สวัสดีเพื่อนทุกคนน๊ะค๊ะ
ที่ยังให้กำลังใจและเป็นห่วงกันตลอด
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค๊ะ*0*
สำหรับหัวข้อที่บอกว่าเคียงข้าง..แบบไม่อึกอัด
คู่รักหลายคู่คงเข้าจัยว่ารักกันต้องอยู่ด้วยกัลตลอดเวลา
เคียงข้างกันไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องจับมือกัลไว้ตลอดเวลา
เมื่อแรกเริ่มที่ความรักมาทักทาย
ความคิดถึงก็ต้องทำงานหนักเพราะคิดถึงคนรัก
ทางออกที่ดีที่สุดคือการเจอหน้าเพื่อทุเลาความคิดถึง
ไม่ว่าจะเจอเท่าไหร่มากแค่ก็เหมือนไม่พอ
วันนี้เพิ่งเจอกัลเพิ่งจากกัลไม่กี่ชั่วดมงก็คิดถึงกัลอีกแล้ว
แรงดึงดูดบางอย่างทำให้เรารู้สึกว่า
เราอยากอยากอยู่เคียงข้างกันตลอดไป
**คิดเหมือนกัลรึเปล่า**ค๊ะ...
แต่พอเวลาผ่านไปสักระยะเวลาหนึ่ง
ความคิดถึงที่มีมากมายก็เริ่มอ่อนแรงและความเบื่อหน่ายกลับมาแทนที่
เวลาที่เคยมีให้กัลมากๆก็กลับน้อยลง
เขาอาจจะเริ่มหายตัวกลับไปอยู่กับเพื่อนกับครอบครัวมากขึ้น
เริ่มมีข้ออ้างสารพัดที่จะไม่มาพบหน้า
เริ่มแสดงให้เรารู้ว่า*เราไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
ผู้หญิงอย่างเราๆนอกจากจะรู้สึกใจหาย
และอาการนอยย์ก็เริ่มทำงานหนักคิดไปสารพัด
**เขาเริ่มไม่รักเราแล้ว**เค้าไม่อยากอยู่กับเราแล้ว**
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ๊บยิ่งฟุ้งซ่าน
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผู้หญฺงแบบเราๆจะไม่คิด..จิงไหมค๊ะ
สุดท้ายก็เลยกลายเป็นว่ามีแต่เราที่พยายามทำให้เป็นเหมือนแรกรัก
จากที่เคยเดินเคียงข้างกลายมาเป็นฝ่ายวิ่งตาม
เป็นฝ่ายอยากพบ*อยากเจอ*อยากคุย
พอเริ่มเหนื่อนมากๆเราก็เริ่มงี่เง่าหาเรื่องทะเลาะ
และที่สำคัญยิ่งน่าเบื่อสำหรับเค้าไปเรื่อยๆ
(อันนี้เรื่องจิงที่เกิดขึ้นเองค๊ะ)
แต่วันนี้เรามีวิธีที่จะช่วยให้อาการเหล่านั้นหาย
*ใช้ได้กับเฉพาะบางคนที่เข้าใจในรักเท่านั้นน๊ค๊ะ*
เราจะยอมรับไหมว่าในบางเวลาเราก็อยากมีชีวิตส่วนตัว
อยากไปดูหนังกับเพื่อนไปเท่วกับเพื่อน
เค้าก็เป็นเหมือนเราที่อยากมีชีวิตส่วนตัวเหมือนกัน
ไม่มีครัยชอบการถูกกักขัง
แล้วทำไมเราต้องทำตัวเองให้เหมือนกรงขัง
สำหรับคนที่เรารักด้วย
ปล่อยให้เค้าได้ทำในสิ่งที่มีความสุข
(ความสุขที่ไม่ได้ทำให้เราเสียใจ//ทุกจัย)
แม้เราจะไม่ได้เห็นเค้าอยู่ในสายตาตลอดเวลา..แต่เชื่อเหอะ
ความเข้าใจ..จะทำให้เราได้อยู่ในหัวใจของเขาตลอดไป..
เอาจัยช่วยทุกคนน๊ค๊..มันเหมือนการปลอบตัวเองไง
มันทำให้เราไม่ฟุ้งซ่าน..ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านน๊ะค๊ะแล้วจะเอา
แง่คิดดีๆมาฝากอีกต่อไปเรื่อยๆ
