สวัสดีครับ เพื่อนๆพี่น้องทุกคน จากหัวข้อไดอารี่ที่ผมพิมพ์ไว้ ตอนแรกผมก็คิดอยู่หลายครั้งนะครับ ว่าจะอยากเขียนไดอารี่ แต่ไม่รู้จะเขียนอะไร เพราะชีวิตมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย คิดไปคิดมา ผมก็นึกออกอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งทุกคนคงเคยผ่านมันมาแล้วทั้งนั้น และผมเชื่อว่าไม่มีใครคงไม่เคยมีบสดแผล บาดแผลอันนี้ไม่ได้หมายถึงทางร่างกายแต่อย่างใด แต่เป็นบาดแผลทางจิตใจ แม้มันจะมองไม่เห็นด้วยตา แต่เราก็รับรู้ด้วยใจเสมอ
ย้อนกลับไปช่วงผมเรียน มหาลัยปี1 ผมสร้างบาดแผลชะกันให้กับตัวเองเพียงเพราะผมไม่ได้รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ถนัดสิ่งใด คิดแค่อยากให้ตัวเองได้เข้าไปเรียนมหาลัยให้จบๆ นั่นแหละครับคือจุดเริ่มต้น ของบาดแผลที่ยังคงเป็นแผลเป็นให้กับตัวผมเองเสมอมา
การทนอยู่และต่อสู้กับสิ่งที่เราไม่ได้ปราถนามันเป็นเรื่องอยากเสมอ เหมือนกับการที่เราโดนบังคับให้กินผักหรือกินยา ตอนเด็กยังไงยังงั้น มันไม่สามารถหนีไปจากตรงนั้นได้เพียงเพราะคำว่า มันดีนะลูก มีมีประโยชน์นะลูก คำเหล่านั้นมันกล่อมให้เราต้องยอมรับสิ่งที่เป็นไป โดยมีแค่คำย้อนแย่งในใจแต่พูดออกไปไม่ได้
