03/03/2017 วันรับจริง
จบลงแล้ว..ความเครียด..ความกังวล..ต่างๆนานาที่ผุดขึ้นมาเท่าที่จะผุดได้..มันกังวลไปเสียทุกอย่างจนกลายมาเป็นความเครียด..แต่มันจบแล้ว..จบลงได้ด้วยดี..ดีไหม? ดีแหละ..ถึงแม้จะตะกุกตะกักบ้างตอนรับ..เหตุการณ์มันเร็วมาก..ฉันไม่รู้ฉันทำอะไรลงไปบ้าง..วางมือยังไง..ทำหน้ายังไง..เดินยังไง..ถอยยังไง..ฉันไม่รู้ฉันทำมันออกมาได้ดีไหมเพราะจำช่วงเวลานั้นไม่ได้เลย..แต่ก็ภาวนาให้มันออกมาโอเคไม่แย่มากอ่ะนะ..โอเควันนี้ฉันแฮปปี้มาก..ตั้งแต่เช้ายันเย็นเลย..
เช้ามาก็ได้ถ่ายรูปครอบครัวครบพ่อแม่ลูก..ฉันชอบที่พ่อกับแม่มาอยู่ด้วยกัน..จะแปลกไปไหมถ้าฉันจะจิ้นพ่อกับแม่ตัวเอง555 เราสามคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดทั้งเช้าจนกระทั่งฉันเข้าหอประชุมเลยล่ะ..ฮิฮิ..ฉันชอบที่ได้อยู่กับพ่อกับแม่พร้อมกัน..จริงๆนะ
ว้าว..ดูซิวันนี้ใครมา..พี่ที่ทำงานแวะมาแสดงความยินดีแล้วเอาของขวัญมาเซอร์ไพรส์ด้วย [ว่าละลับๆล่อๆกันเมื่อวาน] โอเคฉันดีใจที่พวกเขามาแสดงความยินดีกับฉันวันนี้ [หลังจากที่คิดว่าตัวเองไม่มีตัวตนมานาน]
ต่อมา..ทายซิฉันได้ถ่ายรูปคู่กับใครมาวันนี้..แถ่นแท้น..ที่รักคนสวยของฉันไง..เขินมากกกก..แต่ได้อยู่ด้วยกันแปปเดียวเองง่ะ..เสียดายจัง..ฟินไม่สุดเลยย
รับเสร็จ..ออกจากหอประชุมมา..คนนี้นี่..เหนือความคาดหมาย..มาวินมาก [เขาคือคนที่แต่ก่อนนี่เจอหน้าก็เขินแล้วยิ่งตอนเขาคุยด้วยนี่กุตายตรงนั้น..เพื่อนชงหนักมากคนนี้ ตกลงคือกุเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว..บ้าบอว่ะ] ตอนแรกเจอกันที่หน้าห้องน้ำ[ตอนที่สโมกำลังทำกิจกรรมส่งท้ายบัณฑิตเลยแอบหนีมาเข้าห้องน้ำซะเลย]เขาเดินสวนออกมาตอนฉันยืนรอต่อคิวอยู่..คือตอนนั้นแค่ทักกันสั้นๆ..คือตอนนั้นยังไม่ทันตั้งตัวด้วย..ใจจดใจจ่อกับห้องน้ำอยู่ [อั้นมาเกือบสามชั่วโมงอาจารย์ไม่ให้ลุก] เขาเดินมาทักตอนที่ฉันกำลังก้มหน้าอยู่..พอเงยหน้าขึ้นมากว่าจะประมวลผลได้ว่าใครทักกุวะ..เขาก็เดินกลับไปนั่งที่แล้ว..นั่งตรงไหนก็ไม่รู้คละเซคหนึ่งถึงเซคเก้าสี่ร้อยกว่าคน..ตอนนั้นคือคิดได้ทีหลังว่าน่าจะขอเขาถ่ายรูปด้วยไหนๆก็วันสุดท้ายแล้ว..นี่กุพลาดอีกแล้ว..แต่ตอนนั้นเก็บความเฟลพับใส่กระเป๋าก่อน..ไม่ไหวแล้วขอเข้าห้องน้ำก่อนปวดฉี่มาก!
โอเคพอเดินกลับมานั่งในแถว..เห้ย!!! เขาว่ะ..ลืมไปเลยว่าชื่อเขาก็วอแหวนเหมือนกัน..เขานั่งหัวแถวคนที่สอง..ส่วนฉันอยู่คนที่หก..ตอนจะมุดกลับไปนั่งที่เดิม..ก็เลยป๊ะกันอีกแล้ว..เขาจับฉันไว้ตอนที่กำลังก้มหน้าก้มตาขอทางมุดเข้าไป..พอหันมามองว่าใครวะ..พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละยังไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากเลย..เขาก็บอกว่า 'เดี๋ยวเสร็จแล้วถ่ายรูปด้วยกันน้าาา' อื้อหืออ..เอาล่ะทีนี้กรู..พะว้าพะวงว่าเขาจะลืมไหม..จะรอกุไหม..แอบชำเลืองมองเขาเป็นระยะตอนกิจกรรมยังไม่เลิก..พออธิการบดีปล่อยเท่านั้นแหละหอประชุมแตก..ฉันรีบกระดึ้บๆตามเธอไปติดๆอย่างไม่ให้คลาดสายตาแต่ยังเว้นระยะทำทีลืมไปแล้วว่านัดกับเธอ..ขอมีมาดหน่อย..ตอนรอเดินออกเขาหันกลับมาเจอ..เลยคว้าคอไปถ่ายเซลฟี่ด้วยกันตอนกำลังชุลมุน..อ่าวตอนนี้เลยเหรอ? ก็ได้วะ..ถ่ายด้วยกันแชะเดียวระยะเวลาสั้นๆ..โอเคแยกย้าย..พอออกมาจากหอประชุมกำลังยืนอยู่กับแม่และกับเพื่อนอีกสองคน..ใครวะ?มีคนเรียกฉันอีกแล้ว..เฮ้ย! เธอออออีกแล้ว..กวักมือเรียกไปถ่ายรูปกันอีกครั้ง..คราวนี้สองต่อสองเลย..ทิ้งเพื่อนทิ้งแม่มาอย่างไว[นิสัย!]..คราวนี้จัดเต็มหนีบช่างภาพมาด้วย..ถ่ายกันอยู่ชุดใหญ่จนพอใจเลยล่ะ..ตอนจะลาโบกมือบ๊ายบายกันแบบเก้อๆ[ก็ไม่สนิทกันอ่ะ]..พูดกันอิท่าไหนไม่รู้เราโผกอดกันเฉยเลย..เป็นกอดที่แน่นมาก..โยกตัวลูบหลังลูบหัวกันอยู่นานจนร่ำลาแยกย้าย..ว้าว! เหนือความคาดหมายจริงๆ..เป็นคนที่ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยแอบชอบเขา..อิอิ
สุดท้ายคือเป็นเวลาของครอบครัวจริงๆ..ฉันไม่มีอารมณ์นี้มานานมากแล้ว..อารมณ์ของญาติพี่น้อง..อืมถ้าจะนับจริงๆก็สิบกว่าปีแล้วล่ะ..จำได้ว่าตอนเด็กๆฉันมีความสุขมากเวลาญาติมารวมตัวกัน..ในบรรดาลูกหลานฉันเป็นน้องเล็กสุด..พวกพี่ๆก็คอยดูแลปกป้องแต่ตามใจฉันเสมอ..ชอบที่สุดตอนเล่นสงกรานต์..ทุกปีฉันจะรอเทศกาลนี้อย่างใจจดใจจ่อเอามากๆ..เพราะมันสนุกที่ได้เล่นน้ำสาดน้ำกับทุกคน..แต่พออะไรๆมันเปลี่ยน..เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย..จากการย้ายถิ่นฐาน..ฐานะการเงินของครอบครัว..รวมถึงวัยที่โตขึ้นด้วย..แต่วันนี้พวกเรามาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง..ฉันรู้สึกซึ้งใจมากๆที่พวกเขามาในวันนี้..ขอบคุณทุกคนค่ะ^^