10/02/2017
พรุ่งนี้มีนัดรับชุดครุย..กลุ่มไลน์แลดูวุ่นวายมากกับการนัดเวลากัน..เงี้ยแหละไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ต่างคนต่างทำงาน..พอได้มีโอกาสคุยหน่อยนี่ยาวว..นกกระจอกแตกรังมาก..กรุ๊ปนี้เป็นกรุ๊ปเพื่อนสนิท..คุยๆกันอยู่ดีๆเผอิญเจอประเด็นที่ต่างคนต่างให้คำตอบกันไม่ได้..ฉันเองก็ไม่มั่นใจในคำตอบเหมือนกัน..ก็เลย..คิดว่าควรจะลองถามคนอื่นดูบ้างเผื่อเขารู้..อืมม..ใครดีล่ะ..จริงๆก็มีคนที่จะให้คำตอบฉันได้และเฉยๆกับปฏิกิริยาของตัวเองนะ..แต่..เสี้ยววินาทีนึงที่ฉันนึกถึงคนๆนึง..ที่..ไม่คิดอยากจะทักหรือติดต่อไปเลย..เขาคนนั้นเคยทำให้ฉันเสียใจและอยากลืมเขามากและตอนนี้ก็คงลืมเขาได้แล้ว(มั้ง)..คิดว่าตัวเองเฉยได้แล้วกับชื่อคนๆนี้..แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันนึกถึงเธอในขณะนั้น..พอใช้เวลาคิดแค่อึดใจเดียวนิ้วก็ไถแชทหาชื่อเธออย่างไว..พอเปิดเข้าไปก็นะ..น่าเจ็บใจไหมดูสิ..แชทล่าสุดยังไม่ถูกเปิดอ่านเลย..แต่ก็ช่างเถอะทักไปใหม่ก็ได้..รู้อยู่หนิว่าเขาเคยโทรศัพท์พัง..ครั้งนี้ทักไปถ้าเขาตอบก็ตอบถ้าไม่ตอบก็ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ระหว่างที่คิดนิ้วก็พิมพ์ชื่อเธอไปแล้วจิ้มจึ้ก..กดส่งไปแล้วด้วย..ใจที่เคยสงบดีก็ลุกขึ้นมาตื่นเต้นบ้างเล็กน้อย..ตาก็จ้องไปที่หน้าจอ..ไม่ยอมออกจากแชทด้วยนะ..เปิดค้างไว้แบบนี้แหละ..หวังว่ามันจะขึ้นRead ให้เห็นกับตา..ทำตัวเหมือนคนบ้างี่เง่าไหมล่ะ..นอนจ้องนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นนานสองนาน..จนวินาทีที่หวังไว้ก็มาถึง..หน้าจอมันขึ้นว่าRead!!!! พระเจ้า!แทบลืมหายใจ..มือสั่นไปหมด..หัวใจเต้นโครมครามด้วยความตกใจและดีใจ..จังหวะการเต้นของหัวใจข้างในมันระรัวถี่ยิบเลย..แล้วพอเห็นแชทแรกที่เธอตอบกลับมาเท่านั้นแหละ..ยิ้มเหมือนคนเป็นบ้า..ปากมันหุบไม่ลงจริงๆ..ยิ้มจนเมื่อยแก้มแต่ก็ยังไม่หยุดยิ้มอยู่ดี..พอกลั้นใจเก็กขรึมคุยธุระที่เป็นสาเหตุของการทักไปครั้งนี้เสร็จฉันก็หยุดค้างไว้โดยไม่พิมพ์อะไรกลับไปอีก..เหมือนยังไม่จบการสนทนาดีแต่ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว..จริงๆก็มีแหละเรื่องจะพูดอ่ะ..มีเยอะด้วย..แต่งอนอยู่ไง..นี่เธอทำอะไรผิดไว้อยู่นะ..และฉันก็ยังไม่หาย..เลยหยุดไว้ที่แชทเธอที่ส่งมา..แล้วตัวเองก็แอบมานั่งยิ้มนอนยิ้มคนเดียวอ่านซ้ำไปซ้ำมากับประโยคไม่กี่ประโยค..แหกปากกรี้ดไปยิ้มไป..แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว..ดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ต้องไประบายกับเพื่อน..ซึ่งฉันก็ได้รับสติ๊กเกอร์เอือมระอามาหลายอันเลยแหละ..แต่ก็ไม่โกรธค่ะ..กุกำลังมีความสุขอยู่ค่ะเพื่อน..ฮร้าา..ฮราา..หลังจากนั้นก็ปริ่มกับตัวเองอยู่คนเดียว..ไม่ว่าจะเล่นเกม..ร้องเพลง..อ่านนิยาย..ใบหน้าก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม..และฉันก็คิดว่ากล้ามเนื้อตรงแก้มมันกำลังทำงานหนักเป็นพิเศษ..หลังจากอยู่คนเดียวมาสักพัก..เพลงที่กำลังเปิดอยู่มันเว้นจังหวะไปหนึ่งจังหวะ..เหมือนกับถูกดูดเสียงไปใช้ในโปรแกรมอื่นด้วย..เลยดีดตัวพลิกไปดู..อ๋อ..ไลน์เด้งนี่เอง..ห้ะ! ช..ชื่อ! ชื่อเธออ่ะ! เธอคุยกับฉันเหรอ! เธอชวนฉันคุยเหรอ? จิ้มเข้าไปดูอย่างไว..แบบไม่มีมาดไม่มีฟอร์มอะไรเล้ยย..แล้วแชทที่เธอส่งมาหาฉันก็ทำให้หัวใจของฉันลิงโลดอีกครั้งหนึ่ง
'พรุ่งนี้ไปไหนไหม'
'หลังจากรับชุด'
[หึ..คิดจะง้อฉันล่ะสิ] เป็นคำถามที่ทำให้ฉันแอบเข้าข้างตัวเองเต็มเปา..ว่าเธอจะต้องชวนฉันไปไหนสักที่..คิดไปก็เดาไป..คิดไปก็จินตนาการไป..ว่าฉันจะได้อยู่กับเธอสองต่อสอง..แต่เมื่อเธอไม่ตอบกลับมาสักที..นี่ก็เริ่มใจเสียละ..เพราะฉันตอบกลับเธอไปติดๆ..ทำไมถึงไม่ยอมตอบกลับมา..หนึ่ง..แวบแรกคือเธอเข้าห้องผิด..เธอไม่ได้อยากจะถามคำถามนี้กับฉันก็ได้..สอง..ร้ายแรงขึ้นมาหน่อย..เธออาจจะคุยกับคนนั้นของเธอแล้วมีบางอย่างผิดพลาดจนแชทมาโผล่ที่หน้าจอฉันเข้า..คนของเธอที่เธอบอกกับฉันว่าเป็นเพื่อนกัน..ไม่ได้เป็นอะไรกัน..แต่เซ้นส์ฉันมันกระซิบอยู่ตลอดเวลาว่าเธอก็ชอบเขา..หึ..แน่นอน..ไอ้หมอนั่นน่ะมันชอบเธอใครดูก็รู้..และมันน่าหมั่นไส้และเจ็บใจตรงที่ใครๆก็เชียร์พวกเธอทั้งคู่เพราะเห็นว่าพวกเธอเหมาะสมกันดี..ทุกอย่างลงตัว..เพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง..และมันน่าเจ็บใจยิ่งกว่าก็ตรงที่ฉันเองก็มองว่าพวกเธอเหมาะสมกันจริงๆนั่นแหละ..แต่ฉันก็ชอบเธอเหมือนกันรู้บ้างไหม..หึหึเธอไม่รู้หรอกเพราะฉันไม่เคยบอกเธอ..เพราะฉันรู้ว่าผลลัพธ์ที่ตามมามันจะเป็นยังไงล่ะที่รัก..ก็ปล่อยให้มันคลุมเครือแบบนี้กันต่อไปละกัน..หรือไม่แน่ว่าช่วงเวลาที่เราห่างหายกันไป..เธออาจจะไปชัดเจนกับไอ้หมอนั่นไปแล้วก็ได้..แต่วันนี้เธอทำให้ฉันมีความสุขและทำให้หัวใจเต้นแรงอีกครั้งด้วยแหละ..ขอบคุณนะ..คิดถึงมากๆ
