นี่ไงของจริง..ได้มาสัมผัสของจริงแล้วเป็นไงล่ะ?
ฉันชอบคิดมาตลอดว่า..พอถึงตอนนั้นจริงๆมันคงจะดีขึ้น..
มันจะเป็นไปได้ยังไง..ก็ในเมื่อฉันก็เป็นฉันคนเดิม
เป็นแบบนี้มาทั้งชีวิต..พยายามปรับแล้ว..แก้ไขแล้ว
แล้วไงผลออกมาก็ยังห่วยแตกเหมือนเดิม..เซ็งชะมัด..
ตั้งแต่เด็กยันช่วงมหา'ลัยฉันอยู่คนเดียวจนชิน..จนเริ่มพอใจที่จะอยู่คนเดียว..ฉันชอบและสบายใจที่ได้อยู่คนเดียว
จิตฉันแปลกไหม? ฉันเป็นโรคอะไรรึเปล่า..ฉันไม่ปกติใช่ไหม? ก็ไม่รู้มันเรียกว่าอะไร..แต่แค่ไม่ชอบความวุ่นวาย..ไม่ชอบคน..จนเหินห่างกับคำจำกัดความคำว่า 'สังคม' มากขึ้น แล้วยังไงล่ะ..ฉันกลายเป็นคนเข้าสังคมไม่เป็น..ซึ่งถ้าเป็นก่อนหน้านี้..ก็ไม่เป็นปัญหากับฉันเท่าไหร่หรอก..ฉันเอาตัวรอดได้..ไม่ชอบสถานการณ์ตรงหน้าก็แค่หลีกหนี..ประมาณว่าเอาตัวรอดไปวันๆ..ซึ่งเป็นเพราะฉันติดอยู่ในโลกของคำว่าเด็ก..ฉันชอบและหลงใหลในความเป็นเด็ก..เด็กที่ไม่รู้จักโต..เด็กที่ไม่เคยคิดถึงอนาคต..เอาแต่คิดว่าถึงเวลานั้นมันก็โตขึ้นเองนั่นแหละ..และวันนี้ฉันอยู่ในคำจำกัดความคำว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว..ฉันเรียนจบแล้ว..ฉันมีงานทำแล้ว..แต่ฉันใช้ชีวิตไม่เป็น..ฉันอยู่แต่ในโลกของตัวเอง..พอต้องมาอยู่ร่วมกับคนอื่น..ฉันทำมันไม่เป็น..ออกจะโง่บรม..ปฏิสัมพันธ์ห่วยแตก..อัธยาศัยติดลบ..วันนี้มื้อกลางวันที่ทำงานของฉันพวกเขาทำอาหารมาทาน..และฉันก็ถูกเชื้อเชิญให้ร่วมโต๊ะนั้นด้วย..แล้วไงพนักงานน้องใหม่อย่างฉันจะให้ตอบปฏิเสธเหรอ..ก็ไม่ได้กล้าขนาดนั้นหรอก..พวกเขาใจดี..แต่สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือสิ่งนี้แหละ..การทานข้าวกลางวันเป็นกลุ่มที่ต้องเผชิญหน้าต่างพูดคุยเฮฮากัน..ฉันเกร็งที่ต้องร่วมโต๊ะกับหัวหน้า..ช่วงที่พวกเขาต่างพูดคุยกัน..ฉันก็ได้แต่นั่งฟังและก้มหน้าก้มตาทาน..ไม่รู้จะพูดอะไร..ชวนคุยก็ไม่เป็น..พูดจาตอบโต้ก็ไม่ค่อยมีไหวพริบเท่าไหร่..วันนี้ฉันอึดอัดมาก..อึดอัดที่อยู่กับคนที่ไม่สนิท..วันนี้ก็ครบหนึ่งสัปดาห์พอดีที่ฉันเข้าไป..จากวันแรกมาจนถึงวันนี้ฉันไม่เห็นวี่แววว่าฉันจะสนิทกับพวกพี่ๆเขาเพิ่มขึ้นเลย..ภายในใจที่ร่ำร้องคือฉันอยากจะหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบ..ฟังเพลงโปรดเสียงดังกระหึ่มแล้วทำงานในโต๊ะของตัวเองไปทั้งวัน..หมดวันก็กลับบ้าน..แล้วมันทำได้ไหมล่ะ..มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน..ฉันแค่จินตนาการในสิ่งที่ฉันชอบมันคงจะมีความสุขเนอะ..ว่ามั้ย555
ฉันจะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน? คิดแล้วเครียดดีจัง..แต่ไม่เครียดหรอก..จริงๆฉันเป็นคนสุขภาพจิตดีนะ..ฉันว่าฉันเป็นตลกได้เลย..เพื่อนๆของฉันก็คงคิดแบบนั้น..ก็ฉันเล่นมุกทีไรพวกเขาจะหัวเราะทุกที..ฉันถามพวกเขาว่าฮาใช่ไหมล่ะ..พวกเขาบอกว่ามันฮาที่มันไม่ฮาบางครั้งจะมาพร้อมกับสีหน้าเอือมระอา..แต่ฉันไม่สนใจหรอก..ฉันชอบที่ได้อยู่กับพวกเขา..ฉันชอบสีหน้างงๆกับมุกของฉันของพวกเขา..แต่ฉันเป็นตัวฮาที่สุดในแก๊งเลยนะจะบอกให้..แต่พวกเขาอาจจะเก็บความรู้สึกได้ดีเลยไม่แสดงออกว่าฮา..นี่เราไม่ได้เจอกันเจ็ดเดือนแล้วสินะตั้งแต่เริ่มฝึกงานจนกระทั่งเรียนจบ..อาาาฉันคิดถึงพวกเขาจัง..ฉันแค่อยากจะบอกว่าเวลาที่ฉันอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉัน..ฉันผ่อนคลายและมีความสุขมาก..แต่ชีวิตฉันที่ใช้อยู่ที่ทำงาน..ฉันไม่ค่อยมีความสุขเลย..มันยังอึดอัดแปลกๆ..หรือฉันยังพยายามไม่พอ..โอเคถ้างั้นฉันจะพยายามต่อไป
