี้ไม่นานก็จะถูกลบเลือนจนกลับมาเป็นภาพที่สวยงามและสดใสอีกครั้ง..แต่ถ้าทุกคนไม่ได้ทำเช่นนั้นล่ะจะเกิดอะไรขึ้น..ใช่..ความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น..หมึกสีดำหนึ่งหยดถูกหยดลงมาจากคนหนึ่งคน..แล้วถูกหยดเพิ่มลงมาซ้ำในเวลาไล่เรี่ยกันจากอีกคนหนึ่ง..อนุภาพของสีขาวก็ช่วยลบล้างได้ไม่เพียงพอ..เพราะนอกจากสีขาวที่ถูกละเลงจะถูกชะงักติดๆดับๆ..มิหนำซ้ำนอกจากจะไม่ช่วยแต้มสีขาวลงไปยังเป็นคนที่แต้มสีดำซ้ำลงไปเองกับมือหรือเป็นตัวกระตุ้นให้หมึกสีดำที่มาจากรอยตำหนิเริ่มแรกนั้นเทสีลงมาเพิ่มขึ้นๆเรื่อยๆ..สีขาวที่มีอยู่ก่อนแล้วเริ่มจากหายไม่เหลือร่องรอย..สีใหม่ที่ต้องเติมลงมาสม่ำเสมอก็ทำงานได้ไม่เต็มที่..เริ่มลดลงๆทุกวัน..โดยธรรมชาติของสีทั้งสองมีความแตกต่างกันอยู่หนึ่งข้อคือ..สีดำเพียงจุดเล็กๆจุดเดียวจะต้องใช้สีขาวถมทับมากกว่าหลายร้อยเท่าจึงจะสามารถลบรอยหม่นหมองนั้นลงได้..แต่ในทางกลับกันสีขาวที่สะอาดสดใสเมื่อมาเจอสีดำเพียงนิดเดียวก็ทำให้เละเทะไม่สวยงามไปโดยพริบตา..แล้วนี่จะเหลืออะไร..ในขณะที่สีดำยังคงเทลงมาเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน..สีขาวก็หยุดผลิตออกมาโดยสิ้นเชิงในกระดานหมากนี้..แต่ไม่ได้แปลว่าจะหยุดไปตลอดชีวิต..พวกเขายังสามารถละเลงสีขาวในกระดานเกมอื่นได้..แต่พวกเขาไม่สามารถหลุดออกไปจากกระดานแผ่นเดิมได้อย่างสิ้นเชิง..ในขณะที่พวกเขากำลังละเลงสีขาวอยู่ที่อื่นขาข้างหนึ่งจะถูกจองจำไว้ที่นี่ด้วยโซ่ตรวนขนาดใหญ่ที่ทำจากเหล็กกล้าหนาแน่นอย่างดีตัดยังไงก็ไม่มีวันขาดซึ่งถูกผูกติดพวกเขาไว้มาตั้งแต่เกิด..พวกเขาไม่สามารถสลัดโซ่ตรวนนี้ให้หลุดไปหาความอิสระอื่นได้เต็มตัว..เป็นชะตากรรมที่พวกเขาต้องเผชิญจนกว่าจะหมดอายุขัย..น่าเศร้าใจที่ฉันก็เป็นหนึ่งในผู้ร่วมชะตากรรมในกระดานหมากนั้นที่ถูกคนๆหนึ่งสาดสีดำสกปรกน่ารังเกียจลงมาไม่หยุดหย่อนบ่อนทำลายความสุขและทำลายกำลังใจลดทอนความพิสมัยจนเกือบจะหมดสิ้น..มันจะคอยตัดกำลังพวกเราไปแบบไม่มีวันจบ..และฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน..ฉันสงสารพ่อกับแม่ฉันมาก..หลายครั้งที่พวกท่านโดนสีดำสาดใส่จากคนๆนึงที่พวกเขาไม่เคยจะปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือแม้แต่ครั้งเดียว..ซึ่งแต่ละครั้งที่โดนสาดสีดำลงมาเมื่อไหร่ก็ล้วนทำร้ายจิตใจพวกท่านอย่างมหาศาลลดทอนความหวังพวกเขาจนแทบจะหมดสิ้น..แต่น่าแปลกและดูเหมือนเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ความหวังของพวกท่านทั้งสองไม่เคยหมดลงเลย..ยังคงทำหน้าที่ค่อยๆละเลงและคอยแต้มสีขาวเพื่อเกลี่ยสีดำที่แปดเปื้อนไม่เป็นที่ต้องการให้กับพวกเรา..พวกท่านทำมันมาตลอดไม่เคยหยุด..ฉันสงสาร..ทุกคนล้วนสงสาร..แต่ใยไฉนคนๆนั้นถึงไม่เคยรู้สึกถึงมันเลย.
