โบราณว่า ภุมรินเห็นค่าเพียงน้ำหวาน
คืนวันล่วงเลยหมุนเวียนเปลี่ยนกาล
จากดอกไม้บานโสภาค่าหมดลง
เปรียบเช่นอิสตรีแรกดรุณี
บุรุษเช่นภุมรีต่างปองหมาย
หวังเชยชมดื่มชิมน้ำหวานจากกาย
แล้วทอดทิ้งจากไปไร้ค่าคุณ
แม้หญิงใดทำตนเช่นบุษบาริมทาง
บุรุษเช่นภุมราจะเห็นค่าหาไม่
หวังเพียงชิมแล้วจรจากไกล
ปล่อยบุษบาไว้หมดค่าราคาจอง
เลือกได้ฉันขอเป็นบุษบามินตรา(คือดอกพุทธรักษา)
ดอกไม้ที่ใครอาจไม่เห็นคุณค่า
ไม่มีแม้กลิ่นหรือน้ำหวานให้ภุมรา
ขอมีค่าเทียบหิ้งบูชา พุทธรักษาก็พอ
อีกหนึ่งเอกองค์ บุษกร ฤ บุษบัน (คือดอกบัวสีน้ำเงินและดอกบัวเผื่อน)
คืออีกหนึ่งของบุษบาที่ฉันฝัน
จะขอเป็นเช่นดอกไม้นามนี้นั้น
มากค่าคุณอนันต์ในจิตคิดตรอง
เกิดจากตรมในหนองบีงรกไพร
แม้มิใช่เพียงหนึ่งในใจของใครเขา
ขออยู่แบบนี้ขอภูมิใจในตัวของเรา
มีศักดิ์เท่าบัวบังใบในเกียรติตน
