สวัสดี😊 ฉันชื่อพัคแพยอง แน่นอนว่ามันไม่ใช่ชื่อจริงๆของฉัน แต่ฉันอยากให้พวกคุณรู้จักฉันในชื่อนี้
เรื่องราวสุดหน่วงใจได้เริ่มขึ้นเมื่อตอนที่แม่ของฉันทิ้งฉันไปตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นฉันกำลังขึ้นป.1 ฉันไม่สนว่าใครจะว่าแม่ จะด่าแม่ยังไง ตอนนั้นฉันรักแม่มาก มากเท่าฟ้าอย่างที่ฉันพูดมันทุกวันก่อนเข้านอน ช่วงนั้นเป็นอะไรที่ฉันทรมาณมาก พ่อของฉันดื่มหนักจนเขาไม่สามารถเป็นผู้ปกครองคอยดูแลฉันได้ มีแต่เด็กอายุ7ขวบที่ต้องดูแลเขา ทั้งคอยเช็ดอ้วก เอาน้ำเอานมให้ ทุกเช้าก็ต้องแต่งตัวและเดินไปรอรถโรงเรียนเอง ไม่นานชีวิตใหม่ของฉันก็ได้เริ่มขึ้น ฉันย้ายมาอยู่กับพวกลุงๆอาๆ ฉันกำลังมีความสุขกับมัน แต่แล้วความรู้สึกที่แสนเจ็บปวดมันก็ถาโถมเข้ามา วันแรกที่ฉันไปโรงเรียนหลังจากที่แม่ทิ้งฉันไป แม่มาเฝ้าฉันทั้งวัน มาหาฉันทุกอาทิตย์ คอยซื้อทั้งนมและขนมมาให้ เมื่อพวกอาๆรู้เข้าก็พากันพูดประชดและว่าแม่ไม่ดีให้ฉันฟังอยู่ทุกครั้ง "ขนมแม่มึงอร่อยที่สุดในโลกแล้วใช่ไหม? ไม่ต้องมากินของกูเลยนะ" "มึงยังจะไปรักแม่มึงอีกหรอ? แม่มึงสร้างหนี้ไว้ให้พ่อมึงแล้วก็หลอกเอาเงินไปหมด" ฉันร้องไห้และทนฟังกับสิ่งที่พวกเขาพูดไม่ไหว วันเวลาผ่านไป ฉันก็เริ่มโตขึ้น แม่ยังคงเอานมและขนมมาส่งให้ฉันที่โรงเรียน และทุกครั้งที่ฉันจะไปนอนบ้านแม่ เราจะต้องผ่านการร้องไห้และคำโกหกมาก่อน มีครั้งหนึ่งที่วันนั้นเป็นงานโรงเรียน แม่เป็นพาฉันไปแต่งตัวเพื่อทำการแสดง แต่ฝนดันตก นั่นเลยทำให้งานยกเลิก ฉันจึงต้องไปค้างบ้านแม่ แต่เมื่อพ่อและอารู้เข้า เขาจึงรีบโทรหาแม่ และด่าทอแม่สาระพัดบอกให้แม่เอาฉันมาคืน แม่ฉันร้องไห้ออกมาทั้งน้ำตา ฉันก็ได้แต่เข้าไปปลอบในขณะที่ฉันร้องด้วย สุดท้ายอาก็ต้องยอมและบอกให้แม่มาส่งฉันเมื่อโรงเรียนเปิด ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางแต่เมื่อเวลาผ่านไปอีก2ปี แม่ฉันเริ่มเอาของมาให้น้อยลง หรือนานๆทีที่เราจะได้เจอกัน ฉันมีโทรศัพท์นะ และแม่ก็โทรหาฉันทุกวัน แต่แม่แค่โทรมาปลุกบอกรักแล้วก็วาง ฉันเริ่มรู้สึกชินและไม่ได้ใจเต้นแรงเหมือนตอนแรกๆ ฉันเริ่มกลายเป็นเด็กหัวลั้นในครอบครัวของอา เพราะฉันทั้งขี้เกียจและไม่ค่อยช่วยเหลือใครในบ้าน เมื่อพวกเขาวานให้ฉันทำ เช่น ตากผ้า ล้างจาน ฉันก็จะปฏิเสธและหลบหน้าอย่างชัดเจน ฉันแค่พูดคำเดียวกับพวกเขาก็คือ "บ้านนี้ตัวใครตัวมัน" เพราะอะไรหน่ะหรอ? ที่ซุกหัวนอนที่เขาให้คือมุ้งเก่าๆกับผ้าปูที่นอนพร้อมผ้าห่ม ฉันไม่มีห้องส่วนตัวหรืออะไรทั้งสิ้น ฉันมีแค่นั้นและฉันก็ต้องนอนอยู่กลางบ้าน บางครั้งฉันเห็นพี่ที่ห่างกับฉันแค่4ปี มีห้องส่วนตัว มีเสื้อผ้าชุดดีๆเก๋ๆใส่ ฉันก็อยากมีบ้าง แต่ฉันไม่กล้าบอกพวกเขา ส่วนแม่ของฉัน...เมื่อเราเจอกันทีฉันก็ช็อปอย่างกับเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต แม่ฉันไม่ใช่คนมีเงิน แถมเรายังมีเงินไม่พออีกด้วย บางสิ่งบางอย่างฉันก็ต้องทำความเข้าใจกับวัยเพียงน้อยนิด พอฉันไม่ช่วยงานในบ้านหรือทำรก ทุกคนในบ้านเริ่มดุด่าฉันและลามไปถึงเรื่องแม่ ฉันทนพวกเขาด่าฉันได้ แต่ฉันทนที่พวกเขาด่าแม่ของฉันไม่ได้ พวกเขาชอบพูดว่าแม่เลว แม่มีเงิน แม่ไม่รักฉัน แต่ที่ฉันเจอมากับตัวมันไม่ใช่อน่างนั้น ฉันจึงเนิ่มทำตัวเย็นชากับทุกคน ไม่ค่อยสนใจใคร เขาใช้อะไรที่ฉันทำได้และฉันอยากทำ ฉันก็จะทำแบบไม่พูดอะไร ฉันเริ่มไม่อยากไปโรงเรียนถึงขั้นโกหกว่าไม่สบาย และเย็นวันนั้นฉันก็โดนด่าเละ และจบด้วยการร้องไห้อีกครั้ง ฉันจึงต้องปรับตัวเอง รีเซ็ทระบบใหม่ เมื่อคนอื่นพยายามชวนฉันคุยฉันจึงพยายามพูดกับเขาตอบ
ฉันไม่อยากเล่าต่อแล้ว ฉันดูจากความคิดเห็นของผู้ที่ได้เรื่องราวของฉันมากกว่า ฉันจะเขียนต่อเมื่อมีคอมเมนต์เกิดขึ้น ขอบคุณค่ะ
