เมื่อกลีบซากุระร่วงหัวใจก็โรย

หน้าหลักไดอารี่

ไดอารี่ของฉัน

รายการไดอารี่ที่เขียน

ตั้งค่าไดอารี่

Script

วันที่ 30 มิถุนายน 2556

เมื่อกลีบซากุระร่วงหัวใจก็โรย

30 มิถุนายน 2556

ซากุระสีหวานปานภาพฝัน

เบ่งบานพลันงดงามยามต้องแสง

ตะวันส่องลมพัดสะบัดแรง

ธรรมชาติแต่งแต้มสีระวีวรรณ

นานมากแค่ไหนนะ

ที่ใจนึกอยากจะเขียนเรื่องนี้

เพื่อจะเก็บไว้เป็นอีกหน้าหนึ่งในความทรงจำ

แต่มันยากนะ...ยากมากทีเดียว

จึงต้องพับและเก็บเอาไว้ก่อน

เรื่อยมา..

ผ่านมาแล้วเกือบสามปี

สำหรับเหตุการณ์และ

เรื่องราวที่แฝงเร้นในความรู้สึก

กับความทรงจำที่ยาก

จะเลือนไปจากใจ

เคยหรือไม่ที่มีความต้องการจะไปที่ไหนสักแห่งอย่างมาก………..

แต่แล้วเมื่อถึงเวลานั้น….เมื่อการเดินทางมาถึงความต้องการที่จะไปกลับเลือนหาย

ไม่ใช่เพราะเหตุว่าเปลี่ยนใจเปลี่ยนแผน แต่เป็นเพราะว่าโลกเรานี้ช่างไม่มีอะไรจริงแท้แน่นอน

สิ่งที่ว่าอยู่ดีๆสถานที่สวยสดงดงามที่เห็นนั้นพอก่อนถึงวันเดินทางไม่ถึงสัปดาห์ก็กลับกลาย

มีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเสียแล้ว….

เพราะเกิดแผ่นดินไหวขึ้นในประเทศญี่ปุ่นตามมาด้วยสึนามิโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ฟุกุชิม่าไดอิจิได้รับความเสียหาย

เตาปฏิกรณ์ระเบิดและตามมาด้วยหิมะตกหนักซึ่งเหตุผลนี้เพียงพอต่อการเปลี่ยนใจอยู่แล้วเพราะว่า

เป้าหมายของการเดินทางของเราในครั้งนี้คือ โตเกียวเมืองหลวงของญี่ปุ่นซึ่งได้รับผลกระทบอย่างเต็มที่

แต่เมื่อมีเหตุเกิดขึ้นพี่ชายจึงเปลี่ยนแผนการเดินทางให้เราลงใต้แทน เราเปลี่ยนเป็นลงเครื่องที่สนามบินโอซะกะเพื่อความสบายใจของญาติๆทุกคนที่จะเดินทางไปเยี่ยม แน่นอนว่างานนี้ท่านผู้อาวุโสหลายท่านถอนตัวไป คงเหลือแต่เราๆวัยเท่าเทียมกันที่ยังเก้ๆกังๆเกรงใจพี่ชายกันอยู่ เอาไงดีนะ

ก็ในที่สุดความรักระหว่างวงค์วานว่านเครือก็อยู่เหนือเหตุผล

ไม่ได้เจอกันก็นานแล้วและพี่ชายยังคงใช้ทุนรัฐบาลญี่ปุ่น

ทำให้อีกนานกว่าจะได้เจอ สรุปเราก็ตัดสินใจเดินทาง

เป้าหมายใหม่ของเราคือ โอซะกะ เคียวโตะ เมืองโกเบ

ฮิโรชิมา

ทุกๆจุดของการเดินทาง แม้เราไม่ได้ไปยังที่เกิดเหตุการณ์ แต่เราจะพบว่า

มีการออกมาร่วมทำกิจกรรมเพื่อช่วยเหลือผู้ที่ประสพภัยในครั้งนี้

ในทุกๆที่ๆไป ไม่เคยแห้งแล้งน้ำใจให้กันและกัน

ดีใจอยู่บ้างที่ได้ร่วมทำกิจกรรมนี้

ในทุกๆที่ไป ในระยะเวลากว่าสองสัปดาห์

ทำให้ได้รู้อะไรอีกมากว่า เมื่อเกิดเหตุการณ์เกิดขึ้น

เขาเป็นเช่นนี้เองนะ

ทุกๆอย่างต้องมีการเข้าแถวตามลำดับก่อนและหลัง

ไม่แย่งชิง เห็นใจในความลำบากร่วมกัน

กับบางเหตุการณ์บางเรื่องราวที่ไม่อยากรับรู้เลย

โดยเฉพาะเรื่องการสูญเสียที่รับฟังมาตลอดทริปนี้และการเดินทาง

ในคืนหนึ่งนั้น

ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเย็น

กลางกรุงโอซะกะ

คืนสุดท้ายก่อนที่จะรอขึ้นเครื่องกลับพรุ่งนี้

เราพบเห็นความสวยงามมามากแล้วสำหรับการท่องเที่ยว

แต่...

ช่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่จะต้องพบกับภาพเหล่านี้

คนจรจัดและไร้บ้านอยู่อาศัย

ก็ยังคงมีให้พบเห็นและรู้สึกสะท้อนในจิตใจ

เมืองโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น เป็นเมืองที่แออัดไปด้วยผู้คนจำนวนมาก ด้วยวิกฤตเศรษฐกิจที่ตกต่ำและเกิดภัยพิบัติอย่างต่อเนื่อง ทำให้ผู้คนล้วนตกงานบ้างก็ล้มละลาย จึงเกิดเป็นคนเร่ร่อนจรจัดจำนวนมาก บางคนต้องอาศัยตามป้ายโฆษณา บ้างก็อาศัยตามอุโมงค์ทางเดินรถไฟฟ้าใต้ดิน บ้างก็ตามถนน ใช่ว่าเป็นเมืองใหญ่แล้วผู้คนจะต้องมีฐานะที่ร่ำรวย

เมื่อฉันเดินผ่านทางเส้นหนึ่งในขณะที่หิมะตกโปรยปรายเย็นจนรู้สึกปวดหัว แต่กลับพบว่าชายวัยกลางคนๆหนึ่งเขาห่อม้วนตัวเองด้วยพรมปูพื้น มัวนกลมๆรอบๆตัวซุกอยู่เช่นนั้น เขาหวังอาศัยให้มันแทนบ้านตรงริมฟุตบาททางเดิน อากาศเย็นขนาดนี้คงมีแค่เครื่องให้ความอบอุ่นในห้องนอนเท่านั้นที่ช่วยได้ มองภาพนี้แล้วทำให้สะท้อนในจิตใจ แม้เวลาผ่านมานานสักเท่าใดฉันก็ไม่เคยลืมสายตาคู่นั้นที่มองสบมาเมื่อเราเดินผ่าน สายตาที่บ่งบอกความนัยอีกหลายๆอย่างที่ขาดแคลนในจิตใจ หัวใจของฉันก็พร้อมที่จะร่วงโรยติดตาม มันทำให้ฉันรู้สึกสะท้อนในหัวใจอย่างไม่รู้ลืม