มั๊ยรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วค๊ะ(ที่ตัดสินใจทำร้ายตัวเอง)
ด้วยการหักห้ามใจ..มั๊ยให้รักคนที่เรารักหมดใจ
ด้วยเหตุที่ว่า..คนที่เรารักไม่อาจจะเราได้ทุกคน...
ต่อหน้าอาจจะเข็มแข็งไม่แสดงอาการว่ายังรักและห่วงใย
ลับหลังเราจะร้องไห้ฟูมฟายว่าเราเป็นบ่าอาร๊ายเนียะ
การที่เรายอมรับความจิงว่าวันนี้เค้าไม่รักเราอย่างที่เรารักเค้า
แล้วถ้อยหลังกับมาเพื่อรักษาแผลใจ.....--*
มันยังคงดีกว่าการสร้างภาพว่าวันนี้เรายังรักกัน..
เพราะสักวันเราจะรู้ว่าที่เราคิดมันคือสิ่งที่เราจิตนาการ..
ไม่ใช่ความรู้สึกที่ออกมาจากหัวใจของเราสองคน
ถึงมันอาจจะรับบากกับการห้ามใจตัวเอง..
แต่มันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตของเราเอง.*-*
(((อาจจะทุกอาจจะเสียจัยเวลาผ่านไปเด่วดีขึ้น)))
ร้องไห้เพียงไม่กี่วันก็ย่อมดีกว่าที่เราจะร้องไห้ไปทุกวัน..
ที่วันนี้เทอร์ไม่โอกาศได้ทำหน้าที่ของคนรัก
ไม่ใช่เพราะฉํนหมดรักเธอแต่เป็นเพราะเทอร์หมดรักฉํนเองต่างหาก
เพราะฉํนไม่อยากเสียใจกลับเรื่องเดิมๆ..
คนรอบข้างกายฉัน...คนที่รักฉํนมีอีกมากมาย
แต่ฉันไม่เคยที่จะสนใจ...แล้วมันผิดอารัย
ที่วันนี้ฉํนจะรักตัวเองและคนที่อยู่รอบๆข้างของฉํน
อย่างน้อยพวกเค้าก็ไม่เคยทิ้งให้ฉํนอยู่เพียงลำพัง
.......เช่นคนที่ฉํนรัก...อย่างเทอร์.......
