บทกวีแห่งหัวใจ และดอกไม้แห่งความทรงจำ
ที่กรุ่นกลิ่นหอมไม่มีวันจืดจาง
เธอจะอยู่ ณ แห่งใดในเวิ้งฟ้า
อยู่กับมวลหมู่ดารา ในฟ้ากว้าง
หรือจะอยู่เพียงเดียวดายบนเส้นทาง
แต่อยู่กลางใจฉันนิรันดร์กาล
ในความมืดมิดยังมีแสงดาว
บทเส้นทางที่เปลี่ยวเปล่ายังมีแสงไฟ
แม้ในใจที่เงียบเหงา ก็ยังมีเราตลอดไป
เรายังเต้นรำกันเสมอๆบนดวงจันทร์ ที่รายล้อมไปด้วยหมู่ดาว
บนเส้นทางที่เหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้านั้น
ฉันยังเฝ้ารำพึง
นึกถึงเธอเสมอๆ ฉันมีเธออยู่ในหัวใจ อย่างเดียวดาย
เธอจากไปไกลเกินกว่าที่ฉันจะไขว่คว้า
หรือฉุดดึงไว้ได้ ฉันคิดว่า ฉันสัมผัสถึงเธอ
แม้ในวันที่สดชื่น และเปลี่ยวเหงา เราก็ยังมีกัน
ฉันรู้บางครั้งที่ฉันสัมผัสถึงเธอเป็นอยู่เช่นนี้
เคยบอกตัวเองว่าเวลาอาจช่วยให้ความรู้สึกนี้ดีขึ้น
ให้บรรเทาเบาบางลงไปได้ ก็อาจเป็นเช่นนั้น
ฉันรู้สึกดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป ...
หากแต่เมื่อฉันสัมผัสถึงแม้เพียงสิ่งเบาบางแผ่วๆ...มันก็ยังเหมือนเดิม
เหมือนเธออยู่กับฉัน...อยู่ตรงนี้เสมอๆในหัวใจ...
ฉันสัมผัสและรับรู้ในทุกๆฤดูที่เปลี่ยนไปเธอผู้หยิบยื่น
ความสวยงามในทุกๆฤดูกาลมาสู่ตัวฉันให้ได้มองเห็น
ความสวยงามในแง่ต่างๆ
ฉันคิดว่าฉันรู้สึกดีขึ้น...แต่บางครั้ง แค่สายลมที่เป่าผ่าน...
ฉันก็ต้องหยุดนิ่งอยู่เป็นนาน
เพราะ
ฉันสัมผัสถึงเธอ...และฉันคิดถึงเธอ...
คนไกล ผู้ชายตัวสูงของฉัน
คิดถึงเหลือเกิน จนเกินกว่าคำอธิบายใดๆ
จะสรรหามาชดเชย
และ
ถึงแม้จะเข้าใจว่าเราไม่อาจพบเจอกันอีกแล้วในภพนี้
ฉันอยากปล่อยเธอไป...ฉันอยากปล่อยตัวเองเช่นกัน
และฉันตั้งใจจะทำให้ดียิ่งขึ้น...เวลาช่วยให้ดีขึ้น
เวลาจะช่วยได้ ฉันบอกตัวเองมาเช่นนี้หลายปี
แต่เวลาไม่ได้ทำให้คนเราลืมได้เลย
มันยังคงอัดแน่นและฝังเต็มในหัวใจ
แค่ฉันให้เธออยู่...ในที่ๆฉันรู้ว่าเธอควรอยู่
แต่อีกแล้ว
แค่วันนี้ฉันเห็นก้อนเมฆบนท้องฟ้า
อากาศเริ่มแจ่มใส เสียงนกร้องเพลง
น้ำตาก็ซึมๆใช่สิก็เธอคือทุกๆความสวยงามของฉัน
แม้แต่ในเวลาค่ำคืนเธอก็คือดวงดาว
ในหัวใจของฉันตลอดไป
..........
รักคงเป็นเช่นนี้มาเนิ่นนาน
รักพี่ชาญตลอดไปนะคะ
ผู้หญิง ดอกไม้ สายลม และความฝัน
