ตอนที่สองของสภาพเดิม

ผ่านไปหลายวันแล้วสิน่ะ

ไม่มีเสียงของเค้าไม่มีเสีงดทรศัพท์ที่คอยถาม

แต่วันนี้เค้ามาขอเจอฉํนอยากอธิบายให้ฉํนได้เข้าใจ

ฉํนไม่รู้ว่าจะให้โอกาสเค้าดีรึเปล่า

แต่สุดท้ายใจฉํนมันก็เริ่มอ่อน

เค้าบอกว่าขอโทษที่ปล่อยเวลาให้มันผ่านมาเนินนานขนาดนี้

แต่กว่าที่เค้าจะจัดการปัญหาทั้งหมดได้

มันก็ใช่เวลาพอสมควร

ฉํนก็ถามเค้าว่ามาหาฉันแบบนี้ไม่กลัวคนนั้นมาตามหรา

เค้าบอกว่าไม่กลัวเพราะผู้หญฺงคนนั้นไม่ได้เป็ฯอะไรกับเค้า

เพียงแต่เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องที่เป็นโรคหัวใจ

ถ้ามีอารัยกระทบกระเทือน

ผุหยิงคนน้นอาจจะเป็นอารัยไปก็"ด้

เพราะแม่เค้าฝากให้ดูแลก็เลยไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ

เลยต้องพูดแบบนั้นออกไป

เค้านั่งคุกเข่า..จับมือฉํนอ้อนวอนให้ฉํนยกโทษให้เค้า

แต่ฉํนก็ยังไม่เชื่อเค้าหร๊อกน่ะ

แต่ยอมที่จะพูดคุยกันดีดีแล้ว

วันนี้ฉํนมีความสุขอาจจะไม่มากเหมือนกับวันที่เสียน้ำตา

แต่ขอยืนยันว่า..ถึงจะเป็นสิ่งเล๊กน้อย

ฉํนก็มีความสุข...