เดียวดายในสายลม
14 กรกฎาคม 2556
โพ้น…ขอบฟ้าแสนไกลชายฝั่ง
นกน้อยยังโผบิน…
ท้องฟ้าแสนไกลเจ้าบินไปไกลถิ่น
โผบิน…สู่อ้อมอกใด..
วันนี้อากาศดีจัง ได้ยินเสียงนกร้องเพลงเบาๆ
พร้อมทั้งสายลมที่โชยอ่อน ตัดกับท้องทุ่งสีเขียว
สีเขียวอ่อนๆของท้องทุ่งในต้นฤดูฝน
มองดูแล้วสดชื่นยิ่งนัก
แม้เพียงแดดอ่อนๆยังไม่พบเจอในวันนี้
หนำซ้ำเมฆก้อนโตยังลอยมาบดบังอีกหลายชั้น
เหมือนมีม่านกรองแสงเพิ่มขึ้น ชอบจังเลยอากาศแบบนี้
ดูนั่นสิ นกน้อยโผบินเต็มท้องฟ้าเลยนะ
อึม…ก็หวังว่าคงไม่ถึงกับ จะมีพายุฝนติดตามมาหรอกนะ
เมื่อสองวันที่ผ่านมาในช่วงเช้าหลังเสร็จจากภารกิจเรื่องงาน
บนอาคารชั้นสามมีเสียงนกร้องเสียงดังมากบวกกับเสียงกระพือปีกเสียงดัง
ทำให้ใคร่นึกสงสัยเอ...เขาเป็นอะไรนะ
รังแกกันได้ไม่เว้นในสัตว์ทุกชนิดเลยหรือนี่
ใจที่อยากรู้…พาเท้าให้ก้าวไป…
…ณ มุมหนึ่ง…กับภาพที่เห็น
“แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด”
ภาพลูกนกสองตัว ที่มีแม่นกกำลังป้อนอาหาร
ลูกนกสองตัวที่โตเกือบเต็มที่แล้วขนกำลังงอกเกือบจะสมบูรณ์
กำลังแย่งอาหารจากปากของแม่พร้อมทั้งกระพือปีกส่งเสียงดัง
อึม…เป็นเช่นนี้นี่เอง
มองดูแล้วอบอุ่นจัง
ภาพความรักของแม่ลูกนี้มองดูแล้วอบอุ่นเสมอ ยิ่งใหญ่ดีนะ
แต่ลูกนกนั้นคงเต็มไปด้วยความอยาก…และรอคอย
รอคอยวันที่จะบินได้ และจากไป
จะมีลูกนกสักกี่ตัวนะที่บินได้แล้วและยังคงกลับมา
กลับมายังรังที่เคยเกิดและเติบโต
เจ้าจะเคยถามตัวเองบ้างไหมว่า
เจ้าจะไปทำไม..บินไปแสนไกลเพื่ออะไร
เดียวดาย อ่อนไหว ในสายลม
หวังชื่น หวังชม ให้สมฝัน
ปีกบาง เริ่มล้า เมื่อฝ่าวัน
คืนฝัน เลื่อนลอย นับถอยไกล
ในบรรดาความสวยงามและอบอุ่นของสัตว์โลก
ที่เคยได้พบเจอ
ก็ช่างน่ารักจนเกิดความประทับใจ
แต่
ในบรรดานั้นก็ยังปรากฏมี
ผู้เดียวดายอย่างช่วยไม่ได้
เปรียบเหมือนมนุษย์เราเองก็คงไม่แตกต่างกัน
คิดถึงท่วงทำนองและเนื้อหาสาระของเพลงนี้
เคยฟังเมื่อครั้งหนึ่งได้ใช้ชีวิตไกลบ้าน
เพลง : นกเจ้าโผบิน
ศิลปิน : จำรัส เศวตาภรณ์
เนื้อเพลง :
โพ้น…ขอบฟ้าแสนไกลชายฝั่ง
นกน้อยยังโผบิน…
ท้องฟ้าแสนไกลเจ้าบินไปไกลถิ่น
โผบิน…สู่อ้อมอกใด..
ใจเธอคิด…จะบินไปให้แสนไกลตา
สุดฝั่งขอบฟ้า….สุดฝั่งขอบฟ้า…ห่างไกล
เจ้าโบยบินมาจากถิ่นใด…
คงเหนื่อยแรงเพราะว่าบากบั่น..
ความฝันอันกว้างไกล
ท้องฟ้าแสนไกลเจ้าทอดถอนฤทัย..
เกินตัวจะไปได้จริง..
เธอไม่รู้…เธอคงไม่รู้…ว่ามีใครคอยอยู่
กลับสู่รังนอน..กลับสู่รังนอน..เจ้าสักที
เธอคงยังไม่สิ้นความหวัง..
โพ้น…ขอบฟ้าแสนไกลชายฝั่ง
คิดถึงรังเคยนอน
ท้องฟ้าแสนไกลจากอกเคยใชัต่างหมอน
เกินอาวรณ์ไขว่คว้า
โธ่…อกเอ๋ย..เธอบินเลยข้ามไปไกลสุดกู่
สุดจะกลับรัง….สุดจะกลับรังได้เอง…
เธอโบยบิน….มาจากถิ่นใด…
นั่งเขียนอย่างเพลิดเพลิน
ขอบคุณที่วันนี้รู้สึกได้พักผ่อนอย่างแท้จริง
และแล้ว...ตอนนี้สายฝนก็เริ่มโปรยปราย
ขอบคุณธรรมชาติสวยงาม
ที่ยังคงอยู่คู่กับเราให้ได้ชื่นชม
